freedom_call_master_of_light_smaragd_1500x1500px1

Jurgen Callens

Sinds de millenniumwissel brengt het Duitse Freedom Call met de regelmaat van de powermetalklok nieuw werk uit. Op 11 november is het tijd om het nieuwe album Master of Light vrij te geven – de opvolger voor Beyond en de tien andere albums daarvoor. De twaalf nieuwe tracks, die perfect aan de eisen van elke fan zullen voldoen, worden verdeeld door het Steamhammer / SPV netwerk.Freedom Call is een band die waarschijnlijk geen introductie behoeft. De Duitse band brengt al goed 17 jaar de ene na de andere genietbare powermetalplaat uit. En daarbij zijn de happy invloeden nooit ver af. Ook tekstueel hoeft het niet te serieus, maar compositorisch kunnen ze wel uit de voeten. Freedom Call shows zijn daarom voor veel mensen ook iets om steeds weer naar uit te kijken. Ook op Master of Light, de nieuwste worp, krijgen we opnieuw die aanstekelijke refreinen en bekende melodielijnen te horen. Veelal zijn de songs up-tempo, maar er wordt ook plaats gelaten voor de obligate ballad. De plaat gaat van start met hét promo-lied voor de heavy metal, namelijk Metal is for Everyone. Waarschijnlijk komt deze song als eerste op het album, om zodoende iedereen warm te maken voor wat komen moet. Hier worden alle mogelijke clichés uit de kast getrokken (‘metal is the law’, je kent het wel) maar het werkt wel allemaal verdomd aanstekelijk. Een voorproefje op Master of Light hadden we trouwens al gekregen met de single Hammer of Gods. En hierop kon iedereen al horen dat er zeker genoeg enthousiasme aanwezig is. De band had namelijk zodanig veel energie geput uit de laatste tour, dat het een makkie was om het nieuwe album in enkele maanden af te werken. Er zijn wel meer nummers die uitnodigen tot spontaan meebrullen en het powermetallegioen zal dit tijdens de concerten van de band dan ongetwijfeld ook doen. Op deze release staan weer enorm veel happy -naar mijn mening eigenlijk wat te veel- dingen en zullen de liefhebbers van dit genre dan ook zeker plezieren. Sporadisch zit er ook eens iets anders tussen, zoals de titeltrack bijvoorbeeld, die donkerder klinkt dan de rest. Bombastischer ook. Bij momenten klinkt het soms wat Maiden-esque. En dit kan me eigenlijk veel meer bekoren dat al die grappen- en grollennummers. Voor mij is dit dan ook de beste song van de plaat. Echter, Freedom Call wil positiviteit uitstralen en heeft een boon voor tongue in cheekteksten. Het hoeft allemaal niet te serieus. Maar dan moeten ze wel oppassen dat het tekstueel niet te simplistisch gaat overkomen. Dat zou jammer zijn, want muzikaal kunnen de jongens wel iets natuurlijk. Een ander zijsprongetje wordt gemaakt met Cradle of Angels, de ballad van het album, die soms ook wat opera-achtigs over zich heeft en te midden van het grote ridderkasteel gemaakt kon zijn. Ideaal voor rond het kampvuur zeker? Maar voor mij een overbodige song. Nee, geef mij dan maar Ghost Ballet, dat naast de titeltrack één van de betere songs geworden is. Je hoort het: ik heb het meer voor de serieusere en minder luchtige songs dan pakweg de echte happy shizzle zoals Rock The Nation, want hierop krijg ik echt de neiging om heel vreemde bewegingen te gaan maken.

Kortom, Master of Light is een onderhoudend album geworden, dat de Freedom Call-fans zeker niet zal ontgoochelen. De band heeft een consistente plaat gemaakt, die opnieuw het positieve in deze wereld benadrukt en hier met zijn happy power metal aardig in gelukt is. Hou je van veel melodie, meezingbare refreinen, wat bombast en niet te veel denkwerk, dan haal je dit album best in huis.

Tracklist: