Jurgen Callens

Hardline is helemaal terug. Na het comebackalbum Danger Zone uit 2012 komt volgende vrijdag de nieuwe plaat Human Nature uit via Frontiers. In tijden waar het moeilijk lijkt voor melodieuze hardrockbands om het hoofd boven water te houden, zijn er nog steeds bands en labels die zich van de nieuwe trends geen bal aantrekken en koppig dat genre muziek blijven maken dat in de jaren tachtig ooit zo groots was. En dat daar nog steeds heel wat mensen, waaronder ondergetekende, heel blij mee zijn, kan je lezen in de volgende bespreking.

Vandaag de dag bestaat Hardline naast zanger Johnny Gioeli en toetsenist Alessandro Del Vecchio uit gitarist Josh Ramos, basbeest Anna Portalupi en drummer Francisco Jovino. Een line-up die helemaal niet hoeft onder te doen voor degene waarmee het debuut Double Eclipse opgenomen werd. Een album dat trouwens volgend jaar zijn vijfentwintigste verjaardag mag vieren. En om nog even op dat debuut verder te borduren: het lijkt wel alsof die plaat als uitgangspunt diende om aan dit nieuwe album te gaan werken. Want alle elementen die die eerste plaat zo klassiek gemaakt hebben, zijn weer terug op Human Nature. Er werd weer geopteerd voor een zwaardere sound en een terugkeer naar de roots. Doordat het geheel geluidsgewijs in een modern jasje gegoten werd, klinkt alles dan wel weer hedendaags en volgens de normen van nu. Het album staat bol van de hard rockende songs, anthems met veel emotie en melodie en gevoelige ballades. Melodie dus, een toepassing waar de ene band al veel meer talent voor heeft dan de andere, en laat Hardline net hierin nu eens echte heersers zijn. Dat de plaat weer wat heaviër klinkt, zal ongetwijfeld ook te maken hebben met Johnny Gioeli’s andere band Axel Rudi Pell, waarmee hij intussen toch ook alweer talloze albums opgenomen heeft. Het metalen randje dat Human Nature meegkregen heeft is dus zeker een voortvloeiing uit die periode.

Openen doet het album met Where Will We Go From Here, een uptempo opener met een instant catchy refrein en de karakteristieke zang van Gioeli. Je hoort meteen dat dit goed zit voor de rest wat komen gaat. Redelijk vroeg op de plaat komen we al een eerste hoogtepuntje tegen onder de vorm van het titelnummer: de gevoelige semi-ballad Human Nature. Meesterlijke song. Maar dat de band ook met wat bluesy invloeden iets heel leuks kan doen horen we op Trapped in Muddy Waters. Een ballade pur sang is dan weer Take You Home, met enkel zang en piano. Deze song ligt in het AOR straatje en zal menig haar in de nek doen rijzen. Maar er wordt ook hard gerockt, zoals op Running on Empty, dat doorspekt is met een schitterende solo. En ook met Where The North Wind Blows ben je direct mee. De song bevat een grootse melodie en is een ferm meezingertje. Het album begon al sterk, bevat eigenlijk geen enkele zwakkere song, maar lijkt wel te groeien naar het eind van de plaat toe. Een airgitaar kapot kloppen tijdens In The Dead of The Night lijkt wel onvermijdelijk. Met Fighting the Battle komt er nog een mooi orgelpunt middels een lekkere anthem. De veelzijdigheid van Human Nature en het ongelooflijke gevoel voor emotie, melodie en technisch vakmanschap maken van dit geheel dus werkelijk iets onweerstaanbaars.

Kortom, Human Nature is zeker en vast het beste wat Hardline al uitgebracht heeft sinds het legendarische debuut. Fans gaan hier zeker heel blij mee zijn. De terugkeer naar de roots is een schot in de roos en zal in veel AOR-lijstjes zeker heel hoog scoren. Zie dit album gerust maar als een mengeling van AOR en melodieuze hard rock met een lichtmetalen randje eromheen. Hardline is terug en bewijst met dit album dat het nog steeds met recht en rede één van de vaandeldragers van het genre genoemd mag worden. Verplichte aanschaf!