Het was de drukste dag van het jaar in het verkeer die 14^de oktober; althans zo leek het toch. De trip naar Trix in Antwerpen duurde drie keer langer dan het gewone uurtje bollen. Mede hierdoor misten we enkele bands die op onze must see-lijstje met fluogeel waren aangeduid, met name Black Wizard en Alkerdeel. Ook Torche leken we te gaan missen. De sfeer zakte tot ver onder nul daar in die ellenlange file ergens in ’t Stad. Maar als je rock bottom raakt is er maar één weg en die gaat omhoog. Hetgeen ook gebeurde toen we de tempel van de hoogmis der stonerheads betraden; weg doemsfeer (alhoewel), leve Desertfest! Leve het thuiskomen!

Bij het betreden van de grote zaal – ook wel Desert Stage genaamd – klonken de eerste poppy stonerdeuntjes van Torche. Van een timing gesproken. Na enkele songs van deze Amerikanen bekroop mij het gevoel van gelukzaligheid. Ik mag Torche graag omschrijven als “luchtig, maar zwaar”; iets wat ook live tot uiting komt. En de mannen hadden er zin in. Evenwel moesten we na “wereldhit” Minions andere oorden gaan opzoeken, want de heren organisatoren van Desertfest hadden nog een leuke extra aan de affiche toegevoegd: elke band laten overlappen om ons – arme muziekliefhebbers – harde keuzes te laten maken. Hey, het moet niet altijd perfect zijn!

Richting Vulture Stage dus om, je raadt het al, één van mijn favoriete bands (eindelijk) eens te mogen aanschouwen: SubRosa. Dankzij het fenomeen Facebook krijg ik het gevoel “mijn vrienden” voor het eerst (in real) live te zien.

SubRosa – MarmotA Photography

Het moet niet gemakkelijk zijn voor bands als SubRosa om op een festival te staan. De band laat zijn muziek graag groeien en dus zijn er talrijke zachte momenten aanwezig alwaar veel van de omstaanders liever een praatje slaan dan zich te laten meedrijven op de muziek. Ik hoop dat die mensen de schrik van hun leven hadden toen SubRosa de boel eens deed ontploffen. Ik kreeg in ieder geval kippenvel bij dit optreden, dat als geweldig intens mag beschreven worden. De combinatie van normale rockbezetting (gitaar, bas, drum) met twee – bevallige – violisten tillen intensiteit geweldig de hoogte in. SubRosa staat boven de kwebbelende enkelingen. En eindigen met het combo Wound of the Warden en The Usher is epischer dan episch. Straf optreden.

Headliner Red Fang was ook één van de redenen dat ik met graagte naar Antwerpen afzakte. En waarom niet met dezelfde stijl eindigen als waar we vandaag mee begonnen zijn: happy stoner! En de heren hadden er zin in – opvallend feit: elke band had blijkbaar zin in een avondje Desertfest. Dus, geen gedraal; rammen maar!

Red Fang – MarmotA Photography

Alleen… Alleen hadden de snoodaards van Yob ons zodanig verneukt – in de goede zin van het woord – dat alles wat hierna kwam schijnbaar in het niets verdween. De mix van ouder materiaal (Wires, Malverde, Blood Like Cream, Number Thirteen,…) en enkele frisse tracks van de op deze avond verschenen nieuwe schijf Only Ghosts konden mij matig bekoren, laat staan mij de hele tijd geboeid laten kijken en luisteren. Nogmaals: niet dat de band slecht presteerde, integendeel, het hoogtepunt van de avond vond een uurtje eerder plaats.

Yob, het uit Eugene, Oregon afkomstige doomgezelschap onder aanvoering van opperbaas Mike Scheidt speelde werkelijk alles en iedereen naar huis. De Desert Stage leek wel heel groot voor slechts drie man, maar de zaal was duidelijk te klein en nauwelijks bestand tegen de verpletterende muur van geluid die de band richting publiek spuwde. Opvallend genoeg slechts één nummer uit Clearing The Path To Ascend (Marrow), Yobs laatste wapenfeit, in een set die voor de rest vooral uit The Great Cessation putte. Magistrale zet, wat ons betreft, en als dat dan nog voorafgegaan wordt door Ball Of Molten Lead kan er nog weinig verkeerd gaan. Absolute heersers is dan ook de enige term die we kunnen bedenken na deze pletwals te hebben ondergaan.

Yob – MarmotA Photography

Waar we ook wel pap van lustten, een dik half uur voor we Yob mochten aanschouwen, was de set van de gezellige Antwerpse stonersludgers van Your Highness. De bands tweede passage op de nog maar derde editie van het Belgische woestijnfeest, en daarvoor mocht al eens iets speciaals gedaan worden. Een live-uitvoering van The Quietus bijvoorbeeld, de één track tellende, 22 minuten durende ep die eerder dit jaar verscheen. Wij wisten al langer dat Your Highness live garant staat voor topvakmanschap, maar wat we vrijdag in de Canyon Stage voorgeschoteld kregen, daar hadden we alleen maar durven van dromen. Een briljant beukend geluid, zanger Ben Baert die alle duivels ontbond en brulde dat het een lieve lust was, en als toetje Walter Broes van het legendarische Seatsniffers die een extra slidegitaarlaagje aan The Quietus toevoegde: wij konden even onze pret niet op. Helaas moesten wij door de eerder vernoemde overlappingen na slechts één extra nummer Your Highness al verlaten voor Yob, maar dat gebeurde met een meer dan tevreden gevoel.

Desertfest dag 2: zaterdag 15 oktober

Nauwelijks bekomen van wat we een dag eerder allemaal mochten aanschouwen, vatten we de rit aan voor de tweede dag van de jaarlijkse hoogmis voor de stoner-, doom- en sludgeheads. Al is dit misschien wat te eng geformuleerd, want ook voor de liefhebber van de betere muzikale psychedelica heeft Desertfest heel wat te bieden.

1000Mods bijvoorbeeld, de Griekse band die ons op de Canyon Stage meteen trakteerde op een track uit de nieuwe plaat Repeated Exposure To…, gevolgd door Road To Burn uit het fantastische Super Van Vacation. Een mens heeft niet veel nodig om gelukkig te zijn, en wanneer deze track dan ook nog een s lekker uitgesponnen wordt tot een lange jam, betrappen we onszelf op een gelukzalige glimlach van oor tot oor. Deze jonge honden verstaan als geen ander de kunst om een beklijvende set ineen te steken, want ook wat volgt is er wat ons betreft boenk op. Mogen we nog even vloeken op die dekselse overlappingen?

1000Mods – MarmotA Photograpy

Want hoe graag we ook de volledige set van 1000Mods hadden gezien, we moeten hen verlaten om richting Desert Stage te trekken. Daar begint namelijk een band die redelijk hoog op ons verlanglijstje staat om eens live aan het werk te zien. Het lichtjes fantastische Elder, dat met Lore één van onze favoriete platen van 2015 afleverde. Goeie platen maken is één ding, een vette liveshow neerzetten natuurlijk iets helemaal anders. Maar die vrees blijkt volkomen ongegrond, want ook het uit Massachusetts afkomstige trio zet een dijk van een optreden neer. Hoeveel genialiteit kan je in één band proppen, en is zoiets eindig? Het antwoord moeten we u schuldig blijven, maar als het aan Elder ligt is het antwoord op de laatste vraag alvast neen. Met stijgende verbazing kijken wij toe hoe de band zijn mindblowing psychedelische heavy progrock op het publiek afvuurt. Meesters op hun instrument, die zich bovendien niet uit hun lood laten slaan wanneer een eind verder in de set de bassist even last heeft van wat technische problemen. Even later wordt het laatste nummer ingezet dat gestoeld is op Led Zeppelins Immigrant Song en haalt de band nog eens alles uit de kast. Wie dit vandaag nog overklast zal ons inziens van goede huize moeten zijn.

Na de innerlijke mens even te hebben versterkt, vatten we het plan aan om op de Vulture Stage het tot dan toe voor ons onbekende Hangman’s Chair even te gaan bekijken. Imagine our surprise wanneer we niet veel later een bak brute oerdoom over ons heen gegoten krijgen. Vier man sterk en bulkend van energie blaast deze Franse band onze nietsvermoedende zieltjes volledig in prut. Wij zijn wel fan van loodzwaar en tergend traag, en wat deze jongens etaleren gaat er niet alleen bij ons in als zoete koek, afgaande op een enthousiast publiek. ’t Is dat we al heel wat gezien hebben in ons leven, anders zouden we een beetje bang zijn van deze Franse kolossen. Maar niets van dat alles, want heelhuids en zonder kleerscheuren besluiten we dat dit best naar meer smaakte.

Hangman’s Chair – MarmotA Photography

Tijd voor onze favoriet op zaterdag, Weedeater. Door ongelukkige omstandigheden moesten we vorig jaar beide passages van de band in ons land aan ons laten voorbijgaan, iets waarvan we ons verzekerd hadden dit jaar in geen geval te laten gebeuren. Ook voor ons mag het al eens iets meer zijn, dus vatten we het plan aan om ons front row te laten verpulveren door Dixie Dave en zijn trawanten. Desertfest lijkt dit jaar wel het jaar van de powertrio’s, want na Yob en Elder weten ook deze bastaarden ons van hun kunnen te overtuigen. Een bijzonder goedgemutste Dave trekt een blik vuil gruizende stonersludge open, waarvan wij verpletterende versies van Wizard Fight en Weed Monkey onthouden, en daarnaast de trucjes van stokjestovenaar Travis.

Weedeater – MarmotA Photography

Een perfecte opwarmer voor de moffen van Ahab, die grossieren in destructieve funeral doom. Of nautical doom eigenlijk, gezien de kapitein uit Moby Dick zijn oeuvre grotendeels gebaseerd heeft op epische verhalen uit de onderwaterwereld. Normaal gesproken zijn wij niet zo’n fan van themagebaseerde bands, maar voor Ahab maken we graag een uitzondering. In tegenstelling tot andere bands in dit genre, laat Ahab graag allesverwoestende donderstormen met bulderende grunts afwisselen met meer ingetogen passages voorzien van cleane zang. Niet ieders cup of tea, maar wij lusten hier wel pap van. Ook live blijkt dit bijzonder goed te werken, in die mate zelfs dat wij het een beetje jammer vinden dat de aardige Duitsers niet op de Desert Stage geprogrammeerd stonden. Toegegeven, wij leerden de band pas kennen door The Boats Of The Glen Carrig, de bands laatste wapenfeit, maar ook het oudere werk kon ons uitermate bekoren, met als uitschieter het magistrale The Hunt.

Afsluiten deden we met levende legendes Pentagram, wat ons betreft de peetvaders van het doomgenre. Of peetvader, want frontman Bobby Lieblings laatste incarnatie van de band is een pak jonger dan hemzelve. Een kniesoor die daarover valt, want Pentagram blijkt in topvorm te zijn om op de tweede dag het hoofdpodium van Desertfest af te sluiten. 68 jaar oud is Bobby inmiddels, een gezegende leeftijd, en voor de gemiddelde sterveling betekent dit een potje bridgen of petanque met leeftijdsgenoten. Niet zo voor deze baas, want we zien de pretlichtjes in zijn ogen fonkelen wanneer klassiekers Last Days Here, Forever My Queen en Sign Of The Wolf de revue passeren. De olijke grijsaard weet nog steeds perfect hoe hij een publiek op zijn hand krijgt, en datzelfde publiek eet uit zijn hand alsof het nooit iets anders deed. Alweer grote klasse, en met een voldane glimlach op het gezicht (en een laatste biertje) sluiten wij deze tweede dag af.

Pentagram – MarmotA Photography

Desertfest dag 3: zondag 16 oktober

Met een gemengd gevoel begeven we ons een laatste keer richting muziekcentrum Trix, voor de derde dag van Desertfest Belgium. Positief omdat we kunnen terugblikken op reeds twee meer dan geslaagde dagen met optredens van onze favoriete muziekgenres, maar ook een beetje triest omdat het na vandaag alweer uit is met de pret. Ook vandaag kan men het ‘uitverkocht’-bordje ophangen. Het lijkt ons dus ook zaak om vandaag nog eens zoveel mogelijk mee te pikken.

Zo gezegd, zo gedaan, en wie beter om ons de eerste muilpeer van de dag uit te delen dan de Nederlandse stonersludgers Komatsu? Een beetje ongelukkig geprogrammeerd op de Vulture Stage, maar dat laten deze beren niet aan hun hart komen. De band leverde net met Recipe For Murder One een uitstekende tweede langspeler af en popelde om deze live aan het publiek voor te stellen. Tracks als How’s About Billy en de gelijknamige titeltrack gingen er bij uw dienaar (en bij uitbreiding de rest van het publiek) meer dan vlotjes in en wat wij zagen was een band waar het spe(e)lplezier van afdroop. Niet evident voor een band die zich nog niet zo heel lang geleden in Italië van zijn hele backline beroofd zag, maar op deze zondag was dat niet van tel. Heersers en bazen zijn zomaar twee termen die ons spontaan voor de geest schoten na het zien van deze puike show, waarmee nog maar eens werd bewezen dat onze noorderburen nog van weinigen lessen te leren hebben als het aankomt op hard en lekker grooven. Mooi was dat!

Komatsu – Creeping Mac Kroki

Misschien minder bekend bij het grote Desertfest-publiek was het uit Berlijn binnengevaren Earth Ship, al betwijfelen we of dat na hun passage op de Canyon Stage zo zal blijven. Sludge in de breedste zin van het woord, al doen we de band hier iets te veel onrecht mee aan, want wat men in mankracht ontbrak werd muzikaal meer dan goedgemaakt. Een bastaardkind van Crowbar en Alice In Chains, zo leek het wel, en met een aantal tracks uit Hollowed, de bands laatste wapenfeit, werden heel wat zieltjes gewonnen. En terecht, want wat Jan Oberg (in een vorig leven nog drummer bij The Ocean) over ons liet neerdalen, deed ons alweer eens vloeken op die verdomde overlappingen.

Op de Desert Stage hadden de psychedelijkaards van My Sleeping Karma postgevat, en toen wij een tijd geleden werden geconfronteerd met zijn laatste album Moksha, hadden wij voor onszelf al uitgemaakt present te zullen zijn op de volgende passage in ons apenlandje. Een goede beslissing, zo bleek, want ook deze Duitsers gaven een heel nieuwe dimensie aan het begrip ‘van jetje geven’. Het moet niet altijd gemakkelijk zijn om als puur instrumentale band de aandacht van het publiek vast te houden, maar wanneer je als band zoveel talent in huis hebt als My Sleeping Karma, lijkt dit klusje een eitje te zijn. De band daagt song na song de luisteraar uit middels een muzikale en geestverruimende trip langs de grenzen van het psychedelische, en wij zien een band op het toppunt van zijn kunnen.

My Sleeping Karma – Creeping Mac Kroki

Kan je aan naargeestigheid een goed gevoel overhouden? Een vraag die wij volmondig positief kunnen beantwoorden na het aanschouwen van de Belgische cultband La Muerte. Het is een beetje spijtig dat het leeuwendeel van de Desertfest-gangers dit optreden links liet liggen, want de vorig jaar terug uit de doden opgestane band speelt een show die bij ons nog lang in het geheugen zal blijven nazinderen. Vuil en smerig en zich helemaal niets van hedendaagse trends aantrekkend geven deze Brusselaars er een lap op van jewelste, en wel zo eentje die onder het vel kruipt. Een etterende wonde waaraan het deugd doet om te krabben, zo lijkt het wel. Wat ons eraan herinnert dat we dringend de backcatalogue van deze smeerlapjes eens van onder het stof moeten halen en aan dieper onderzoek moeten onderwerpen.

La Muerte – Creeping Mac Kroki

Wij besluiten hierna even te bekomen van al dat geweld door het nuttigen van een burger, die door te spoelen met een litertje bier, en begeven ons hierna richting Desert Stage, want niemand minder dan Uncle Acid en zijn Deadbeats trappen daar een setje op moord en ander fraais geïnspireerde deuntjes op gang. Waren wij bij het verschijnen van Bloodlust laaiend enthousiast en zelfs een beetje uit ons lood geslagen, dan moeten we toegeven dat twee platen later het nieuwe er voor ons er wat af was. Wij waren dus zeer benieuwd of de band ons live zou kunnen overtuigen. Moedig om af te trappen met Mt. Abraxas uit onze minst favoriete Uncle Acid-plaat, want live blijkt dit een heel stuk beter te werken dan op plaat. Wat volgt is een meer dan degelijk staalkaartje van wat de band in huis heeft, en wanneer ook nog Death’s Door, 13 Candles en I’ll Cut You Down de revue passeren kunnen wij niet anders dan de balans positief laten overhellen wat deze show betreft. Wanneer men met Withered Hand Of Evil dan nog de set afsluit, komen wij tot de vaststelling dat Uncle Acid & The Deadbeats dan misschien wel een one trick pony is, maar dan wel een verdomd goeie.

Uncle Acid and the Deadbeats – Creeping Mac Kroki

We zullen er vast geen vrienden mee maken, maar toen men eerder dit jaar de headliners bekend maakte, konden wij niet anders dan eens hard onze wenkbrauwen optrekken. Niet alleen vonden we het onbegrijpelijk dat Pentagram niet afsloot op zaterdag (iets wat rechtgezet werd door de jammerlijke split van het weergaloze Graveyard), dat Goat of all bands de headliner was op zondag, dat ging ons petje te boven. Wij hebben an sich niets tegen de Zweedse psychfunkers, maar als we heel eerlijk zijn, moeten we bekennen dat de band ons warm noch koud laat. Van een rondje verkleden kijken we al lang niet meer op, en het mystieke sfeertje waarvan de band zich bedient zagen we door andere bands al op een betere manier geëxploiteerd. Ergens vinden we het totaalconcept zelfs een beetje lachwekkend. We besluiten het toch even live een kans te geven, maar kunnen na een viertal songs alleen maar ons vermoeden bevestigd zien dat Goat gewoon ons ding niet is. Aan het ontbreken van vakmanschap ligt het geenszins, want de band heeft op muzikaal vlak heel wat in huis. Alleen is het niet wat wij van een Desertfest-headliner verwachten, en is Goat wat ons betreft de vreemde eend in de bijt. Zoiets hoeft niet noodzakelijk iets slechts te zijn, smaken verschillen nu eenmaal. Met die wetenschap verlaten wij de Antwerpse woestijn en kunnen we besluiten dat deze derde editie van Desertfest alweer meer dan geslaagd was, met voor elk wat wils. Tot volgend jaar!

Tekst: Stonerdaf en Eef
Foto’s: MarmotA Photography en Creeping Mac Kroki met de vriendelijke toestemming van Desertfest Belgium.