Jurgen Callens

God zij dank krijgen we hier op de redactie niet zo veel christelijk geïnspireerde bands voor de kiezen. Maar zo nu en dan glipt er toch eens eentje tussen de mazen van Satans net. Net zoals Narnia een poosje geleden, krijgen we nu een religieus ingestelde formatie onder de naam van Theocracy. Ook dit ensemble verspreidt de blijde boodschap via het medium power metal. Ghost Ship is de opvolger van het reeds in 2011 verschenen As The World Bleeds en ligt morgen via Ulterium Records in de winkels.

Oorspronkelijk werd deze melodieuze progressieve powermetalband opgestart als een éénmansproject door Matt Smith. Na verloop van tijd werd dit een echte band en groeide het geheel tot hetgeen het de dag van vandaag is. Hoewel de formatie van oorsprong Amerikaans is, klinken er toch veelal Europese invloeden door in de muziek. Wat we te horen krijgen, zijn herkenbare refreinen, epische arrangementen en progressieve elementen. Dit alles wordt over de grote lijn in een powermetaljasje gepast, maar op dit nieuwe Ghost Ship horen we nu toch ook invloeden uit de meer mainstream rocksector doorschemeren. De muziek zelf klinkt vrijwel onmiddellijk herkenbaar, maar toch merk je bij elke nieuwe luisterbeurt wel weer nieuwe dingetjes op. Na de eerder genoemde plaat, nam Theocracy in het verleden trouwens nog twee albums op, namelijk het zelfgetitelde debuut uit 2003 (dat later trouwens nog eens heruitgebracht werd) en Mirror of Souls uit 2008. Een leuke anekdote is ook dat de Amerikanen rond de kerstperiode gewoon zijn om met een kerstsingle voor de dag te komen, hoewel dit nu al gelukkig wel weer al een tijdje geleden is. Het album zelf opent prima met Paper Tiger en de nog sterkere titeltrack van de plaat, die vrij melodieus is en instant vertrouwd aandoet. Het navolgende The Wonder of it All start dan weer veel heaviër, met thrashy snelle riffs en vervolgt als een powervolle headbanger. Met Matt Smith heeft Theocracy een prima vocalist die zowel krachtig, hoog, licht als haast zijdezacht voor de dag kan komen. De man weet ook perfect in te schatten waar en wanneer hij een specifiek stemtimbre moet gebruiken. Ook siert het de band dat ze niet Strypersgewijs hun geloof als een losgeslagen sloopkogel door onze strot duwen. Dus geen rondvliegende bijbels en dergelijke zooi meer. De boodschap zit subtiel in de teksten verweven, en daar kunnen we alleen maar blij om zijn. Het nummer Wishing Well kon zomaar een single zijn: een catchy tune die het midden houdt tussen heavy en mellow. Goed in het gehoor liggend ook. Around The World and Back gaat meer de rock-tour op en klinkt dan weer vrij melig naar onze mening. En ook A Call To Arms is merkbaar lichtvoetiger. Deze song is echter wel een directe oorwurm van het eerste moment. Currency in a Bankrupt World sluit hier naadloos op aan. Het is echter Castaway dat weer onze volle aandacht krijgt door zijn furieuze doorstart, met thrashy riffs en dubbel baswerk. Een echt powermetalnummer naar onze smaak.

Kortom, Theocracy is niet de meest produktieve band, maar als ze met nieuw werk voor de dag komen, doen ze dat meestal goed. Ook nu weer. Niet dat we nog makkelijk van onze sokken geblazen worden in deze immense powermetaloceaan, maar de Amerikanen hebben een produkt afgeleverd dat in geen enkele collectie zal misstaan. Tot snel eens in een kerk, euh… zaal in de buurt.

Tracklist: