darkest_sins_artwork_done_by_jan_yrlund1

Jurgen Callens

Heavy / power metal uit Noorwegen. Meestal is dat niet slecht, al heb je altijd wel uitzonderingen op de regel. Darkest Sins is een band die in 2009 opgericht werd en nu met The Broken zijn debuut uitbrengt. Eerder had de groep wel al een demo en een ep opgenomen. Dat er nog altijd formaties zijn die het concept met een mannelijke én een vrouwelijke stem in stand willen houden, wordt ook hier nog eens bevestigd. Hieronder kan je onze mening van dit schijfje lezen, dat sinds gisteren via Pride and Joy in de winkels ligt.

Darkest Sins. Het zou zomaar de naam kunnen zijn voor een gothic- of een darkmetalband. Zelf omschrijft de band zich echter als heavymetalformatie. Ze noemen invloeden van Iron Maiden, Helloween, Judas Priest en Black Sabbath. Dat zullen natuurlijk wel idolen voor ze zijn, en ze zullen er ongetwijfeld wel goed naar geluisterd hebben, maar als je dergelijke namen vernoemt dan leg je voor jezelf de lat al heel hoog natuurlijk. En dan gaan we dit hier net nog eventjes meer onder loep nemen. Op dit debuut staan er 8 nummers, waarvan de mix en mastering verzorgd werd door Piet Sielck van Iron Saviour. En hierover kunnen we misschien al direct even iets gaan zeggen. Waarom zet je de vocalen zo op de voorgrond als die net de zwakste schakel van de band zijn? Want zowel Anniken Rasmussen als Marius Danielsen zijn beiden geen toppers. Verre van zelfs. Het is zo dat ze netjes de partijen onder elkaar verdelen. Mooi afgemeten: 50/50. Op opener The Broken is het even afwachten voor we een oordeel kunnen vellen, want het is best wel een lange song. Niet slecht, maar ook niet om een wauw-gevoel van te krijgen. Het valt ook meteen op dat de beide vocalisten hun partijen identiek zingen. 2 cleane stemmen dus, die hetzelfde doen. Wat is het nut hiervan dan? Vooral ook omdat ze allebei 13 in een dozijn klinken. Vervangen door één enkele goeie is ons advies. Op Darkest Sins ben ik hier nog steeds aan het fronsen en het is pas vanaf de derde song Fear dat ik een beetje mee geraak in het geheel. Wat ook opvalt zijn de toch wel hier en daar lichtjes opduikende gothic invloedjes. En moest de band nu eens meer die richting uitgaan, dan zie ik misschien wel meer toekomst voor hen. Want de vocale beperktheid voor het genre dat ze nu spelen komt nog maar eens boven op een song als Domineer. En moesten ze dan ook nog eens een zangerswissel doorvoeren, dan kunnen ze er even goed ééntje nemen die wat minder simplistische teksten schrijft. Vreemd is ook dat de band zijn betere songs naar het einde van de plaat schuift. Zo kan Rough Love me tenminste wel bekoren, omdat dat een song is die tenminste rockt. Far Away, de afsluiter, kon dan weer zo op een album van Helloween gestaan hebben. Een lang uitgesponnen song, met wat gastmuzikanten en afwisselende tussenstukjes, die de boel wel weer spannend kunnen houden. Alleen, die Duitse band doet het net zo hé, en meestal veel beter.

Kortom, muzikaal zit er wel potentie in Darkest Sins, maar vocaal gaan ze toch uit een ander vaatje moeten tappen. Ook moeten ze eens duidelijk de richting bepalen die ze uit willen gaan. Er staan een paar leuke nummertjes op dit The Broken, wat dan weer veel te weinig is om ons te overtuigen.

Tracklist: