Jurgen Callens

Het Zweedse Amaranthe is een fenomeen. Dat wisten we intussen al een tijdje. De band, die met drie verschillende vocalisten opereert, valt eigenlijk moeilijk in een muzikaal hoekje te duwen maar heeft hét in zich om het helemaal te gaan maken. Na drie albums op relatief korte tijd, brengt het zestal nu volgende week weer netjes een nieuwe plaat uit via Spinefarm. Hoewel ze haast non-stop op tour zijn is dit geen evidentie maar toch slaagt de hitmachine er toch weer in om hetgeen ze voorheen gepresteerd hadden, nog maar eens te overtreffen. Straks wordt het dringen aan de top voor een plaatsje in de eindejaarslijstjes, want met Maximalism hebben we er weer een serieuse kandidaat bij.

Met Amaranthe, The Nexus en Massive Addictive had Amaranthe al drie klassieke albums in de pocket, waar de band melodieuze power metal, elektronica, cleane vocalen, grunts en prachtige vrouwelijke zang combineerde met haast dansbare ritmes die beschikten over een enorme hitpotentie. Fameus waren ook steeds de prachtige begeleidende video’s bij de singles. Qua originaliteit is dit een band die voor weinigen hoeft onder te doen. De groep wisselt zowel snelle songs af met gevoelige ballads. Ook op Maximalism is dit weer niet anders, waar je een furieus nummer als Fury voorafgegaan ziet door een prachtige ballad als Limitless. Het is op een song als deze eerste waar grunter Henrik Englund zich eens volledig mag laten gaan, terwijl de hoofdspot op de ballad dan weer weggelegd is voor de ravissante verschijning die naar de naam Elize Ryd luistert. Dat deze zangeres één van de beste is in de vrouwelijke scene staat als een paal boven water, getuige ook van de vele gastvertolkingen waarvoor ze bij andere artiesten gevraagd wordt. En dan zouden we haast nog de derde vocalist Jake E. vergeten, die ook zijn essentiële bijdrage tot het geheel levert. Velen zullen misschien wat raar opgekeken hebben toen ze de eerste single van dit album te horen kregen. Met That Song leek Amaranthe wel een geheel nieuwe richting ingeslagen te zijn. Zie het echter als een deel van het totaalplaatje, waarin bij de band heel veel mogelijk lijkt. That Song is vrij poppy, en bevat elementen die je van een ‘echte’ metalband niet zou verwachten. Maar geloof me, het zijn net deze elementen die de band heel groot gaan maken. Zo worden er bruggen geslagen naar een ander en nieuw publiek, dat normaal zelfs helemaal niet naar ons genre muziek zou luisteren. Maar de band verloochent zijn roots niet, want er staan best wel een boel heavy songs op de plaat, zoals opener Maximize, het eerder aangehaalde Fury of Faster. En zelfs in die heavy songs schuilt er een enorm hitpotentieel. Alles is doorspekt met zodanig veel melodie en schwung, dat je hier niet onberoerd kan door blijven. Alles klinkt ook weer super geproduceerd, en hiermee overtreft de band ook weer zijn vorige produkties. Alles zit perfect in de mix, hoewel dat met de verschillende zangers, de keyboards, gitaarpartijen en de toch soms speciale ritmepartijen niet zo evident lijkt. Een perfect voorbeeld van dit vind je in een track als Break Down and Cry, waar alles en iedereen perfect aan bod komt. Dat er soms ook een licht industrial geurtje aan de muziek hangt, kan je dan weer horen in een lied als Supersonic. Het blijft verbazingwekkend dat Amaranthe steeds al deze verschillende elementen blijft mixen zonder maar één moment uit de toon te vallen of onnatuurlijk over te komen. Ik zei het hier eerder al, we hebben hier te maken met een fenomeen. Of een fenomenale band, zoals je wil. Wel is het zo dat de hoofdrol opgeeist wordt door Elize. Als je ze hoort schitteren in de afsluitende ballad Endlessly zal zelfs menig internationale popster met open mond hiernaar luisteren. Ook in een swingende song als Boomerang laat ze horen wat ze in haar mars heeft en laat ze alle andere metalzangeressen een poepje ruiken.

Je hoort het, we krijgen gewoon niet genoeg van dit nieuwe album en zijn er heel erg zeker dat Amaranthe met Maximalism de definitieve doorbraak gaat bewerkstelligen. We zagen het al aan de show op Graspop 2016 dat er een gezonde interesse heerste in de uitpuilende Marquee. Dit album effent gewoon het pad naar het grote podium. Ik zag vaak al discussies geopend wie er een toekomstige headliner zou kunnen zijn voor de festivals. Ik zeg: Amaranthe! Gewoon zonder twijfelen in huis halen. Dit is echt een toppertje.

Tracklist: