Er  zijn zo van die bands die weinig verkeerd kunnen doen. Dark Tranquillity is daar één van. De Zweden stonden mee aan de wieg van de legendarische ‘Gothenburg sound’. Daar waar hun genre–en stadsgenoten van At The Gates het na één succesalbum voor bekeken hielden – het sterke comeback album At War With Reality even niet meegerekend – en hun vrienden van In Flames door de jaren heen te veel zijn afgeweken van hun originele sound, bleven de sympathieke frontman Mikael Stanne en zijn gevolg stug doorgaan met albums maken in hun gekende stijl. De sound evolueerde wel en ging mee met zijn tijd, maar zonder de identiteit van de band op het spel te zetten. Bovendien hebben we de Zweden nog nooit op een zwak album kunnen betrappen. We zijn dan ook razend enthousiast dat er op de valreep van 2016 nog nieuw plaatwerk verschijnt!

De vorige twee albums, Construct en We Are The Void, lagen wat in dezelfde lijn en waren enigszins aan elkaar gewaagd. Ze waren beiden voorzien van een erg compacte sound, hadden een donkere weerklank en bevatten wat meer keyboards dan voorheen. Toch leverde dit een aantal erg pakkende songs op. Dark Tranquillity heeft het altijd moeten hebben van zijn catchy gitaarriffs en een goeie balans tussen agressief en melodieus. Zanger Mikael Stanne is daar sinds jaar en dag het toonbeeld van door zijn uit duizenden herkenbare en verstaanbare grunts af te wisselen met melodieuze zanglijnen in de stijl van Depeche Mode. Die laatste twee platen werden trouwens niet door iedereen gesmaakt. De kritieken waren nogal verdeeld. Hier en daar kon je zelfs lezen dat het over en uit was met Dark Tranquillity. Wij begrepen die kritiek niet en vinden met name Construct nog steeds een geweldig album met veel afwisseling en songs die blijven plakken.

En dan is er Atoma! Na ettelijke luisterbeurten kunnen we nu wel stellen dat Atoma een mix geworden is van Damage Done, Character en Fiction met de donkere sound van We Are The Void en Construct. Epische passages worden afgewisseld met agressieve en snelle stukken. Alles is perfect in balans. Er is erg goed nagedacht over de volgorde van de nummers op de plaat.

Er wordt groots en keihard afgetrapt met Encircled. Razendsnelle, afgemeten riffs voeren het hoge woord en Stanne gaat als een bezetene te keer. Ondanks deze uitbarsting slagen ze er nog in om donkere en pakkende melodieën te creëren. De titelsong gaat er midtempo tegenaan. Hier staan de keyboards wat meer op de voorgrond en maakt Stanne gebruik van zijn diepe, gotische stemgeluid. De stuwende riffs die volgen zorgen voor het evenwicht. Drummer Anders Jivarp was al niet bepaald een sukkelaar, maar op Atoma presenteert hij zijn meest gevarieerde drumwerk ooit. Zonder al te technisch te willen doen, mept hij alle gaatjes mooi toe. Forward Momentum gaat nog een versnelling lager en doet erg episch aan. Weemoedige klanken vieren hoogtij. Neutrality begint nog met rustige piano-toetsen, maar kapt er al snel flink op los. Force Of Hand bouwt mooi op en gaat er ook weer vooral stevig tegenaan. Naar het einde toe passeert er een rustig stuk voorzien van een mooie gitaarsolo.

Dan komen we bij twee absolute toptracks, namelijk Faithless By Default en The Pitiless! Die eerste is eerder episch en als Stanne de woorden ‘We lost our way’ uitschreeuwt, gaat dit door merg en been. Er is trouwens iets van. The Pitiless is één van de snelste songs op Atoma en bevat erg beklijvende melodielijnen. Deze zal het live ongetwijfeld goed doen! Our Proof Of Life passeert vrij onopvallend. Clearing Skies valt vooral op door de vele afwisseling in tempo’s en ritmes. When The World Screams doet zijn naam eer aan en hakt er weer stevig in. Het erg donkere en naar Dark Tranquillity-normen vrij trage Merciless Fate zorgt voor een beklemmende sfeer. Gelukkig zorgt afsluiter Caves And Embers voor een relatief ‘vrolijk’ einde. De riffs zijn wat speelser en opgewekter en het refrein klinkt groots.

De hele plaat is doorspekt met bijzonder veel afwisseling, dit zowel tussen de songs onderling als binnen de nummers zelf. Toch vormt het mooi één geheel. De sound is opener en luchtiger dan op recente albums. Er zijn andermaal behoorlijk wat keyboards aanwezig maar storen geen enkel moment omdat ze mooi in de mix verwerkt zijn. De gitaren blijven dus het hoge woord voeren, en maar goed ook! Bovendien zit er absoluut nog geen sleet op de vocalen van Mikael Stanne. Zo kunnen de heren er nog jaren tegenaan! We kijken nu al uit naar volgend werk!

Fans van deze stijl in het algemeen en van Dark Tranquillity in het bijzonder kunnen hier niet omheen! Samen met het nieuwe meesterwerk Winter’s Gate van het Finse Insomnium en het verrassende Vessels van Be’lakor behoort dit tot de toppers van 2016 wat melodieuze death metal betreft. Wij gaan alvast op zoek naar de ongetwijfeld fantastisch vormgegeven vinyl versie!