Jurgen Callens

Bijna twee jaar na de release van The Seventh Life Path komt het Noorse femalefrontedgezelschap Sirenia op 11 november met een opvolger voor de dag. De band heeft nog maar eens gewisseld van zangeres – Ailyn Giménez ruimde de baan en werd op dit album vervangen door Emmanuelle Zoldan – en brengt met het vreemd klinkende Dim Days of Dolor al zijn negende volwaardige album uit. Sirenia is echter nog steeds het kindje van bandleider Morten Veland en deze weet telkens weer de penibele situaties op te lossen en hier alleen maar meer kracht uit te putten. Zo is dit ook te horen op de elf nieuwe songs die volgende week via Napalm Records uitgebracht worden.

Ver heeft Sirenia niet hoeven te zoeken achter een opvolgster voor Ailyn Giménez. De nieuwe frontvrouw van de band maakte al een tijdje deel uit van het achtergrondkoor en vulde al sporadisch live de gaatjes die haar voorgangster door allerhande problemen liet vallen. Emmanuelle Zoldan is een klassiek geschoolde operazangeres, die ook op rock- en metalgebied een aardig nootje kan meezingen. Wij vinden het hier alleszins een geslaagde zet, want dit moet toch wel één van de betere zangeressen zijn, die Sirenia al in de rangen gehad heeft. Power, zuiver tot in elke noot en klasse zijn woorden die de nieuwe stem kunnen typeren. Ook muzikaal gaat de band gewoon op zijn elan verder. De groep combineert nog steeds een grootse orchestratie met een fikse scheut metal tot een haast evident geheel. De epische koren, grandiose orkesten, emotionele pianostukken, het adequate gebruik van de bronnen: alles is er weer. Wel klinkt alles wat progressiever dan voorheen, wat symfonischer en wat minder gothic. Maar daar malen wij hier hoegenaamd niet om. Het klinkt allemaal gewoon nog volwassener dan voorheen. Het album opent in de fijnste female fronted symfonische stijl met alle typerende kenmerken die het genre zo herkenbaar maken. De standaard voor een groot album is hiermee direct gezet. De navolgende titeltrack is dan weer haast dansbaar en liefhebbers zullen hier van smullen. Met Veil of Winter en Elusive Sun grijpt de band dan weer terug op het eigen verleden en roept zodoende een flinke scheut nostalgie op. Wat op dit album ook opvalt, is dat de stemmen perfect matchen met elkaar. De growls van Morten Veland, de cleane stem van Joakim Naess en de engelenstem van Emmanuelle samen: prachtig. Het is dan ook niet voor niets dat Sirenia tot de toonaangevende bands binnen de vrouwelijke scene gerekend wordt. En ondanks alle zangeressenwissels heeft de band toch ook zijn eigenheid weten te behouden. Vele anderen zouden wel eens het noorden kwijt gespeeld zijn. Maar als je hoort hoe het weer mag klinken op een meeslepende song als Playing with Fire, één van de melodieuzere tracks van het album, dan kan je enkel maar bewonderensvol buigen. Dim Days of Dolor is een heel consistente plaat geworden, en rekenen wij tot de betere releases van de Noren. Daar waar het album hard opende met Goddess of the Sea, wordt het orgelpunt dan weer ingetogen neergezet met het rustige Aeon’s Embrace. En ook hierop klinkt nog eens de grote klasse van de nieuwe vocaliste door. Hopelijk weet Veland dit huwelijk nu eens langer te laten duren en kunnen we nu eens wat albums aan een stuk genieten van deze hernieuwe bezetting.

Het worden dure dagen voor de femalefrontedfans. Met nieuw prima werk van ook Diabulus in Musica en Sirenia voor de boeg, zullen de zakcentjes snel slinken. Maar geloof me: beide releases zijn het allebei dubbel en dik waard en zullen elke fan tevreden stellen. Zeker aan de collectie toe te voegen!

Tracklist: