Het derde weekend van oktober houden veel metalfans traditioneel vrij voor het Evil or Die Fest in Roeselare. Dat dit sympathieke festivalletje nog steeds aan populariteit wint, bleek uit het gegeven dat de organisatie later op de avond het bordje ‘uitverkocht’ mocht boven halen. Met een keur aan Belgische talentvolle bands, aangevuld met een exclusieve Belgische show van de Nederlandse thrashgrootmacht Legion of the Damned, had het inrichtend team alvast een hele leuke bill weten samen te stellen. Amped-Up was er bij en geeft jullie hieronder een impressie van wat er zoal te beleven viel.

Wat ons meteen opviel, toen ik samen met onze fotografen ietsjes voor drie uur arriveerde, was dat er al een boel volk vroeg op de been was en er al een gezellige drukte heerste in en buiten de zaal. Alles was netjes georganiseerd en drank en catering (waar je verscheidene keuzes had) waren vlot bereikbaar, zonder wachttijden. Het schema werd ook strak aangehouden en stipt om drie uur waren we net in de zaal om de eerste band te zien aftrappen. Op vrijdag was er al een eerste festivaldag geweest, meestal met bands die onder de hardcore-vlag opereerden, en we lieten ons vertellen dat ook die avond als heel geslaagd bestempeld mocht worden. Ondanks de concurrentie van andere evenementen als Desertfest en de Destruction/Flotsam and Jetsam-bill, waar Amped-Up trouwens ook allebei aanwezig was, werd dit voor dit festival toch een hele opsteker. Veel fysieke promotie maken loont dus wel degelijk.

Lethal Injury: 15.00 – 15.30

Lethal Injury is een relatief jonge thrashband, die ik al eens aan het werk zag in het voorprogramma van Anthrax in De Zwerver in Leffinge. De band wist me toen al te overtuigen van zijn kwaliteiten. Nu stonden de Oostendenaren als eerste groep geprogrammeerd en mochten proberen om het nog nuchtere publiek wakker te schudden. Je zag duidelijk de thrashfans dichterbij het podium schuifelen en zanger Rambo deed zijn best om het publiek mee te krijgen. Wat door zijn enthousiasme en toch wel komische uitstraling ook wel lukte. De frontman doet me vocaal erg denken aan Steve Souza van Exodus en dat mag gerust als een compliment gezien worden. Muzikaal zetten de jongens een strakke set neer die smaakt naar meer. Strakke thrash in het verlengde van de oude Bay Area bands hebben wij steeds prima kunnen pruimen, en dat is hetgene wat we vandaag ook te horen kregen. In 2017 zouden de thrashers een nieuw album uitbrengen. Wij kijken er alvast naar uit.

Psychogeneration: 16.00 – 16.30

Hierna volgde voor ons toch wel de vreemde eend in de bijt. In de plaats waar het drumstel normaal komt te staan had Psychogeneration de keyboardspeler geposteerd. Een drumstel viel nergens te bespeuren, dus liepen de beats gewoon mee via een tape of een drumcomputer. De band bestempelt zijn muziek als industrial metal. Daar kunnen we ons wel in vinden, maar wij hoorden ook wel wat gothic en elektro-elementen terug. Dat de jongens muziek kunnen maken, staat vast. Echter, vandaag stonden ze misschien niet in de juiste line-up ingepland, want je merkte een duidelijke desinteresse van het publiek, dat ofwel buiten iets ging eten of wat van de najaarszon genoot, ofwel dichter naar de bar slenterde achterin de zaal. De zanger, die een goede performer is en wat attributen bovenhaalde om het publiek toch nog op andere gedachten te brengen, schoot vocaal wel wat te kort en ook een cover van The Sound of Silence kon de situatie niet meer recht trekken. Psychogeneration stond gewoon op de verkeerde bill, tussen het andere (veelal thrash) geweld en miste hierdoor dus wel zijn kans om wat zieltjes te winnen.

TurboWarrior of Steel: 17.00 – 17.30

Het trio van alcoholische turbothrashers van TWOS zijn intussen overal graaggeziene gasten. Ik zag de mannen al meermaals aan het werk en steeds slagen ze erin om een dikke smile op mijn gezicht te toveren. Dit is thrash, met een knipoog. Muziek waardoor je spontaan zin krijgt om te feesten en de boel aan hort te gaan slaan. De band brengt zijn muziek ook steeds met het nodige enthousiasme, en dat was vandaag in Roeselare weer niet anders. TWOS startte met mijn persoonlijke favoriet van zijn recentste album, namelijk Crabwalk. Vanaf dan kon het voor mij dan eigenlijk ook al niet meer fout, al had de band zoals de meeste andere bands trouwens ook, te maken met een toch wel belabberd geluid. Gelukkig viel dat voor het podium eigenlijk al bij al nog mee, maar eens je dichter naar het midden van de zaal trok, verzandde het bij de meeste bands nogal eens in een brei. Van ons had het bij momenten ook soms wat luider gemogen. Soit, terug naar TWOS nu, dat al vroeg in de set weer uitpakte mijn zijn fameuse Polonaise Pit, een soort circle pit maar in een schlagerfestivaluitvoering. Super om telkens weer te zien. Dat de band zelf ook tevreden was over de densiteit van de bevolking voor het podium viel ook te merken. Een glimlachende Jonas stak dan nog maar een tandje bij, en vuurde nog een paar granaten uit het eigen oeuvre af, om het publiek tevreden achter te laten. Geslaagde doortocht van deze sympathieke thrashband.

The Curse of Milhaven: 18.00 – 18.30

Na de vette show van Turbowarrior of Steel had ondergetekende best zin in een biertje en besloot om tegelijkertijd buiten ook maar even de innerlijke mens te versterken. Hierdoor miste ik helaas de set van The Curse of Milhaven, maar gelukkig vond ik onze fotograaf Yngwie Vanhoucke bereid om de honneurs even over te nemen. De deathmetalband uit Ieper wist met zijn scherpe, snelle riffs alvast indruk te maken. Maar net als bij de andere bands speelde ook de klank de band wat parten. De set bestond vooral uit songs van het debuut Vestibule of Hell, maar het publiek werd ook getrakteerd op een nieuwe song. De band liet ook weten binnenkort de studio in te duiken voor de opnames van een nieuw album. Iets waarnaar misschien wel meer mensen zullen gaan uitkijken na hun geslaagde show op Evil or Die.

Guilty as Charged: 19.00 – 19.40

De jongens van Guilty as Charged hoeven eigenlijk van niemand geen les meer te krijgen. Ik weet intussen niet meer hoeveel ik deze band al  een zaal heb weten platspelen. Het was duidelijk dat voor deze band ook heel wat mensen Roeselare in de agenda gezet hadden, want het was echt drummen voor het podium, in een zaal die intussen helemaal aan het vollopen was. Na een tijd getourd te hebben met materiaal van Leap of Faith heeft het viertal uit Beernem besloten om maar eens wat nieuwe songs in de setlist te droppen. Wij van Amped-Up konden deze enkele weken geleden al in première live beluisteren, maar nu werden ze ook helemaal goedgekeurd door het grote publiek. De klankgerelateerde issues liet de band niet echt aan het hart komen, en speelde een superenergieke set. Songs als Last Chance, Leap of Faith, Lone Wolf en Preach to the Masses weten nog steeds voor vette taferelen voor het podium te zorgen en ook de nieuwe nummers, die heel melodieus en energiek klinken zullen weer spijkers met koppen slaan. Ik zeg het al jaren: deze band gaat gewoon groot worden. Het had al gemoeten, maar is het niet nu, dan maar met wat vertraging. Word!

Dyscordia: 20.10 – 20.50

Net voor de show stond ik nog even praatje te maken met de voorzitter van de Dyscordia Army Fanbase, en die wist me te vertellen dat er toch weer meer dan 100 mensen van die fanclub ingetekend hadden om op deze show aanwezig te zijn. Ongelooflijk hoe deze Westvlaamse progressieve metalband toch steeds weer zo een talrijke fanschare op de been weet te brengen. Het aantal Dyscordia shirts was dan ook weer niet te tellen. Wel was het zo dat het tot het eind spannend afwachten was of de band wel zo kunnen optreden. Na een fietsongeval had gitarist Guy Commeene onlangs een polsbreuk opgelopen, waardoor hij onder meer de show op Summer Breeze aan zich voorbij moest laten gaan. Hij raakte echter net op tijd opgelapt voor dit optreden en liet me voor de show weten er weer volledig klaar voor te zijn. Op het podium was er van enige pijn alleszins niets te merken en het Kortrijkse zestal speelde zijn songs, die de fans intussen al slapend kunnen meezingen. Jammer dat ook hier weer geluidsproblemen roet in het eten kwamen gooien. Even waren er zelfs helemaal geen gitaren meer te horen. Een euvel dat gelukkig toch weer snel recht gezet werd. Verder deed de band weer waar ze om gekend zijn: een technisch hoogstaande show verzorgen, gefront door de sympathieke zanger Piet Overstijns, die er steeds in slaagt om met zijn aankondigingen de lachers op de hand te krijgen en een geslaagde setkeuze. Vooral het afsluitende Words of Fortune kon op heel wat bijval rekenen. Kortom: een geslaagd optreden van een toch wel heel fantastische band. Tot de volgende keer!

After All: 21.20 – 22.00

Waves of Annihilation, het jongste album van de Brugse thrashers van After All, ligt intussen ook al weer enkele maanden in de rekken. Voor mij was het de eerste keer om het vijftal met deze nieuwe setlist aan het werk te zien. Ook voor deze band moest ik eigenlijk tot helemaal vooraan het podium trekken om de sound goed over me heen te laten komen. Ook deze band stelde weer niet teleur en deed waar het goed in is, namelijk met volle overtuiging hun soms technische thrash met veel bravoure aan het publiek overleveren. Met zanger Sammy Peleman hebben de Bruggelingen ook een topper in de rangen, die op gebied van high-pitched vocalen in België voorlopig nog steeds zijn gelijke niet kent. Na de show van Dyscordia was het wellicht wat ondankbaar om na de publieksfavoriet het podium op te moeten, maar nu waren het daarentegen de thrashfans die vooran nog eens de bast mochten komen nat maken voor een puike portie vette thrash. Benieuwd of er binnenkort nog eens een tour aankomt van deze jongens.

Spoil Engine: 22.30 – 23.10

Als laatste Belgische band deze avond stond Spoil Engine op de affiche. We weten allemaal dat dit gezelschap begin dit jaar een nieuwe ep op de markt bracht, Stormsleeper, die heel wat goeds beloofde voor wat nog komen moet. Met de komst van de Nederlandse zangeres Iris Goessens waait er een nieuwe wind door de rangen, die de band een nieuwe boost lijkt gegeven te hebben. Overal waar deze band speelt, krijgen ze het publiek op de hand, getuige de vette show op Graspop deze zomer. Ook deze keer stond de band met 100 procent inzet op het podium, hoewel Iris voor de show wat ziekjes bleek te zijn. Op de bühne was daar echter niet veel van te merken en de messcherpe riffs, ratelende ritmesalvo’s en verbazingwekkende vocalen werden weer zonder pardon richting fans afgevuurd. De band speelde een mix van oud en nieuw en blijft een genot om naar te kijken. Een show van 40 minuten, meer was er vanavond niet nodig om het publiek murw achter te laten. De volgende full release van Spoil Engine is er dan ook eentje waar wij hier op de redactie reikhalzend naar uitkijken en een brug zou kunnen slaan naar een nog groter publiek. Volgende keer headliner op Evil or Die?

Legion of the Damned: 23.40 – 00.40

Deze zomer zagen we Legion of the Damned, uit Nederland, ook al aan het werk op Graspop waar hij zijn debuut Malevolent Rapture integraal speelde. Ook in Roeselare kwamen ze dit, tijdens een exclusieve Belgische show nog even herhalen. De geluidstechnicus van de groep maakte voor de show nog wat extra tijd vrij om alles een deftig te checken, zodat deze Nederlandse thrashmachine wel met een goed geluid aan het optreden kon beginnen. Heel professioneel gedaan allemaal, en het werkte zelfs niet op de zenuwen van de wachtenden voor het podium. Ik had de indruk dat er wel al wat mensen huiswaarts gekeerd waren, en die mensen moet ik nu eigenlijk wel ongelijk geven, want Legion of the Damned is echt wel een heel strakke en vette live-band, die met heel veel intensiteit de songs kan overbrengen. Je merkt dat deze mannen heel serieus met hun vak bezig zijn en niet tevreden zijn met half werk. En zo hoort dat ook. De groep opende meteen met het strijd- en lijflied Legion of the Damned (wat een supersong toch) en zou niet ophouden tot het laatste greintje energie bij het volk verdwenen was. Straffe set, straffe band. Alleen volgende keer weer een mix van alle werk?

Achteraf gezien keert de Amped-Up-crew met een heel tevreden en voldaan gevoel huiswaarts. Negen bands gaven het beste van zichzelf en je ziet dan metal in West-Vlaanderen nog steeds heel hard leeft. Ook de bands onderling maakten er een mooi collectief feest van en dit kan de scene hier te velde enkel maar ten goede komen. Verder een pluim voor de organisatoren Dieter en Eve, die er samen met hun crew een heel mooi, goed georganiseerd en vlot evenement van gemaakt hebben. Ook een woordje van dank aan Mike, die het als persverantwoordelijke voor ons ook weer heel vlot werken maakte. Tot de volgende keer Evil or Die!