Amaranthe + Sonic Syndicate + Smash Into Pieces – Biebob Vosselaar – 28 oktober 2016

Jurgen Callens

Amaranthe, de Zweedse popmetalsensatie, is al eens een van die bandjes waar wij graag een half dagje vrijaf voor willen nemen als ze afkomen voor een concert. Zo ook op vrijdag 28 oktober. Want dan speelden ze met de landgenoten van Smash Into Pieces en Sonic Syndicate. ’s Morgens hoorde ik op de radio al onheilspellende berichten over het verkeer op de snelwegen, maar toch was ik er nog gerust in. Vier uur vooraf vertrekken voor een ritje van goed anderhalf uur: dan moet je toch op tijd komen voor het interview toch? Alsof de Duivel ermee gemoeid was, kostte het ons echter vier uur en een kwartier om langs Antwerpen tot in Vosselaar te raken en misten we zo ons interview, maar ook de eerste support act. Niet getreurd echter, we waren er voor hetgeen we wilden zien. En dat is het voornaamste.

Je kan begrijpen dat ik bij aankomst niet meteen de gelukkigste mens ter wereld was. Enigszins had het moordende verkeer me een interview met de bevallige Elize Ryd door de neus geboord, maar misten we ook Smash into Pieces, waar ik ook wel eens benieuwd naar was. In die eerste band zit namelijk iemand die we later op de avond nog zouden terugzien, namelijk zanger Chris Adam. Die vervangt namelijk Jake E. bij Amaranthe, omdat die laatste het voor het ogenblik even te druk heeft met het familieleven en wat andere projecten. Bij binnenkomst hoorden we Chris nog net ‘Thank you, good night!’ roepen. Een gemiste kans, maar wellicht zien we deze mannen nog wel terug.

De volgende band, waarvoor we met een kalmerend biertje in de hand, richting podium schuifelden, waren de Zweden van Sonic Syndicate. Deze jongens hadden een poosje geleden voor wat commotie gezorgd, door met Confessions een toch wel heel vreemde plaat uit te brengen. Weg heavy gitaren en agressieve stukken, welkom radiovriendelijke stadionrock. Zoiets. Wij hebben ook eens danig gefronst toen we het hoorden, maar het is een stijlbreuk die toch wel best goed uitgedraaid is. Fans van het eerste uur zullen het wel niet in dank aannemen, maar ik kan me voorstellen dat er met deze nieuwe songs wel veel nieuwe zieltjes gewonnen zullen worden. Aan de inzet op het podium zal het alvast niet gelegen hebben, want de band gaf zich volledig. Springen, hossen, haast rennen (al is dat op het kleine podium bijna onmogelijk): alles werd uit de kast gehaald om het publiek maar enigszins mee te krijgen. Alleen die zonnebril vond ik er nu een beetje over. Het was nog geen stadion hé jongens. Toch deden nieuwe songs als Confessions, I Like It Rough en het afsluitende Start A War het wel goed. En natuurlijk werden ook de fans van vroeger niet vergeten middels Revolution Baby, Jack of Diamonds, Denied en Aftermath. Ik weet niet wat de bedoeling is voor de toekomst, maar als de band een dergelijke mix in de setlist blijft brengen, is het voor ons allemaal ok. Prima opwarmer voor wat komen moest en perfect aansluitend bij de muziek die de headliner zelf brengt. Na de show waren de bandleden ook rond hun merchstand te vinden voor een babbel met hun fans en ook dat verdient ons respect.

Iets voor tien uur was dan het moment gekomen waar iedereen op aan het wachten was. In een intussen bomvolle Biebob zagen we vooral een opvallend jonger publiek. Veel meisjes ook. Maar ook wel oudere rockers. En zo is het dat Amaranthe duidelijk wel een breed publiek weet aan te spreken. Op de nieuwe plaat Maximalism zet de band de trend van geïntegreerde pop- en danceinvloeden nog wat verder door dan voordien al het geval was. En hoewel wij hier op de redactie heel erg onder de indruk zijn van het nieuwe album, was er ook wel wat kritiek links en rechts. De band zou te commercieel aan het worden zijn, en het zou allemaal niet heavy genoeg meer zijn. Wij vinden echter dat deze vernieuwing als een nieuwe wind door het metallandschap klinkt en dat de band op deze manier wel eens heel groot zou kunnen worden. Hoewel er wat niet-alledaagse songs op Maximalism staan, zoals de eerste single That Song of het Céline Dion achtig aandoende Endlessly, staan er nog steeds genoeg heavy tracks op deze schitterende plaat. Bandleider Olof Mörck weet waarmee hij bezig is, en dat zal hem op termijn geen windeieren leggen. Wij waren eigenlijk ook benieuwd hoe de band het ervan af zou brengen zonder mede-oprichter en cleane vocalist Jake E. Voor de show praatten we even met Johan Andreassen en die wist ons te vertellen dat Jake het familiaal gewoon even te druk heeft en gewoon nog steeds in de band zit. Niets om ongerust over te zijn dus blijkbaar. En de ideale vervanger hoefde men niet ver te zoeken, want die was gewoon mee met zijn eigen band op deze tour. En om hier meteen maar op door te gaan: vocaal trok Chris Adam vanavond wel zijn plan, maar je zag hem ook wel wat onwennig bezig op het podium – pet naar beneden, veel naar de grond kijkend – alsof hij niet echt een deel van de band zelf was. Dat zag je trouwens ook bij de meet and greet na de show, waarbij de zanger zelf niet aanwezig was, maar in zijn eigen kleedkamertje bleef zitten. Over naar de show dan, waarbij er afgetrapt werd met twee songs van het nieuwe album, namelijk Maximize en Boomerang. Meteen twee leuke binnenkomers, waarbij je kan horen waar Amaranthe anno 2016 voor staat. We zien een groep muzikanten die er duidelijk heel veel zin in heeft, aangevoerd door een immers ravissante Elize Ryd, die in het vrouwelijke metalmilieu intussen toch wel de vlag mag dragen. Het geluid zat bij de eerste paar tracks nog niet perfect, getuige het gesticuleren van gitarist Olof naar zijn geluidsman. Zoals gewoonlijk lopen de samples en keyboards ook weer via een backing track mee, maar geen kat die hierom maalt, want de rest van de muzikanten musiceert echt wel vet strak. Vooral drummer Morten Sörensen is een lust om naar te kijken, hoewel weinigen dat zullen gedaan hebben als er daar iemand anders staat te schitteren in de spotlight. Het feest begint echter pas echt met Hunger, waarbij de vlam in de pan slaat om niet meer uit te doven tot na de laatste noten van publieksfavoriet Drop Dead Cynical. Elize is in vorm, staat heel dicht bij haar publiek, werpt kushandjes, maakt hartjes, knuffelt, roept wat jonge fans op het podium, maar schittert vooral door haar vocale prestaties. Deze dame kan live, wat veel andere grote popdiva’s waarschijnlijk niet eens kunnen. Enige euvel deze avond voor haar, zijn de problemen met haar outfit. Haar corset blijkt een paar keer weerspannig en moet (door wat fans) weer toegeknoopt worden. Op haar vraag naar de crew om iets anders uit de bus te gaan halen, komt niet direct respons, wat voor wat hilariteit zorgde. De setlist is mooi samengesteld uit oud en nieuw materiaal. Zo komen er van het nieuwe album bijvoorbeeld ook nog Fury en On The Rocks voorbij en het kippenvelbezorgende Endlessly, dat het publiek stil krijgt. Nog meer emoties echter bij het prachtig Amaranthine, waarbij ik mensen rondom mij zelfs tranen zie wegpinken. We zouden haast vergeten dat er nog een derde zanger in de band zit. Grunter Henrik Englund Wilhelmsson lijkt de echte metalfactor in de groep en mag het publiek opjutten en zijn diepe vocalen voorzien in songs als Fury, Automatic en The Nexus. Visueel is deze combinatie van drie stemmen ook nog altijd leuk om te zien. Een ander hoogtepuntje in de set is True, waarin Chris en Elize een mooi duet aangaan. Toch kan ik niet nalaten van denken, dat het met Jake toch beter geklonken had. Eigenlijk is deze hele set wel opgebouwd uit hoogtepunten en hits en de show is dan ook over voor je het beseft. Zelfs aan de drumsolo hadden we ons niet gestoord. Wel moet je in Biebob niet proberen om tijdens de show even een biertje te gaan scoren. Het publiek lijkt daar nogal standvast te zijn en met reden zo blijkt. Eens je aan de bar gekomen bent, onder de luifel, kan je haast geen noot meer onderscheiden van op het podium en lijkt het volume 3 keer minder. Jammer voor de toeschouwers die daar nog opeengepakt staan, denken we dan. In de bisnummers gaat Amaranthe nog een laatste keer volledig los en laat de zaal in extase achter. Ondanks enkele schoonheidsfoutjes was dit gewoon een heel dikke show, die naar meer doet smaken. Veel meer. We zijn ervan overtuigd dat de band volgend jaar zeker vertegenwoordigd zal zijn op een boel zomer- en voorjaarsfestivals. En nu zullen ze heus toch wel hoger op enkele bills komen te staan.

Na de show kon ik de band toch nog kort even ontmoeten en je ziet gewoon dat deze muzikanten het hart en de ingesteldheid op de juiste plaats hebben. Down to earth, aanspreekbaar, geen capsones en bovenal heel sympathiek. Na een energieke show zou je het van andere bands al wel eens anders voor hebben. Pet af: dikke show, dikke band, dik nieuw album. Tot de volgende keer!

Setlist Amaranthe: