Metalrockx

Ik ben een Accept-fan van het eerste uur en heb de split met Udo Dirkschneider steeds betreurd, maar vond de nieuwe versie met frontman Mark Tornillo steevast superieur aan U.D.O., zowel op plaat als bij optredens. De laatste jaren werd het verschil evenwel kleiner na de facelift bij U.D.O. door de komst van twee sterke gitaristen die de band nieuwe energie en elan bezorgden. Bij ieder interview werd echter – tot vervelens toe – de vergelijking gemaakt met zijn oude band, met speculaties over een reünie. Fans wilden graag wat variatie in de Accept-klassiekers krijgen en hun bede wordt nu verhoord met twee dozijn songs uit de eerste zeven albums.

De setlist bestaat uit een sterke selectie uit het eerste decennium Accept. De enige song die voor mij ontbreekt is Aiming High en die hadden ze mogen inruilen voor de meezinger Midnight Highway. De drie albums van zijn tweede termijn van 1992 tot 1997 komen niet aan bod. Deze periode is ten onrechte minder gekend, twijfelaars luisteren best eens naar het sterke Objection Overruled.

Wat opvalt is het heldere geluid en evenwichtige productie; een euvel waar eerder livewerk van Accept onder te lijden had. Deze band heeft geen klassieke meester als Wolf Hoffmann in haar rangen, maar Andrei Smirnov is een virtuoze snarenplukker waarvoor je naar het stadion trekt. Hij speelt de songs getrouw na, tegelijkertijd hard en melodieus en deinst niet terug om de solospot op te eisen, zoals bij de gitaarintro van Neon Nights. Ik vraag me af of er aan de zang van Udo is gewerkt, want hij zingt zo overtuigend en gemeen als een frisse dertiger – een hele geruststelling want dit leek me vooraf de achilleshiel van het hele project – zodat de trouwe fans zich opnieuw in de jaren tachtig wanen…

Breaker is de eerste song die de blauwdruk overtreft in strakheid en snelheid. Restless and Wild blijft mijn all-time favourite en deze overtuigende uitvoering kan je moeilijk van het origineel onderscheiden. Een verbluffende TV War en een strakke versie van het zelden gespeelde Losers and Winners bewijzen hoe goed deze klasseband op elkaar is ingespeeld. Eeuwen geleden dat we nog eens Son of a Bitch – het lijflied van Udo & co in de prille eighties – hebben gehoord. Idem voor de vuisten-in-de-lucht meestamper I’m a Rebel en de oer-afsluiter Burning; wat een feestje!

Benieuwd of hij woord zal houden en klassiekers als Metal Heart en Balls to the Wall in de toekomst zal weglaten. Dat hoeft immers helemaal niet, want het is net als bij een optreden van Max Cavalera een hoogtepunt wanneer de Sepultura-selectie gespeeld wordt. Deze plaat is een droom voor fans van Accept en het beste livealbum dat deze Duitsers nooit gemaakt hebben. Gelukkig nemen ze de handschoen op en verblijden ze ons in januari met hun eigen liveregistratie…

Tracklist: