Jurgen Callens

Het Amerikaanse Ichabod Krane is een relatief nieuwe US metalband die met Beyond Eternity zijn tweede langspeler uitbrengt via Pure Steel. Het album is de opvolger van het in 2014 verschenen Day of Reckoning en wordt op 14 oktober uitgebracht. De naam was nieuw voor ons, maar aangezien het label ons dit jaar al van wat mooie dingen voorzien heeft, was onze interesse direct gewekt. Aan jullie om hieronder verder uit te vinden of die terecht was of niet.

Ichabod is een collectief dat voornamelijk bestaat uit (ex-)leden van de Amerikaanse band Halloween. De formatie speelt heavy/power metal zoals die enkel in de Verenigde Staten gemaakt kan worden en wat in het straatje ligt zoals de muziek die bands als Crimson Glory, oude Queensrÿche en Dio brengen of brachten. Gooi dit alles samen met een dikke saus Judas Priest en een vleugje Dokken en je weet je ongeveer waaraan te verwachten. Vanaf opener Black World hoor je eigenlijk al dat dit goed zit. De song is een snelle, melodieuze en gitaargeoriënteerde US metaltrack, waarop een hele sterke vocalist te horen is. De naam van dit talent luidt Jeff Schlinz, die sommigen misschien ook zullen kennen van de band Wülfhook, en wiens stem soms wat aanleunt bij stemtimbres als dat van Midnight en Geoff Tate. Het muzikale geheel wordt aangvuld door de nieuwe toetseniste Lisa Hurt, wiens instrument we eerlijk gezegd toch maar sporadisch in het geheel horen voorkomen. Ook frappant is dat de band slechts gebruik maakt van één enkele gitarist. Rick Craig verzorgt op zijn eentje alle partijen, maar kwijt zich hierbij uitzonderlijk goed van zijn taak en weet straffe riffs en gevatte solo’s uit zijn gitaar te toveren. Songs als Metal Messiah en When The Stars Fall roepen veel nostalgie op en konden zo ontsproten zijn in de glorieperiode van onze favoriete legendes. Niet dat het wauw-effect zo groot is nu, als het toen was, maar de poging is desalniettemin verdienstelijk te noemen. Hier en daar klinken zelfs ook wat NWOHM-dingetjes door. Zeker als je bijvoorbeeld naar een nummer als Bring It Down zit te luisteren. Ideale muziek voor in je favoriete hardrockcafé op een vrijdagavond toch? Een akoestisch gitaartje wordt ook niet geschuwd in een powerballad als Why So Sad, wat wij met uitzondering van de prima solo’s, nu toch weer niet het sterkste van de plaat vinden. In Whiskey Angel horen we dan weer wat verdoken glam- en sleazeinvloeden die herinneren aan de Sunset Stripperiode. Voor je er erg in hebt, is het album al over en heb je meteen de neiging om het nog maar een keertje opnieuw op te zetten. Voor ons een teken dat het goed was.

Ben je fan van goeie oude Amerikaanse metal, met goed gitaarwerk, solo’s en prima zang, en ben je wel te vinden voor de bands die ik hierboven al opsomde, dan moet je dit album zeer zeker eens een kans geven. Pure Steel stelt met dit Ichabod Krane opnieuw niet teleur en mag van mijn part nog heel wat meer van dergelijke bandjes en hun muziek gaan promoten.

Tracklist: