Jurgen Callens

De laatste maanden komen er hier op de redactie nogal wat releases van Italiaanse bands binnen. Wel, we doen er gewoon nog maar eentje bij. Deze keer gaat het om de wellicht langst meedraaiende band uit dat land, namelijk Rod Sacred. De groep bestaat al sinds 1983 maar deed bij ondergetekende vreemd genoeg geen belletje rinkelen. Hoog tijd om wat achterstand in te halen dus met deze zeven nieuwe en negen geremasterde tracks. De heavymetalband brengt Submission vrijdag uit via Pure Underground Records, een sub-label van Pure Steel Records.

Een band die bijna 35 jaar bestaat en waar ik nog nooit van gehoord had: dat moet dus ofwel een heel goed bewaard geheim zijn, ofwel totale bagger. Na een paar luisterbeurten neig ik lichtjes naar het eerste. Ook moet gezegd dat de Italianen in hun lange loopbaan slechts twee albums uitgebracht hebben. Dat, en een handjevol demo’s. Het laatste album dateerde ook alweer van 1997, dus is het logisch dat ze in totale obscuriteit opereerden. Het is dus interessant dat de band in totaal negen van die oude nummers opnieuw gemasterd en toegevoegd heeft aan het nieuwe materiaal.

Nieuw materiaal dat trouwens niet veel verschilt van het oude. Rod Sacred speelt namelijk goed in het gehoor liggende old school heavy metal met een zweem van de jaren ’70 en ’80 erover. Het klinkt gedateerd, maar de groep weet wel een goede song te schrijven en de sfeer van de golden days weer te geven. We zijn wel gecharmeerd van zanger Tonio Deriu, die gerust in één van de vroege NWOBHM bands gezongen kon hebben en ook het gitaarwerk van de tandem Luca Mameli en Peppo Erio mag er zijn. Het duo komt vaak met leuke twinpartijen en solo’s voor de dag. Een aantal van de songs duurt ook wel bovengemiddeld lang, zoals bijvoorbeeld de opener Submission, het lijflied Rod Sacred en de oudjes The Mystery of Quid en Dreaming. Dat maakt het natuurlijk al wat moeilijker om de spanning langer vast te houden.

Ik heb ook de indruk dat de vocalist het op de nieuwe nummers wat beter doet dan op het oude werk, waar hij nogal eens irritant durfde te klinken. Ik denk niet dat de band met dit album veel nieuwe fans gaat bijwinnen, maar wellicht gaan ze er wel enkele mensen blij mee maken: ten eerste de fans van het eerste uur, maar ook de verstokte old school fans van dit genre muziek, die steeds op zoek blijven naar dit soort bandjes.

Voor mij was het leuk voor even, maar ik verwacht zelf niet dat ik dit album nog veel zal opzetten. Zoals gezegd, dit is leuk voor de old school community en voor de band zelf, die nu ook weer even onder de aandacht komt. Slechtste albumcover van het jaar trouwens.

Tracklist: