Eef

In 2014 stond Are You Kidding Me? No., de vorige worp van Het Italiaanse Destrage, hoog in menig eindejaarslijstje. Hoog was onze verwachting dus bij het ontvangen van de nieuwe schijf A Means To No End.

Destrage is een progressieve mathcore/metalband die graag zoveel mogelijk noten in één enkele song wil steken, maar daarbij de song niet vergeten. Bij Are You Kidding Me? No. werkte dit gegeven zeer goed: ongelooflijke snelle gitaarpartijen aangevuld door waarschijnlijk de beste drummer van Italië en omstreken. Als we een vergelijking mogen maken met een andere band, heb ik de neiging aan System of a Down te denken; stevig, vinnig, maar ook geweldig veel melodie.

A Means To No End begint met een heel sfeervolle akoestische interlude, tevens het titelnummer , waarbij zanger Paolo Colavolpe zijn rauwe cleane stem mag laten horen (later zal dit enkel nog zijn scream en een occasionele grunt zijn).

Vanaf dan begint Destrage aan zijn beukpartij. Was ik bij de vorige cd geweldig enthousiast, dan laat mij het geleverde werk redelijk koud. Nog altijd krijgen we die snelheid van uitvoering, alleen mis ik de vele goede ideeën van weleer. Alsof Destrage zijn best doet om radiogevoelige tracks te maken; alleen slaat alles wat naar core ruikt niet zo goed aan, zelfs niet bij de Studio Romes aldaar.

Elke song ramt er maar op los en zijn onderling bijna niet van elkaar te onderscheiden – ook mede de nogal vlakke productie -, helemaal niet mijn meug dit. Enkel afsluiter Abandon to Random heeft ietwat afwisseling in petto; het kalf is evenwel al lang verdronken.

Misschien moet ik de plaat eens aanbevelen aan iemand die het coregedoe wel weet te pruimen. Dus Destrage: voor fans van Sikth, Protest the Hero, The Dillinger Escape Plan en System of a Down! Veel luisterplezier gewenst.

Tracklist: