Met Candyland mag het Italiaanse gothicmetalgezelschap Theatres Des Vampires zijn tiende studioreleasekaarsje uitblazen. Twintig jaar geleden maakte de wereld kennis met deze bende uit de Europese laars toen hun debuut Vampyrìsme, Nècrophilie, Nècrosadisme, Nècrophagie op de wereld werd losgelaten. Opmerkelijk is dat van de heren die verantwoordelijk waren voor dat album, geen spoor meer is op Candyland. Toch heeft Theatres Des Vampires een vrij stabiele line-up, want zowel bassist Zimon Lijoi als drummer Gabriel Valerio spelen al sinds 1997 in de band en zangeres Sonya Scarlet vervoegde de band in 1999. Alleen het plaatsje van gitarist is na het vertrek van oprichter Lord Vampyr in 2004 een job die bij Theatres Des Vampires geregeld vacant is. Op Candyland maken de fans kennis met Giorgio Ferrante die de songs voorziet van zijn gitaarspel.

Theatres Des Vampires is ook een buitenbeentje in het legertje femalefrontedbands. Zangeres Sonya Scarlet is een excentrieke dame die op het podium al eens wat bloed aan de fans te drinken geeft. De dame heeft ook vocaal heel wat in haar mars en zorgt er toch telkens voor dat de albums van de band toch steeds mooi boven de middelmaat uitstijgen zonder dat Theatres Des Vampires er echter in slaagt om de aansluiting met de echte femalefrontedbands aan de top te vinden.

Muzikaal zijn deze Italianen ook niet direct vies van experimenten en in het verleden draaide dat al eens verkeerd uit. Ook bij de experimentele titelsong op dit tiende album heb ik soms mijn twijfels of dit wel goed gaat komen. Op zich klinkt Candyland wel lekker, maar het nummer breekt een beetje de vaart die in de andere songs zit. Dat Sonya van veel vocale markten thuis is, wisten we al en dat laat ze ook geregeld horen waardoor de meeste composities sterker uit de verf komen dan ze in werkelijkheid zijn, iets wat de rare muzikale ingevingen die je soms hoort, ten goede komt.

Toch gaat ook deze ervaren dame al eens de mist in als ze met haar stem de hoogte in moet zoals op Pierrot Luniere en Opium Shades. We kunnen het haar echter niet kwalijk nemen want Candyland is een album waar de oude blackinvloeden nog wel eens opduiken maar dat voor de rest een breeddenkende reeks andere metalen invalshoeken heeft, die van dit jubileumalbum misschien wel de beste release ooit maken van Theatres Des Vampires.