Stany Criel

In 2013 wist het Canadese progressieve riffmonster Anciients zich moeiteloos in mijn jaarlijstje te wringen met zijn debuut Heart Of Oak. Drie jaar later is de band terug met de opvolger Voice Of The Void die vrijdag zijn release kent via Season Of Mist. Mijn verwachtingen over het nieuwe schijfje waren dan ook hooggespannen.

Als we de band even facebookgewijs gaan opspeuren dan wordt zeer bescheiden als genrebeschrijving rock en metal meegegeven, algemener kan het niet. Anciients wordt vaak (en deels zeker ook terecht) in éénzelfde laatje gestoken met bands zoals Mastodon en Baroness. Die invloeden zijn zeker aanwezig maar Anciients heeft zeker ook zijn eigen sound, eentje dat op Voice Of The Void verder wordt geperfectioneerd en vooral, een heel pak aan agressie en brutaliteit heeft ingewonnen.

Deze band speelt dan ook een eigenzinnig spelletje en combineert moeiteloos progressieve death metal met doom, sludge, stoner en traditionele metalelementen. Nog steeds van dienst zijn de gitaristentandem annex vocaal duo Kenneth Paul Cook en Chris Dyck die de meest waanzinnige riffs en solo’s uit hun mouw schudden en afwisselend zorgen voor de wanhopig klinkende (harmonische) cleane vocals en bulderende growls. Daarbij worden ze ook nog eens geflankeerd door de voortstuwende en in beton gegoten ritmesectie van Aaron Gustafson en Mikey Hannay die zich graag bediend van opzwepende complexe ritmische patroontjes.

We worden alvast goed verwelkomd met de hitsige en dreigende openingsriff van Following The Voice. Er wordt meteen flink in gehakt waarbij vooral de variërende, naar de strot graaiende riffpatronen een zekere gehoorschade niet kunnen uitsluiten. En daarmee zijn we vertrokken voor een trio van genadeloos geweld met een herkenbare Iron Maiden op speed-achtige galopritmiek in Buried In Sand en de doom-geïnspireerde en hypnotiserende vocals van Worshipper waarbij vocale passages en meer uitgesponnen instrumentale gedeeltes mooi hand in hand gaan.

Het is pas bij Descending dat we eventjes een drietal minuutjes mogen bijkomen en naar adem happen. Dit deels akoestisch instrumentaaltje met zijn aandoenlijk mooie melodie en waarop voor de eerste maal de warme orgelklanken opduiken staat in schril contrast met zijn voorgangers maar vormt een verrassende overgang naar het tweede luik van deze nu al geslaagde schijf.

Na dit zeer welgekomen intermezzo zijn we weer klaar voor het meer intensere werk waarbij Ibex Eye nog eventjes het thema van Descending overneemt maar al vlug uitbarst in een onrustig hoorspel van onregelmatige ritme acrobatie. My Home, My Gallows presenteert zich in eerste instantie als het meest recht-toe-recht-aan nummer van deze schijf met toch weer een prominente plaats voor de galopritmiek maar krijgt naarmate het vordert toch weer een meer progressieve toets met veel tempowisselingen.

Met Serpents kom je het dichtst in de buurt van wat we een ballade zouden kunnen noemen maar ook dat is weer zeer relatief. De warme orgelklanken en de gestage opbouw naar een intense maar veel te korte gitaarsolo geven dit nummer alleszins een heerlijke gloed mee. Ook afsluiten doet deze plaat in stijl met Incantations, een nummer dat alle ingrediënten van deze band netjes in één geheel weet te verzamelen. Een rustige akoestische intro, de zich langzaam introducerende progressieve ritmiek die uitmondt in een gitaarsolo, de opbouw in intensiteit en snelheid om je tenslotte na de laatste noot murw geslagen achter te laten.

Voice Of The Void is het schitterende vervolg op Heart Of Oak, een zuivere demonstratie van naar perfectie neigende songopbouw gecombineerd met muzikaal meesterschap. Zondermeer een klasseplaat en alweer een kandidaat voor een plaatsje in de top tien.