Jurgen Callens

Het is niet makkelijk meer om op te vallen in het inmiddels immense legioen van female fronted symfonische metalbands. Toch zijn er nog steeds van die groepen die net dat ietsje meer kwaliteit hebben en er bovenuit weten te springen. Zo ervaren wij dat ook met het Spaanse Diabulus In Musica. Zij brengen op 18 november, via Napalm, hun nieuwe album Dirge of the Archons uit. De band wist steeds een stapje vooruit te zetten met iedere nieuwe release en weet ons nu opnieuw te verrassen met een prima album. De aansluiting met de echte top komt steeds dichterbij.

Dit nieuwe album Dirge of the Archons, het vierde intussen en de opvolger van Argia, bevat dertien nieuwe titels en laat ons opnieuw een combinatie van klassieke symfonische en moderne metal horen. Alles is weer aanwezig: de opera-achtige stukken, de grunts, de epische koren, de orchestrale intermezzo’s, de pure metal, maar bovenal de wonderschone zang van Zuberoa Aznarez. Dit is nog eens een nachtegaal die er in de grijzer wordende massa weet uit te springen. Wat opvalt aan dit album is ook de heel heldere, mooie produktie. Die knalt werkelijk aan alle kanten en alles is prima in balans. Het album opent met een intro, waarna Diabulus In Musica er meteen in vliegt met een riffmonstertje, dat de naam Earthly Illusions meekreeg. Hierop hoor je al meteen dat de plaat de goeie kant uit gaat. We horen veel melodie, brede arrangementen, mooi ondersteunende keyboards en schitterende vrouwelijke vocalen. Op de tweede song, Marble Embrace, komen de mannelijke growls erbij en horen we ook duidelijker de moderne metalelementen doorklinken, naast de traditionele, klassieke symfonische klanken. Invisible neemt je mee op een meer dromerige rit, waarop de koren ook van de partij zijn. Ook Crimson Gale is ruiger, vooral de riffs zijn zwaar te noemen, is afwisselend, bevat dubbele vrouwelijke zang, gecombineerd met growls en neigt wat naar het Nightwish tijdperk met Tarja. A Speck in the Universe is een ballade, die wat zoet uitgevallen is, maar die zeker velen zal kunnen bekoren. Dirge of the Archons blijft song na song boeien, omdat er zodanig veel afwisseling is, omdat er wat gastmuzikanten mogen opdraven en omdat het melodische aspect zo benadrukt wordt. Dit gaat geen moment vervelen. Harde en zachte songs zijn ook van eenzelfde hoog niveau. Ook de refreinen zijn herkenbaar en nodigen uit tot meezingen. Dat zal je wel merken in een nummer als Hiding From You bijvoorbeeld. Hier en daar merk ik wel wat Nightwish vergelijkingspunten, maar dit is hoegenaamd niet negatief bedoeld. DIM heeft wel degelijk een eigen gelaat en weet heel sterke songs te schrijven, die kunnen wedijveren met het werk van de groten. Dit wordt een band, waarna andere symfonische bands niet graag meer het podium gaan op willen. Een headliner tour dringt zich dan waarschijnlijk ook op. Op Dirge of the Archons geef ik zelf de voorkeur aan de hardere tracks, met het steviger riffwerk, maar ook de ballads als A Speck in the Universe en Bane kunnen me zeker bekoren.

Diabulus In Musica heeft voor mij alleszins het symfonische femalefrontedalbum van het jaar afgeleverd. Deze band heeft me echt weten te verbazen. Zoveel kwaliteit op één album, dat nooit gaat vervelen: hier gaan veel fans blij mee zijn. En de fanbase zal zeker nog uitbreiden naar de release van deze plaat. Een band voor op de zomerfestivals?

Tracklist: