Crippled Black Phoenix is ooit gestart als een muzikaal project rond multi-instrumentalist Justin Greaves (voorheen drummer bij Black Wizard en Iron Monkey) en vooral vele gastmuzikanten. Ondertussen is dit project al toe aan zijn negende album: Bronze. Crippled Black Phoenix heeft nog geen enkel slecht album afgeleverd en met Bronze is dit niet anders. Sterker nog: dit album is puur goud!
Brons is een legering die vooral bestaat uit koper en tin, vermengd met andere niet-metalen. Greaves wou deze naam omdat de muziek op deze plaat effectief metal vermengt met allerlei andere muziekstijlen die geen connectie hebben met metal, maar toch als één geheel klinken. Het resultaat is niet minder dan een meesterwerk.
Bronze begint met een soort van ambiente landscape die volgens mij gemaakt is als soundtrack voor Blade Runner 2; voorzien voor volgend jaar, dus heren van de muzikale omlijsting: zoek niet verder. Dead Imperial Bastard is op het eerste gehoor een niemendalletje, maar blijkt zo intens te zijn dat je er gewoon niet omheen kunt. Crippled Black Phoenix neemt er ook zijn tijd voor – behandelt deze track niet als een gewone intro – en laat ons vijf minuten weg zijn van deze wereld. Zelfs het begin van de volgende track, Deviant Burials, gaat op hetzelfde elan voort – kwestie van de overgang niet te bruusk te maken.
Wanneer na enkele minuten de gitaren en andere zwaardere instrumenten invallen is daar het eerste kippenvelmoment van de schijf – en het zal niet de laatste keer zijn ook.
Wat kan die Greaves sterke nummers schrijven, man. Deviant Burials, No Fun en Champions of Disturbance zijn stuk voor stuk van ongeziene hoge kwaliteit; gesitueerd in de zwaardere metalrealm, aangevuld met aanzwellende fabelachtige solo’s. Bij No Fun zit er een wel heel goed gevonden gitaarloopje dat het refrein inluidt. Magistraal.
Of wat gedacht van Champions of Disturbance? Het elektronische begin dat al snel overgaat naar een zeer intense wall of sound om dan uit te monden in een zalige rocker – van het meezingniveau – en dat allemaal in een gevoelsmatige drie minuten. In werkelijkheid duurt deze song ruim negen minuten, maar dat merk je hoegenaamd niet.
De vorige schijf, White Light Generator (2014), was in twee delen opgedeeld – een harder eerste deel en zacht tweede – en zoiets lijkt ook hier het geval te zijn; al is het hier niet zo opvallend en misschien ook niet eens de intentie van het project. Maar vanaf Goodbye Then lijkt alles een ietsje anders te verlopen. De muziek laat zich moeilijker vangen, is donkerder, de gastbijdragen stijgen gevoelig (onder andere Arvid Jonsson (Greenleaf) verzorgt de zang op Turn To Stone en Belinda Kordic doet dit op Scared And Alone), maar de schoonheid blijft. Zo zal de solo op Turn To Stone je tot tranen dwingen, gepaard met het beloofde kippenvel. En dit lang nadat de laatste tonen van We Are The Darkeners en dus van Bronze zijn weggeëbd.
Ik hanteer enkele op te volgen regels voor mijzelf, waaronder het niet geven van een score van 10, want perfectie bestaat niet.
Regels zijn er natuurlijk ook om verbroken te worden: Bronze krijgt de volledige hap! Het moest maar zo schoon niet zijn.
Tracklist:
- Dead Imperial Bastard
- Deviant Burials
- No Fun
- Rotten Memories
- Champions Of Disturbance (Pt 1 & 2)
- Goodbye Then
- Turn To Stone
- Scared And Alone
- Winning A Losing Battle
- We Are The Darkeners
0 reacties