Het Nederlandse Urfaust geniet al jaren een uitstekende reputatie bij wie houdt van smeuïge, ambient black metal. Na zes jaar wachten verschijnt nu het vierde album, Empty Space Meditation, al zijn er in de tussentijd wel al een rist singles en split-cd’s uitgebracht. Gezien de albumtitel en de songtitels (Meditatum I – VI) is al vrij snel duidelijk in welke sferen we ons deze keer bevinden…

Er wordt afgetrapt met een lang ambient nummer, dat vooral doet denken aan Tibetaanse keelgezangen. Om eerlijk te zijn, een intro met weinig meerwaarde en die we tijdens menig luisterbeurt oversloegen. Al voelde dat toch vaak een beetje als een gemis aan, omdat op het einde de ruis langzaam opbouwt naar Meditatum II, waarbij vanaf de eerste seconde duidelijk wordt dat het pad naar de verlichting deze keer over glasscherven gaat. Het ijselijke geschreeuw in combinatie met de razende, scherpe gitaar doet denken aan de hoogdagen van Bethlehem ten tijde van Dictius Te Necare. Jazeker, dit is hoe we onze black metal graag savoureren: een intensieve aanval op je zintuigen, waarbij iets op het spel lijkt te staan. Je ziel, bijvoorbeeld. Dit wordt vrij lang aangehouden, tot een meer bezwerend ritme zijn intrede doet, en naar een meer zuivere zang wordt overgeschakeld. Het nummer dooft langzaam uit in pijnlijk ijle tonen, zodat je even de tijd krijgt om te bekomen van deze helse trip.

Gelukkig, of helaas, is het tijdens de volgende twee meditaties  toegelaten om terug op je rustige ademhaling te focussen, gezien het tragere ritme, en een meer doom-georiënteerde aanpak. De zang is klagerig, langgerekt, met heerlijk hoge uithalen tijdens de vierde meditatie, terwijl de drums zwaar en log op je inbeuken. Ideaal om in de nachtelijke uurtjes bij kaarslicht voor je uit te staren en de wereld te zien opgaan in een betekenisloos Niets. De vijfde meditatie verlaat dit Pad naar Nergens enigszins weer, en brengt zowaar wat leven in de brouwerij met een zekere rock-vibe, wat ons betreft het minst boeiende nummer. Nee, doe ons dan maar de afsluiter, waar opnieuw het Niets opgezocht wordt, maar deze keer met een Oosterse toets. De productie op dit album is overigens voortreffelijk, een punt van kritiek dat de band in het verleden wel eens te horen kreeg. Al is dat volgens anderen natuurlijk net weer zoals het hoort.

Urfaust biedt hier een gevarieerd schijfje muziek aan, waarbij elk nummer anders is, maar toch in dezelfde sfeer blijft. Saai wordt het alleszins nooit, al moet je toch wel een beetje in de sfeer zijn om dit te beluisteren. Maar wie de moeite doet om zijn ego te negeren wordt door dit zesvoudige pad alvast goed op weg geholpen naar het ijzingwekkende Niets.

[bandcamp album=988589384 bgcol=FFFFFF linkcol=4285BB size=grande3]