Frontiers Music staat garant voor het uitbrengen van melodieuze rockalbums bij de vleet. Maar zo nu en dan maken ze daarop een uitzondering en zo springen ze nu ook op de kar van de progressieve metal en de meer klassiek getinte hard rock. In februari van dit jaar kregen we het debuut van Inglorious voorgeschoteld. Dit album sloeg bij mij in als een bom. Vooral omdat het een mengeling was van echte klassieke hard rock van Deep Purple, Led Zeppelin en Whitesnake maar met een hedendaags geluid. De band verwierf al vlug een grote livereputatie en ze mochten dit jaar de metaldag openen op de Lokerse Feesten. Ze verzorgden ook de opwarmpositie van de Europese Steel Panther-tour. Ik kreeg de kans om ze te aanschouwen in Rijsel (Lille) in Frankrijk. Toen het aanbod kwam voor een face to face interview met zanger Nathan James, diende ik geen seconde te aarzelen en hapte toe.

Ik arriveerde netjes op tijd aan de concertzaal Le Splendid en na een kort telefoontje kwam de tourmanager me halen om via de achterdeur de zaal te betreden. Nathan stond mij al op te wachten en zei dat ze nog bezig waren met de soundcheck en hij dit eerst mocht afwerken. Dat vond ik natuurlijk meer dan ok en op die manier kon ik de soundcheck ook nog meepikken en kreeg al een voorproefje te horen van wat zou volgen. De integrale versie van hun lijflied Inglorious kon ik bekijken en ik  was verrukt dat dit in de setlist stond voor vanavond. Nathan kwam me halen en vroeg of ik het interview wou doen in de kleine keuken naast de zaal. Na het uitgieten van een zoete frisdrank voor ons beiden kon het interview van wal schieten. De rest van de band was ook aanwezig samen met nog enkele kerels.

Voor ik mijn eerste vraag kon stellen had Nathan al een blik geworpen op mijn notities ter voorbereiding en de letters TSO sprongen blijkbaar in zijn ogen. Die monsterproductie deed ook België aan in januari 2014. Nathan vertelde me dat hij daar Gutter Ballet heeft gezongen. Voor vele aanwezigen was dit het beste nummer van die avond en op die manier was het figuurlijke ijs gebroken. Ik merkte verder op dat hij zijn loopbaan startte door deel te nemen aan talrijke televisieprogramma’s zoals ‘The Voice’ en dergelijke. “Ik zong al daarvoor hoor! Ik ben professioneel begonnen zingen toen ik zestien jaar was. Ik zong in bars, pubs en hotels om geld te verdienen.” Tijdens zijn deelname aan de talentenshows viel het op dat hij zich niet vasthield aan één bepaald genre, maar veel stijlen verkende. “Ik zing gewoon graag verschillende stijlen en muziek is mijn leven. Rock trekt me het meeste aan klinkt het meest natuurlijk bij mij! Het heeft me enorm veel bloed, zweet en tranen gekost om mijn stem op het niveau te krijgen waar ik nu ben. Dus wil ik mensen laten zien dat ik meer kan dan rock alleen. Ik kan soul brengen, maar ook R&B. Mijn favoriete zangers zijn Bruce Dickinson, Glenn Hughes en David Coverdale. Glenn Hughes is eigenlijk een soulzanger!

Nathan bracht ook een soloalbum dat vol stond met covers die hij ok zijn eigen manier in een akoestische setting bracht. “Ja, dat was na ‘The Voice’ om wat geld te verdienen! Ik coverde mijn favoriete zangers zoals Glenn Hughes en Michael Bolton en het bracht redelijk wat geld op. Ik was voor een periode van zes maanden constant te zien op televisie en het was belangrijk om dan wat geld te hebben, De opbrengst van dat album bood me de gelegenheid om dat te kunnen doen eigenlijk.” Toen verscheen er plots een persbericht van Frontiers dat ze een nieuwe band hadden getekend. Ik vroeg me af hoe de band ontstond. “Na het televisieavontuur vervoegde ik TSO en toen ik terug thuis kwam na die toer, wilde ik mijn eigen nummers zingen. Mijn manager Derek Shulman was de man die Bon Jovi een contract aanbood, maar ook Nickelback en Dream Theater kwamen door hem bij Roadrunner terecht. Hij zei me dat ik de beste rockzanger was die nog zo jong was. Hij verkreeg een platendeal voor mij bij Frontiers en een tijdje daarna begonnen we aan de opnames voor het eerste album. Frontiers was heel goed voor ons. Het label geeft geld aan jonge groepen en niet alleen aan David Coverdale bijvoorbeeld. Pas op, hij en Hughes zijn de reden waarom ik begon te zingen!”

Ik pik dan in op hun debuut album dat ik werkelijk heel goed vind. Hun album klinkt als een terugkeer naar de basis. Het nummer zelf staat centraal en niet het extravagante muzikale gebeuren. “Ja, dat is waar! Daarom hoor je ook nooit meer dan twee gitaren en geen twintig! Hetzelfde geldt voor mijn stem, alles is puur natuur. Als mensen naar een concert komen, wil ik niet dat ze ontgoocheld zijn.”

Niet tegenstaande de moderne trend van supersnelle gitaren en samples te gebruiken, stonden op jullie album ook wat tragere nummers. De link met de jaren 70 is duidelijk aanwezig. “Persoonlijk vind ik dat ons album volwassen klinkt! We zijn allen jong, maar ook geen 17 meer. Ik had dus wat meer tijd om na te denken welke richting we zouden uitgaan. Ik ben terug in de tijd gegaan en heb geluisterd naar Rainbow en Dio en de ‘masters’ van 30 tot 40 jaren geleden.” Toen ik opmerkte dat de vijf bandleden allen een ander uiterlijk en gevoel uitstralen kon hij zich daar in vinden. “Toen ik de groep oprichtte, keek ik niet naar hun imago maar was het me te doen wie de beste was. Phil en Billy spelen al samen sinds ze 12 zijn! Dat is lang en daarom spelen ze ook zo goed samen. Elkeen is ook een goede songschrijver en dat is belangrijk in een band. Ons debuut klonk ook goed maar ons nieuwe album klinkt ongelooflijk sterk. Het wordt gemixt door Kevin Shirley en hij deed enkele van mijn favoriete bands (Iron Maiden, Dream Theater, Journey). Het zal volgend jaar verschijnen, maar ik denk dat Frontiers nog wat wil wachten met de release ervan.”

De band bestaat nog niet lang, maar kent al veel succes en is regelmaat te zien. “In mei vorig jaar tekende Frontiers ons en nu hebben we al meer dan 60 of 70 concerten achter de rug. Dat is best veel voor een beginnende band en we deden ook wat festivals zoals Download in Engeland. Maar we deden ook Lokerse Feesten in België en dat was werkelijk geweldig. Limp Bizkit vond ik geweldig en we mochten aan de zijkant van het podium de show bekijken.”

Inglorious gaat dus zijn tweede album uitbrengen en wil opnieuw op tour. Het liefste opnieuw een arenatour met een grote band. Op die manier kunnen ze meer nieuwe fans aantrekken en hopelijk heeft het nieuwe album evenveel succes als ons eerste, vertelde Nathan. “We hebben al een video opgenomen in Wenen en als de tour met Steel Panther gedaan is nemen we een tweede video op.”

Ik vertelde nog dat ik Inglorious voor het eerst zag op het Raismes Fest en dat ze daar een goed concert gaven. “Man, ik was echt ziek daar! Ik stond te zweten op het podium en het was echte warm ook! Maar ik was blij dat ik de mannen van Diamond Head nog eens zag. In het verleden deed ik een co-headlinertour met hen toen ik zong bij Uli Jon Roth. Ik vond het jammer dat we niet konden blijven voor Mother’s Finest. Hun zangeres etaleert enorm veel kracht en doet me eigenlijk aan Tina Turner denken!” Ik vertelde hem dat hun optreden last had van te veel bas en een overdosis liet horen aan samples. “We zijn geen rijke band, maar we zorgen er steeds voor dat onze eigen geluidsman achter de knoppen zit en op die manier klinken we steeds zoals op het album. En dat vinden we heel belangrijk“

Nathan bedankt me uitvoerig voor de interesse in de band en voor het concert start kwam hij me persoonlijk mijn fotopas overhandigen.  Na het interview bleef ik nog wat hangen en luisterde nog naar wat verhalen van een andere man die gedurende het interview ook al constant verhalen vertelde. Toen ik eenmaal terug buiten was en wat in de straten van Rijsel rondliep, wist ik plots wie die spraakwaterval was. Het was niemand minder dan Satchel van Steel Panther!

Ja zonder pruik, make-up en zijn stageoutfit aan was hij minder goed herkenbaar!

Tekst: Rik Bauters
Foto’s: Inglorious @ Raismes Fest – Rik Bauters