Jurgen Callens

Van het Duitse Sacred Steel zal niemand tot op heden kunnen zeggen dat ze waarschijnlijk al één mindere plaat uitgebracht hebben. Ook met dit negende album, Heavy Metal Sacrifice, stelt deze cultband niet teleur. Je weet wat je bij een band als deze kan verwachten en ook dit keer is dit onversneden, pure heavy metal met een thrashy kantje eromheen. Vanaf 14 oktober kan je het allemaal weer zelf gaan beluisteren, wanneer Cruz Del Sur de nieuwe songs vrijgeeft. Vooraf kan je alvast hier al even onze mening erover lezen.

Sacred Steel viert zijn twintigste verjaardag, en hoe kan dat beter dan met een nieuw album? Heavy Metal Sacrifice is intussen al het negende volledige epos en naast een intro en een outro krijgen we nog negen andere nieuwe tracks tegen de tandjes. De band is gekend voor zijn snelle, furieuze gitaaraanvallen met een gezonde dosis agressie en melodie. Vaak zijn het de snelle songs die het handelsmerk zijn van de Duitsers, en in dit geval zijn dit nu weer tracks als Hail The Godz of War en Let There be Steel, maar de band heeft ook een neus voor melodie zoals tot uiting komt in een song als Children of the Sky. Muzikaal is dit opnieuw een plaat geworden die eigenlijk nooit teleurstelt. Wij zijn hier unaniem fan van het gitaarwerk, vaak in twinvorm en het dynamische ritmische karakter. Enige minpunt aan het geheel vinden wij echter nog steeds zanger Gerrit Mutz. De man is nog steeds de ‘zwakke’ schakel binnen het geheel. De vocalen zijn gewoon onder het niveau van wat de muziek zelf te bieden heeft, en ontnemen de band zelf dus potentiële mogelijkheden. Muzikaal staat het als een huis en de songs zelf lopen haast organisch in mekaar over. Ook de power en agressie zijn bewonderenswaardig. Maar je voelt toch iets knagen, er had hier weer veel meer in kunnen gezeten hebben. In vergelijking met voorganger The Bloodshed Summoning lijkt Sacred Steel ook wat meer op safe gespeeld te hebben en werden in plaats van de meer extremere invloeden, wat meer dingen uit de NWOBHM gehaald en wat meer melodie toegevoegd. Zo horen we hier en daar wat meer Iron Maiden-loopjes voorbijkomen en is ook een snuifje epische metal van een band als Manowar nooit veraf. Toch klinkt Heavy Metal Sacrifice nog steeds redelijk in your face en erg true metal. Het is gewoon een album waar je even aan gewend moet worden en waar je je moet gaan inleven. Maar na enkele luisterbeurten gaat alles wel terug heel erg Sacred Steel klinken en kom je tot de vaststelling dat dit gewoon weer een heel ok album geworden is, met alle dingen die je van de band kan verwachten. Alleen: wat is de bedoeling van een slot als Iron Donkey? Dat had van ons gerust achterwege gelaten mogen.

Hoewel wij hier vinden dat Heavy Metal Sacrifice niet het beste album in de catalogus van Sacred Steel geworden is, is dit toch een plaat die de fans blindelings kunnen gaan aanschaffen. Mensen die nieuw zijn met de groep, maar graag een streepje snelle en echte metal met furieus en hooky gitaarwerk horen, hebben hier ook wel een kluifje aan. Op naar die tiende plaat dan maar!

Tracklist: