Het Noord-Ierse The Answer heeft als relatief jonge band al een lange geschiedenis achter de rug. Ooit begonnen als ‘the next big thing’,  stokte het succes al snel. Op basis van hun uitstekende debuut Rise, mochten ze al snel 2 jaar de wereld rond met AC/DC. Daarna volgden nog tours en shows met grootheden zoals Rolling Stones, Whitesnake, Aerosmith en Deep Purple. Toch kwam er raar genoeg geen verlengstuk aan hun mooie verhaal. Nochtans bleven ze uitstekend plaatwerk fabriceren in hun gekende stijl van onversneden rock ‘n’ roll, geworteld in de jaren ’70 maar met de voetjes in het heden. Zo komt het dat de sympathieke heren het op hun nieuwste worp Solas over een heel andere boeg gooien. Een meesterzet zo zal blijken.

Deze zomer konden we op het Alcatraz Metal Fest al eens proeven van de nieuwe plaat. Dat de mannen lef hebben, werd snel duidelijk want de korte show werd afgesloten met maar liefst 2 nieuwe songs, terwijl de plaat nog lang niet uit was. Je moet maar durven, als vreemde eend in de bijt op een metalfestival! The Answer kwam er mee weg, en meer dan dat. Ze waren zowaar één van de absolute hoogtepunten van het festival! En daarvoor hadden ze geen kostuums, schmink, vuurwerk en grote backdrops nodig. Gewoon gitaar, bas, drum en zang volstonden. Toen werd al duidelijk dat Solas de band in een heel andere richting zou duwen. De stevige rocksound zou evolueren naar een luchtiger, meer open geluid met meer folk invloeden dan ooit. Die folk invloeden zijn trouwens uiterst geloofwaardig. Het gaat hier namelijk over Keltische folk, meer bepaald Gaelic folk. Het Iers-Gaelisch is het cultureel erfgoed van de 4 Belfast boys! Solas betekent ‘licht’ in het Gaelisch. Toepasselijker kan dus niet, want ze hebben wel degelijk het licht gezien!

Er wordt zelfzeker afgetrapt met het titelnummer. Een epische song zoals er wel meer opduiken op het album. Er meteen stevig inhakken is deze keer niet aan de orde. Het nummer bouwt rustig op naar een climax. Wat direct opvalt, is de open drumsound. De drums klinken erg natuurlijk en houden het hele nummer een sterke groove aan waardoor er een haast bezwerende werking vanuit gaat. De stem van Cormac Neeson klinkt beter dan ooit. Tegen dat de song openbarst, bereikt ook zijn stem een eerste hoogtepunt. Hoe hij het woordje Solas zingt, is ronduit indrukwekkend.

Daarna is het hek helemaal van de dam. Beautiful World doet je de tranen in de ogen springen en de haren op je armen ten berge rijzen! De uithalen van Cormac, het sfeervolle en sobere gitaarwerk van de schromelijk onderschatte gitarist Paul Mahon en de stevige ‘beat’, het is allemaal samengebald in een ontroerend mooie song.

Battle Cry begint met een eenvoudige akoestische gitaar en een tegendraads drumritme. De meerstemmige zanglijnen scheppen een mysterieuze sfeer. Het is het meest folky nummer tot nu toe. Wat opvalt is dat we 3 songs ver zijn en er nog geen enkele echte rocker passeerde. Nog opvallender is dat het geen moment stoort. De songs zijn zo overweldigend goed dat je haast in trance geraakt.

We hadden het nog niet helemaal uitgesproken of daar is de eerste echte rocksong al! Untrue Colour leunt op een simpele drumbeat en een eenvoudige gitaarriff met daarover de geweldige stem van Cormac. Cormac verrast andermaal met een zwoel en diep stemgeluid. Het refrein nestelt zich al snel in je brein. Ook vrij uniek is het gebruik van een voorzichtige keyboardlijn, ofwel is het een effectje op de gitaar van Paul Mahon. We denken eerder het laatste. Het speelt uiteindelijk geen rol, het werkt!

In This Land is een luchtige folksong. Een vrolijk deuntje met een beklijvend refrein. Halverwege toont Mahon weer eens zijn onwaarschijnlijke talent met een goed geplaatste, pakkende gitaarsolo. Met Thief Of Light zijn we al halverwege. Weer die prachtige akoestische gitaar en die bezwerende meerstemmige zang. Pas op het einde van de song valt de drum nog even kort in. Veel meer is duidelijk niet nodig om een mooie song te maken. Being Begotten is zo mogelijk nog rustiger. Als ritmesectie komt hier enkel een tamboerijn aan te pas. Op andere platen zouden we al snel spreken van een ‘inkak’ momentje. Bij The Answer is dat niet aan de orde omdat het gewoon past in de sfeer van de plaat.

De finale wordt stevig ingezet met het ronkende Left Me Standing. Het is meteen de hardste song van het album. Het refrein is erg krachtig met beukende drums en een stuwende gitaar. Cormac zingt op zijn oude manier. Het nummer kon zo op één van de vorige platen gestaan hebben, en dat is de eerste en enige keer dat we dat kunnen zeggen. Demon Driven Man doet het iets rustiger en heeft een meer bluesy sfeer, maar rockt nog steeds lekker weg. Hier loert Led Zeppelin om de hoek. Het is trouwens de enige relevante referentie die we kunnen bedenken. De hele plaat baadt in een Physical Graffiti sfeertje, zonder er een eerbetoon van te maken. Daarvoor is er teveel eigen insteek.

Real Life Dreamers is een zachte rocksong met een mooie opbouw. Hier gaat Cormac een duet aan met de Ierse zangeres Fiona O Kane. De samenwerking is meer dan geslaagd te noemen. Die prachtige gitaarstijl van Mahon doet de rest. Wanneer krijgt die gast eindelijk eens de erkenning die hij verdient?

De weinig hoopvolle maar bloedmooie afsluiter Tunnel zet ons terug met beide voetjes op de grond. The Answer heeft ons toch even doen ontsnappen aan de realiteit van de dag. Hulde!

Everyday we get further on down the tunnel
Everyday its so hard to see
Maybe life shouldn’t ever be such a struggle
oh its so hard to see

En zo eindigt de meest veelzijdige, spannendste, avontuurlijkste en meest beklijvende plaat die ik in heel lange tijd gehoord heb. Rock ‘n’ Roll is vooral je eigen ding doen zonder je een zak aan te trekken van wat een ander er over denkt. The Answer heeft dat maar al te goed begrepen.

Plaat van het jaar!