Jurgen Callens

Kee Marcello is de man die de meesten onder ons wel zullen kennen als de voormalige gitarist van de Zweedse megaband Europe in de periode van 1986 tot 1992. Dat de man over grote gitaartalenten beschikt weet iedereen, maar dat hij ook een aardig potje kan zingen, weten sommigen dan weer misschien niet. Op vrijdag 14 oktober komt er een nieuw album van hem uit, met als titel Scaling Up. Daarop verloochent Kee zijn roots niet, maar laat ook wat fijne andere dingen horen. Dankzij Frontiers Records kunnen jullie dit album vanaf morgen overal aanschaffen.

Kee Marcello vervoegde Europe nadat gitarist John Norum op de top van het succes de band verliet. Met die band verkocht de gitarist miljoenen platen en speelde waarschijnlijk voor even veel fans live. Op Scaling Up presenteert de Zweed ons twaalf songs, waarvan er een paar oorspronkelijk zelfs bedoeld waren om op één van de albums van zijn voormalige broodheren te komen. Opener Black Hole Star is alvast een heel sterke melodische up-tempo rocker die eigenlijk al meteen even een linkje legt naar Europe zelf. Achteraf bekeken vind ik dit zelfs één van de strafste tracks van de hele cd. On The Radio voelt dan weer heel wat bluesier en Amerikaanser aan, terwijl Don’t Miss You Much een vrij radiovriendelijk nummer is en ongetwijfeld heel goed zal scoren op de Amerikaanse rockzenders. Dat de man ook een neus heeft voor ballads is te blijken uit Finger on the Trigger, een song met best wat gevoel erin. Maar ook southern-invloeden worden niet geschuwd, zoals te horen is op Fix Me. Wild Child is dan weer één van die nummers die oorspronkelijk bedoeld was om op Europes Prisoners in Paradise te belanden, maar uiteindelijk de eindselectie niet haalde. Een sleazy song die me wel kan bekoren, maar toch begrijpelijk de duimen legde voor de andere toppers op dat album. Soms mag het ook al eens wat potiger, met pittig drumwerk een een US achtige feeling zoals op Soldier Down. Zonder meer één van de stevigste tracks van de plaat. Het siert Marcello ook dat hij zijn gitaarwerk steeds in dienst stelt van de songs zelf. Meerdere stergitaristen durven op solo-albums al eens ver buiten de liedjeslijnen te kleuren en te verzanden in oeverloze solo’s. Kee houdt dit netjes binnen de perken en het is enkel op een lied als Good Men Gone Bad dat hij zich even serieus laat gaan en de mensen nog eens overtuigt van zijn leadkwaliteiten. Het valt ook op hoe sterk de stem van Marcello is. Een heel aangename vocalist, die bij momenten ook zelfs wat naar Joey Tempest neigt. Op het einde van het album zit nog een persoonlijke favoriet dat naar de titel Don’t Know How To Love No More luistert. Een song met veel gevoel en serieus wat hitpotentieel.

Hoewel dit globaal gezien wel een sterk album geworden, met best wat afwisseling, blijf ik toch wat met een dubbel gevoel zitten. Er staan goeie songs op de plaat, maar toch mis ik misschien die echte hits die je bij Europe wel hoorde. Langs de andere kant: toen was toen, en nu is nu en los gezien van zijn vorige band is dit gewoon een heel goed produkt geworden, dat zeker bij iedere melodische rockfan in goede aarde zal vallen.

Tracklist: