Jurgen Callens

Dat de laastste weken en maanden heel druk geweest zijn op vlak van nieuwe releases, zal je intussen al wel gemerkt hebben. Dat we hier op de redactie zo nu en dan eens wat achterstand oplopen, nemen we er dan maar bij. Maar een album dat interessant genoeg is om te bespreken, laten we niet graag liggen. Zo ook met de nieuwe van het Griekse Enemy of Reality, dat onlangs met Arakhne de opvolger uitbracht van het eerder verschenen Rejected Gods. De plaat kwam er opnieuw via het FYB-label. Femalefrontedliefhebbers zullen deze band onlangs misschien aan het werk gezien hebben op het MFVF en weten dus al waaraan zich te verwachten.

Deze Griekse band presenteert ons op Arakhne, een conceptverhaal met een thema uit de Griekse mythologie, opnieuw een mix van opera-achtige (jawel, opnieuw in het Tarja Turunen-straatje) zang, progressieve elementen en symfonische metal. In totaal krijgen we tien nieuwe songs te horen, voorafgegaan door een intro. De eerste song Reflected, met een gastbijdrage van ex-Rhapsody of Fire-zanger Fabio Lione start veelbelovend, met een lekker tempo. Echter, nieuwe dingen horen we niet. De zanglijnen hoorden we elders al zo veel. Het is de mannelijke zang die het nummer naar een ietwat hoger niveau tilt. Het album, dat geproduceerd werd door Rotting Christ-man George Emmanuel en Mark Adrian kon trouwens ook net dat ietsje vetter, had het van ons gemogen. Time Immemorial start middels het orgeltje onheilspellend en horrorachtig maar wordt verprutst door de abominabele grunts. Ook gaat de opera-achtige zang van Iliana ook al snel vervelen. En die keyboards zitten echt wel hard in de mix soms. De tweede vrouwelijke stem wordt trouwens verzorgd door Chiara Malvestiti van Therion. Je houdt ervan, of niet. En ik weet niet of het enkel aan mij ligt, maar de meerstemmige zang (vooral de mannelijke dan), gaat me echt irriteren in een track als Nouthestisis. De leuke keyboardriff kan dit nummer hiermee helaas niet recht trekken. Soms is het ook zo dat er te veel elementen in een song gestopt worden, en je op de duur moeilijk het overzicht kan bewaren. Zo blijven de songs ook niet echt hangen en heb je de neiging om te checken of het bij het volgende nummer ook weer zo wordt. Naast de al eerder genoemde muzikanten, speelt ook Annihilator-baas Jeff Waters nog een potje mee. Aan connecties ontbreekt het de Grieken dus niet, want op de eerste plaat hoorden we bijvoorbeeld ook al Ailyn Gimenez, Mike LePond, Maxi Nil en Christos Antoniou. Muzikaal heeft de band nochtans best potentieel. Dat hoor je duidelijk wel. Alleen maken ze alles soms te druk om chaotisch om nog van een song te kunnen genieten. Wat meer structuur en herkenbaarheid zouden toekomstige pluspunten kunnen zijn. Nu kan de boel mijn aandacht echter niet vasthouden.

Voor mij is Arakhne helaas een ontgoocheling geworden en kan ik dit album enkel aanbevelen voor de verstokte femalefrontedfan. Muzikaal en vocaal is dit best een goeie band, maar er moet nog aan de songs gewerkt worden. En laat alstublieft ook die storende backingstemmetjes achterwege. Het zal al heel wat schelen.

Tracklist: