In een afgeladen volle en snikhete Trix stond afgelopen maandag met Architects een toonaangever van de Britse metalcore voor de zoveelste keer op een Belgisch podium.

De Europese tak van de tournee ter promotie van hun jongste opus, All Our Gods Have Abandonned Us, stak pas zaterdag van wal in het Parijse Cabaret Sauvage. Antwerpen is nog maar de tweede halte van de 22 data op het Europese vasteland alvorens terug te keren naar hun heimat waar de tour een week verder loopt.
Stick To Your Guns en Bury Tomorrow mochten de Antwerpse zaal opwarmen en daarin zijn ze met brio in geslaagd.

Met het overlijden van leadgitarist, songwriter en stichter Tom Searle afgelopen maand augustus hangt er boven de Britse band nog steeds een groot waas, over het verder bestaan van de band die in 2004 opgericht werd in Brighton.

Het zou wel eens kunnen dat dit het laatste wapenfeit van Architects was in België. Laat ons hopen van niet.

Het optreden wordt ingezet met twee nummers uit het meest recente werk van de Britten, het podium is aangekleed met een backdrop waarop de hoes van de laatste cd is afgebeeld, het lichtspel is sober te noemen.

Het applaus na het eerste nummer, Nihilist, is overdonderend. Het verbaast me enigszins om behoorlijk wat rijpere mensen in de zaal te zien applaudisseren, aanzienlijk wat kale koppen met gezette lijven daaronder. Dat stemt me meer dan tevreden.

Zonder interactie met het publiek wordt overgeschakeld naar een tweede nummer uit All Our Gods Have Abandonned Us waarna de band wat verder in de tijd terugkeert met These Colours Don’t Run uit Daybreaker. Ondertussen is het publiek al van bij het begin van Deathwish aan het crowdsurfen al ware het een lieve lust.

Pas na het vierde nummer krijgen we wat interactie tussen frontman Sam Carter en het publiek, over hoe trots hij is om bijna tien jaar nadat Architects hier voor het eerst optrad een “sold out”-sticker op de affiche te mogen aantreffen in tegenstelling tot Parijs of het Amsterdamse Melkweg. 1.100 mensen die Architects komen aanmoedigen.

Na zijn korte speech mag Sam Carter weer gaan brullen. Wat volgt is een arsenaal songs uit voornamelijk de twee laatste uitgaves van de Brightonians. Af en toe verandert de achtergrond terwijl de lightshow sober blijft maar gaandeweg beter en beter wordt, alles gaat crescendo behalve de muziek die vanaf het begin als een sneltrein loopt.

Alvorens Naysayer als laatste nummer van de reguliere set aan te kondigen spoort Sam Carter het jongere publiek aan om te doen in wat ze geloven, om zich niet te laten beïnvloeden door anderen, om te gaan waarvoor ze staan.

Na een korte break keert de band terug om het uur en een kwartier af te ronden met twee laatste nummers. Wat volgt is A Match Made In Heaven, een nummer over dictators, moordenaars, dieven en andere mooipraters.

Voor het hopelijk niet definitieve afscheid aan Trix spreekt Sam Carter het publiek een laatste keer aan – deze keer is het met een krop in zijn keel – over zijn buddy wijlen Tom Searle. Tweelingbroer Dan Searle verbergt zijn emoties met zijn hand van achter de drumkit.

Terwijl Carter een hart maakt met zijn handen vertelt hij de menigte wat een prachtmens de stichter van de band was tot hij eveneens overmand wordt door emoties. Broer Dan veert op.

Volledig album terug te vinden via volgende link: Facebook