Soms lijkt het wel alsof de blackmetalscène meer in de praktijk brengt dan wat het Eurovisiesongfestival beoogt: black metal is het genre bij uitstek waar in de eigen taal gezongen wordt, en waar vaak traditionele en volkse instrumenten geïntegreerd worden. Negură Bunget nestelt zich in de Roemeense tradities, en werkt sinds zijn grote personeelswissel in 2014 aan zijn  ‘Transsylvaanse trilogie’, waarvan Tău vorig jaar verscheen en Zi nu het tweede deel vormt.

Laat ik maar meteen de traditionele knuppel in het hoenderhok gooien: ik kan me na een jaar eigenlijk amper nog herinneren hoe Tău ook alweer klonk, en dat zal met Zi niet anders zijn. Al snel hoor je de vertrouwde elementen weer opduiken, waarbij een aantal weinig gebruikelijke instrumenten als de hoorn, xylofoon, fluit,… weerklinken. Het openingsnummer is al bij al een aardige, sfeervolle intro, typerend voor deze band. Geen slechte opener, maar ook niet erg beklijvend. Helaas is wat volgt niet veel beter: de atmosferische stukken overweldigen nooit, en slepen zich soms wel erg lang voort. Als er al eens harder van leer getrokken wordt, zoals tijdens Baciu Moșneag, ontbreekt echte overtuiging. Blijkbaar is de toevoeging van een aantal atypische instrumenten niet voldoende om origineel en verfrissend te klinken. Stanciu Gruiul is een aardige midtempo song, met enkele fijne gitaarriedeltjes die fijn aangevuld worden door al die typische instrumenten, maar ook niet meer dan dat.

Mikken de Roemenen te hoog? Over dit album worden allerlei grote woorden in de mond genomen, er hoort zelfs een hele film bij het album, en zo zou Zi ‘een onderzoek zijn naar de kern van de belangrijkste tradities en rituelen die verbonden zijn met het welzijn van de gemeenschap’. Ik vrees dat er allerlei ‘belangrijke dingen’ moeten uitgedrukt worden, maar dit niet ten goede komt aan de kracht die deze muziek zou kunnen uitstralen, zoals in het verleden wel al met succes bewezen werd op de albums OM en Vîrstele Pamîntului. En, laat ons eerlijk zijn, hier en daar ook nog wel doorschemert op dit album. Veel potentieel dus, die niet volledig benut wordt.

Slecht zouden we Zi dus niet noemen, er valt wel eens een leuk melodietje te horen dat je sneller mee neuriet dan je zou willen, maar ik vrees dat dit album net zoals voorganger Tău heel snel tussen de plooien van het geheugen zal vallen. Al gloort er hoop aan de horizon: afsluiter Marea Cea Mare is een lang, atmosferisch nummer, dat er als enige in slaagt om de aandacht voldoende vast te houden. De zang wordt hier ineens wel intens, mede dankzij de vrouwelijke achtergrondzang, en roept een serene, mystieke sfeer op, waarbij je je zo in de Roemeense bossen waant. Dit is alles wat dit album had moeten zijn, al ontbreekt de black metal hier helemaal. Het zij zo: deze afsluiter redt de meubelen misschien niet helemaal, maar aangezien dit nummer een brug zou vormen met het volgende album, schept dit hoop voor de toekomst.

[bandcamp album=2344779670 bgcol=FFFFFF linkcol=4285BB size=grande3]