Jurgen Callens

Dat het Pure Steel-label zijn bands zo een beetje overal op deze planeet weet te vinden, blijkt nu ook uit de nieuwste release van het Spaanse Iron Curtain. Deze heavymetalband brengt na Road to Hell uit 2012 en Jaguar Spirit uit 2013 vandaag zijn derde album Guilty as Charged uit. Op die eerste twee platen leek de band nog zwaar beïnvloed door een band als Motörhead. We waren dan ook benieuwd of zij de geest van deze legende zouden blijven uitdragen of een andere koers zouden inslaan. We proberen het hieronder te formuleren.

Hoewel deze band pas sinds 2007 bestaat hebben de jongens best al heel wat uitgebracht. Naast de hierboven genoemde full lengths zijn er namelijk ook nog wat singles en splits verschenen. Zoals gezegd, durfde de formatie in het verleden nogal eens te knipogen naar Lemmy en zijn Motörhead. Niet dat wij vies zijn van een vet potje speed ‘n’ roll, maar het moet natuurlijk wel een beetje een eigen gezicht blijven houden. En op dat vlak heeft Iron Curtain (het blijft echt wel een belachelijke bandnaam) toch wel de nodige inspanningen gedaan. De invloeden zullen er natuurlijk wel nooit helemaal volledig uitwaaien, zoals je zal horen op tracks als Relentless en Iron Price, maar dit is muziek die even goed geapprecieerd zal kunnen worden door fans van Exciter, Tank, Accept, Riot of zelfs de oude Def Leppard. Speedy rock and roll, met een metalen randje dus. Dat lijkt me een passende beschrijving voor deze muziek. Soms is het leuk, zoals op de verrassend sterke opener Into The Fire, maar soms gaat het ook vervelen, zoals het afsluitende Turn The Hell On. We leven in tijden waarin we overspoeld worden door releases in het genres, die vaak van heel goed makelij zijn en dan moet je, wil je overleven, echt wel een tandje gaan bijsteken en met iets knallends voor de dag komen. En dat mis ik hier toch een beetje. Alles luistert wel lekker weg, en met name de eerste paar songs van het album zijn wel helemaal ok, maar daarna kakt de boel eigenlijk wat in. Je moet natuurlijk ook te vinden zijn voor de vocalen, die toch nog altijd meestal in het Lemmy Kilmister-straatje te situeren zijn. Positief is dan weer dat Iron Curtain gewoon de muziek speelt die het zelf graag hoort, en daar duidelijk wel veel plezier aan beleeft. Het doel is het genre middels alle mogelijkheden (hoes, uitstraling, spelwijze) in leven te houden en dat verdient ook het nodige krediet.

Hoor je je metal nog graag zoals in de jaren tachtig, met een snuif rock and roll en met een dikke Motörhead-saus, dan check je deze Spanjaarden gerust maar eens. Een vooruitgang bij de vorige twee albums alleszins voor ons, maar het kan nog altijd net dat ietsje beter.

Tracklist: