Het fenomeen Steel Panther heb ik steeds aan mij laten voorbijgaan. Ik kon gewoonweg niet om die teksten heen. Om diezelfde reden heb ik hun cd’s ook niet volledig beluisterd of laat staan tot de aanschaf ervan overgegaan. Maar als fotograaf wou ik die band toch eens fotograferen. De reden van mijn trip naar onze zuiderburen waren de mannen van het voorprogramma Inglorious.

Als opwarmer mocht ik voor aanvang nog een face to face interview doen met zanger en oprichter van Ingloriuos: Nathan James. Dit interview zal op een later tijdstip in zijn totaliteit hier verschijnen. Zoals ik al vermeldde in de intro was ik voornamelijk voor deze jonge snaken afgereisd naar Rijsel. Ik was in dit voorjaar danig onder de indruk van hun debuutalbum. Maar het lukte maar niet om die band live aan het werk te zien. Telkens kwam er iets tussen en bleef ik hopen op verandering. Tot ik vorige maand een bezoek bracht aan het Raismes Festival (toevallig ook in la douce France). Daar blies de band mij van mijn sokken. Vooral zanger Nathan James maakte veel indruk op mij. Ik stond dus meer dan te popelen om deze fanatieke muzikanten nogmaals te zien.

Until I Die was de explosieve ijsbreker en het publiek was meteen laaiend enthousiast. De band brengt hard rock dat zijn roots kent bij de groten van de jaren ’70 zoals Led Zeppelin, Deep Purple en Whitesnake. Maar dat ze ook niet vies zijn van stevige melodieuze rock bewijzen ze door covers te brengen van Rainbows I Surrender (ten tijde van Joe Lynn Turner) en Fool For Your Loving van Whitesnake. Tot groot jolijt van mezelf is de setlist anders dan die van Raismes en krijgen we hier een harde versie te horen van hun lijflied Inglorious. Dit nummer wijkt wat af van hun reguliere nummers en daarom vind ik dit een geweldige beuker. Deze voortreffelijke (maar veel te korte) set kent zijn einde met met meesterlijk emotionele Unaware. Hier blijkt nogmaals de kracht die uitgaat van zanger Nathan James. Maar ook de rest mag pluimen op zijn hoed steken, hoor! Andreas Eriksson (ex-Crazy Lixx) ontpopt zich als de sologitarist met massa’s melodie, terwijl Wil Taylor zich meer als de rebelse snarenplukker profileert. De ritmesectie bestaat uit drumbeest Phil Beaver en bassist en spring in het veld Colin Parkinson. Voor mij kon de avond al niet meer stuk!

Na een half uurtje pauze (ideaal om een reuzepint aan te schaffen en te ledigen) was de tijd aangebroken voor headliner Steel Panther. In de zaal heerste er een prima sfeertje en menig toeschouwer had ook zijn meest flashy outfit aangetrokken. Velen liepen er ook bij alsof ze naar een foute party gingen. Uit de PA knalde plots I Love It Loud van Kiss en de heren kwamen op. Vanaf de eerste tonen van Eyes Of A Panther ontplofte de zaal en nagenoeg iedereen bouwde een feestje. Ik kreeg een klik in mijn hoofd en snapte eindelijk waarom velen zo lovend zijn over die bende oversekste kerels. Alle clichés van de glamperiode worden extra dik in de verf gezet en hun humor is gewoon aanstekelijk. Een eerste hilarisch moment kwam eraan met het nummer Asian Hooker. Zanger Michael Starr had een vrouw op de eerste rijen gespot die sterke Aziatische roots had en die werd prompt op het podium gehesen. Het meisje wist niet wat er gebeurde, maar speelde het spel mooi mee.

Het ene hilarische moment na het andere volgden in een razend tempo en ondanks hun overdreven imago zijn het wel degelijk goede muzikanten. Lexxi Foxx bespeelt zijn bas tussen het gebruik van zijn hairspray door. Satchel gooit de ene na de andere strakke riff in de zaal en zijn solospot is een aaneenschakeling van grote klassiekers uit de metal- en hardrockklassiekers. Fragmenten van onder meer Judas Priest, Iron Maiden en Black Sabbath lopen in elkaar over en hij slaagt erin om ondertussen ook de voetpedaal van de basdrum te bedienen!

Tijdens Girl From Oklahoma krijgt een andere schoonheid een plaats op de barkruk op het podium. Een hele rij dames van allerlei pluimage klommen op het podium en fungeerden als podiumdanseressen tijdens 17 Girls In A Row.

Boven het publiek verplaatste zich al een tijdje een wit opblaasschaap en tijdens Gloryhole kreeg het een plaats in de setlist! Satchel had er niet beter op gevonden om Michaels microfoon in het ‘gloryhole’ van het schaap te proppen. Michael zong dan maar zo verder tot groot jolijt van het publiek.

Death To All But Metal mocht in pure klasse het eerste deel afsluiten. Als bisnummers brachten deze (eigenlijk wel brave) panters nog Fat Girl en hun ultieme partynummer Party All Day. Met een oorverdovend applaus verlieten ze duidelijk in hun nopjes het podium. De heren van Steel Panther hebben me overtuigd van hun act en ik ben zowaar fan geworden! Ik ga ze zeker en vast nog gaan bekijken en kan alleen maar zeggen aan de non-believers (die ik ook was) om met een open geest naar zo’n show te gaan kijken en je zal ongetwijfeld bezwijken.

Tekst en foto’s: Rik Bauters