Helmet uit New York City was één van die bands die in de jaren ’90 goed gedijde op de alternatieve stroming. Hun debuut Strap It On ging niet onopgemerkt voorbij, maar het was vooral met Meantime dat de eigenzinnige sound van Helmet een vroeg hoogtepunt bereikte. We mogen gerust spreken van een mijlpaal in het alternatieve rock/metalgenre. Agressieve uithalen werden afgewisseld met poppy refreinen. Bovendien waren de hoekige, afgemeten riffs en dito drumwerk een verademing.

Met Betty werd een gooi gedaan naar een groter publiek middels een veel melodieuzer en nog meer poppy koers. De sound ging dichter aanleunen bij de alternatieve rock. Betty deed het goed, maar niet goed genoeg. Het ijzer was niet gesmeed terwijl het heet was, en de Amerikanen moesten een stap achteruit doen. In 1997 verscheen nog het verrassend sterke Aftertaste. Het was echter een bittere nasmaak want de stekker werd uit de eens zo veelbelovende band getrokken.

Na een zeven jarige periode van rust verscheen er vanuit het niets met Size Matters toch nieuw plaatwerk. Het kon echter in de verste verte niet tippen aan het oude werk en opperhoofd Page Hamilton en zijn gevolg bleven verder aanmodderen in de marge. Er volgden nog twee weinig noemenswaardige albums. Tussen Monochrome en Seeing Eye Dog zaten echter vier lange jaren. Tussen Seeing Eye Dog en het nieuwe werk Dead To The World zitten zelfs zes jaren.

Tussendoor waren de New Yorkers nog wel te zien in een uitverkochte Vooruit in Gent. Een bewijs dat de band in onze contreien nog steeds populair is. Al denken we dat het merendeel van het publiek uit nostalgische gevoelens naar de Vooruit was getrokken. Een integrale uitvoering van de klassieker Meantime zal daar niet vreemd aan geweest zijn.

Nu is er dus een nieuw album met de bombastische titel Dead To The World. Ergens zijn onze verwachtingen wel hoog gespannen. Helmet zal toch eens dat fameuze ‘comeback’-album maken zeker? Het kan toch niet dat ze dat niet meer in zich hebben! Na een eerste luisterbeurt kunnen we echter duidelijk stellen: de zoveelste grote teleurstelling is een feit!

Life Or Death swingt nog wel, maar de zanglijnen zijn saai en missen de ‘power’ van vroeger. I Love My Guru is ronduit irritant. Page Hamilton klinkt hier als een verkrachte James Hetfield met nog wat ronduit beschamende uithalen er bovenop. Bad News is slechte Beatles. En nu we toch aan het vergelijken zijn, hier en daar doen de songs ook wel aan Foo Fighters denken. Foo Fighters op een hele slechte dag dan wel. Red Scare doet een krampachtige poging om de hoogdagen van weleer te doen herleven met de kenmerkende hoekige riffs. Het kan echter niet overtuigen. Het titelnummer heeft al helemaal niets om het lijf. Het is een niemendalletje in de vorm van een halve instrumentale song met een onnozele half gesproken tekst erover. Green Shirt doet het zo mogelijk nog slechter. Behalve de belachelijke songtitel valt er werkelijk niets te beleven. Geen catchy refrein, niets! Het kabbelt maar wat voort, net zoals de hele plaat eigenlijk.

Tegen de tijd dat we over halverwege zijn, moeten we moeite doen om onze oogleden nog enigszins open te houden. Met Expect The World worden we letterlijk naar het einde gesleept. Tenminste, wat het eerste deel van de song betreft. Naar het einde toe horen we namelijk een klein sprankeltje inspiratie opdoemen. Het nummer barst open, bevat een aangename riff en Page gaat eindelijk nog eens te keer zoals in zijn gloriejaren. Het is echter allemaal veel te weinig om de plaat nog enigszins te redden. Al probeert Die Alone dit nog wel. De song kon zo op Aftertaste gestaan hebben en is het beste nummer van een verder erg slap album. Waarom werden niet meer dergelijke songs geschreven? Drunk In The Afternoon klinkt zoals de titel doet vermoeden. Look Alive slaagt erin ons alsnog in slaap te wiegen. De lijdensweg wordt beëindigd met een alternatieve en nog slechtere versie van openingssong Life Or Death.

Anderhalve goede song. De score zou navenant moeten zijn. Omdat we door het verleden van deze ooit zo goede band nog enige sympathie kunnen opbrengen doen we er echter het dubbele bij.

De wereld is niet dood, Helmet is dat helaas wel…