Jurgen Callens

Demon, de legendarische Engelse band, die mee aan de wieg stond van het hele NWOBHM-gebeuren, is terug. Vier jaar na Unbroken komt het sextet nu met Cemetary Junction. Dat deze oudjes – de band werd reeds opgericht in 1979 – nog steeds bestaansrecht hebben, blijkt uit deze release. De band bezorgt ons opnieuw een tijdloos potje heavy metal, dat garant staat voor kwaliteit en uitnodigt tot repetitief herbeluisteren. De nieuwe plaat kwam er op 28 oktober via het Spaced Out musiclabel.

Demon is een klassieke band die eigenlijk veel groter kon geweest zijn dan dat het uiteindelijk uitgedraaid is. De eerste twee platen – Night of the Demon en The Unexpected Guest – waren klassiekers in het genre en staan nog steeds te boek als essentieel in elke NWOBHM collectie. Het schrijversteam van zanger Dave Hill en gitarist Mal Spooner leek een gouden combinatie met een grote toekomst voor de boeg. Het liep echter, zoals in vele andere gevallen, anders en vandaag is het enkel nog de vocalist die van de oude garde de dienst uitmaakt. Maar daarom hoeft het niet minder te zijn natuurlijk. Integendeel, wat Demon ons op dit nieuwe album laat horen, is gewoon heel goed. Mee met hun tijd, klinkt dit produktioneel zeker helemaal ok. En ook de songs zijn dikwijls nog veel beter dan hetgeen de jonge honden de dag van vandaag dikwijls laten horen. Dit is gewoon heavy metal waar je nog eens nostalgisch kan bij worden, die knop van slameur omdraait en waarbij je gewoon eens helemaal kan opgaan in een ouderwets partijtje heavy muziek met die rokerige jaren tachtig atmosfeer eromheen. Demon is nog steeds een meester in het schrijven van hardrock / heavy metalnummers, die veel melodie bevatten, goeie refreinen hebben en tussen kop en staart prima ingevuld zijn. Soms is het allemaal aardig op dreef qua tempo, maar de groep durft het ook al eens wat voorzichtiger te doen – met keyboards en alle andere meligheid erbij – zoals bijvoorbeeld in het prima, tot airgitaar uitnodigende, Queen of Hollywood. Een luister je naar een track als Life in Berlin, dan zing je die gegarandeerd na één luisterbeurt al mee. Meesters in refreinen maken, dat zijn het. En deze gegevens zijn eigenlijk de rode draad doorheen dit album. Veel melodie, sterke refreinen, sterke solo’s ook en nummers die niet voor mekaar hoeven onder te doen. Bij een song als Thin Disguise, een kalmer nummer, waan je je in een Engelse pub terwijl je naar een band als Thin Lizzy aan het luisteren bent. Want daar heeft het wel iets van weg. En op een song als deze hoor je ook dat de stem van Dave Hill de tand des tijds ook helemaal doorstaan heeft. Als je na veertig jaar nog altijd zulke prestaties kan leveren, dan kan je hier enkel maar een diepe buiging voor maken. Ik ben op dit album geen enkel minder nummer tegengekomen. Deze jongens kunnen gewoon nog jaren voort.

Cemetary Junction is een plaat geworden die essentieel is in elke Demon verzameling. Dat de band al eens een jaartje langer tussen twee albums in laat zitten is hun hierbij vergeven. Als ze steeds met dergelijke kwaliteit als dit album blijven komen, dan zijn wij daarmee al heel tevreden.

Tracklist: