Metalrockx

Ze stonden aan de wieg van de NWOBHM en de eerste albums katapulteerden hen naar de top tussen genregenoten Iron Maiden en Saxon. De platenmaatschappij rook geld en bepaalde een te commerciële koers die niet werd geapprecieerd door de fanbase, waardoor de formatie twee jaren later reeds uit elkaar viel. De band is sinds de eeuwwisseling terug actief, maar pas sinds een paar jaren is er een line-up die de vergelijking met de hoogdagen kan doorstaan en met dit titelloze album staan ze aan de start van een nieuw begin.

Op het debuut Wildcat klonk ruwe, strakke heavy metal met punkinvloeden. De rauwe stem van Jess Cockx beperkte echter te veel de mogelijkheden, zodat hij werd vervangen door de superieure Jon Deverill. Om hun sound verder te verrijken werd John Sykes aangetrokken als tweede gitarist. Sykes bleek enorm getalenteerd te zijn en drukte als componist zijn stempel met snel en vurig gitaarwerk en spetterende solo’s. De opvolger Spellbound werd een absolute klassieker die moeiteloos de tand des tijds heeft doorstaan.

Onder druk van de platenmaatschappij werd op drie maanden tijd Crazy Nights ingeblikt, een haastklus die tevens te lijden had aan een zwakke productie. Stergitarist Sykes was niet langer tevreden en werd weggeplukt door Thin Lizzy, om later grote faam te maken met Whitesnake op zijn beste (titelloze) album ooit in 1987. Bij de Tygers werd zijn plaats ingenomen door Fred Purser en met deze prutser kwam er een einde aan de geniale gitaarpartijen; in de plaats speelden ze op The Cage commerciële hardrock, met covers zoals de bescheiden hit Love Potion Number 9. Teleurgestelde fans keerden de band de rug toe en platenmaatschappij MCA liet hem vallen wegens tegenvallende verkoopcijfers.

In 1999 kregen ze een uitnodiging om op het Wacken Festival te spelen en werd een reünie gevormd met bandleider Robb Weir en Jess Cockx. Sindsdien werd er gesleuteld aan de bezetting, meer bepaald de zangers, tot ze met de Italiaan Jacopo Meille de ideale frontman vonden. De albums Animal Instinct en vooral Ambush werden goed ontvangen en prikkelden mijn interesse. In 2014 zag ik ze live en werd ik verrast door de sterke zang en de schitterende nieuwe sologitarist Micky Crystal. Met deze laatste fonkelde de band opnieuw en de sprankelende uitvoering van de klassiekers deed mij helemaal overstag gaan. Na afloop schafte ik mij de ep The Crazy Nights Sessions aan, de eerste vrucht van deze samenwerking. De melodieuze, meer hardrockbenadering blies nieuw leven in de composities en bracht ze naar een hoger niveau.

De knappe hoes, met de tijger die de wereld in zijn klauwen verscheurt, suggereert een terugkeer naar de harde lijn. En het moet gezegd: Only The Brave opent overtuigend met stevig melodieus gitaarwerk in de lijn van de laatste twee albums van Saxon en heeft een knap refrein. Na twee uptempo nummers krijgen we een arenarock-meezinger à la Def Leppard en een ballade. Op korte tijd krijgen we de blauwdruk van de nieuwe Tygers: boeiende composities met veel variatie, uitgevoerd door klasse muzikanten. Verrassend is de herwerking van I got the music in me van Kiki Dee. Degene die het origineel niet kent, zal absoluut niet gealarmeerd worden, gezien de geslaagde rocktransformatie; gedurfd is het wel.

Zanger Jacopo Meille combineert het rauwe van Cockx met het rijke spectrum van Deverill en neigt geregeld naar Michael Hutchence (INXS) of Myles Kennedy (Alter Bridge). Bij Micky Crystal hoor je invloeden van Vivian Campbell (ex-Dio) en John Norum (Europe). Zijn solo’s zijn het hoogtepunt waar je bij elke song reikhalzend naar uitkijkt; technisch knap, messcherp en melodieus; wat samen met de gevoelige en noot-voor-noot aanpak van Robb Weir een gedroomde combinatie vormt. De ritmesectie komt geweldig uit de verf door de heldere productie, ideaal voor een hardrock/metalalbum met scherpe randen.

De huidige line-up kent eindelijk een creatieve stabiliteit en dit vertaalt zich in een mengeling van krachtige, moderne heavy metal en klassieke rock. Ik ben vooral enthousiast over de snelle en harde songs; voor mij mocht er gerust een ballade minder opstaan. Flashback naar de jaren tachtig: was dit het vierde album geweest, het verhaal was helemaal anders gelopen.

Tracklist: