Ezels stoten zich geen twee keer aan dezelfde steen. Toch niet in goed  één en dezelfde week. Daarom besloot ondergetekende het verkeer een stapje voor te zijn en al in de late namiddag richting Borgerhout te vertrekken. Geen slecht idee, zo bleek, want die avond speelde ook Red Hot Chili Peppers iets verder in het Sportpaleis. Zo haalden we mooi onze deadline voor ons interview met Evergrey (wat jullie later te lezen krijgen) en konden we intussen wat praten met de bands en schuilen in de catacomben van Trix. De weergoden hadden het namelijk niet voorzien op deze nochtans zonnig ingezette dag. De bill deze avond bestond uit drie leuke bands, die vooral de fans van melodieuze metal moest weten aan te spreken. Een report over al dit leuks kunnen jullie hieronder lezen.

Het was niet moeilijk om een goed plaatsje uit te zoeken voor de eerste band van de avond, het Canadese Kobra and the Lotus. Veel mensen hadden zich blijkbaar toch laten verrassen door de verraderlijke ring rond Antwerpen en moesten eerst de file trotseren vooraleer ze de venue konden bereiken. De opener van de bill was ons eerlijk gezegd onbekend. Dat moeten we nu eigenlijk tot onze grote schande toegeven, want het is onbegrijpelijk dat deze band me in het verleden ontsnapt is. Aangevoerd door de imposante zangeres Kobra Paige, die trouwens ook de gastvocalen verzorgde tijdens de recente Kamelot-tour, bracht dit Canadese vijftal ons een vette set vol potige heavy metal. Een frontvrouw die menig mannelijke collega van het podium veegt, die ook nog eens over een ferme strot beschikt, ondersteund door een muzikaal prima band. Het kon al moeilijk fout gaan. Gelukkig voor de band vulde de zaal al snel en zienderogen, zodat er toch al redelijk wat mensen getuige konden zijn van een pot heavy metal van een hoog niveau. De meeste ogen waren wellicht op Kobra Paige gericht, maar wij zagen ook twee prima gitaristen die nu en dan leuke twinsolo’s uit de polsen schudden en een strakke ritmesectie. De zangeres maakte contact met het publiek en refereerde naar de vorige keren in Trix. Wij onthielden vooral songs als Nayana, No Rest for the Wicked, Welcome to my Funeral en 50 Shades of Evil. Volgend jaar zouden van Kobra and the Lotus twee nieuwe releases moeten uitkomen via Napalm. Wij zijn hier nu al erg benieuwd naar. Even benieuwd als onze hoop om deze band op de zomerfestivals te zien zal  ook gegrond zou zijn. De band heeft er een fan bij en de laatkomers hadden ongelijk. Aan de merchstand had de band nadien het nodige werk om de fans te begroeten.

Kobra & The Lotus@Trix 2016

Voor velen, ook voor ons, was het een verrassing dat het Zweedse Evergrey op deze tour als support zou fungeren. De band heeft inmiddels tien volwaardige albums op het palmares staan, en dan zou je ze toch eerder op een headlinertour verwachten. De band wou echter zelf eens de horizonten verbreden en een nieuw publiek proberen aan te spreken en daarom wordt de nieuwe plaat The Storm Within gepresenteerd in het voorprogramma van het Nederlandse Delain. Een prima nieuw album trouwens, dat overal op lovende kritieken kon rekenen. Vooraf waren we benieuwd wat de songkeuze zou worden, want in 50 minuten zouden heus niet al onze wensen vervuld worden. Dat wisten we ook wel. Vanavond – en de hele tour lang eigenlijk – had de Zweedse metalband ervoor gekozen om vooral te putten uit de laatste twee albums (Hymns for the Broken en The Storm Within). Voor ons geen probleem, want dit zijn allebei prima albums die de band weer op de rails gezet hebben. Je ziet dat de chemie er sinds de terugkeer van het duo Henrik Danhage – Jonas Ekdahl weer volledig terug is en dan opperhoofd Tom Englund ook weer goed in zijn vel zit. Dit is gewoon ook de line-up die de fans op het podium willen zien. De band is in optima forma en heeft er best wel zin in, wat de frontman ook meermaals naar de fans laat blijken. Het optreden begint met het catchy maar toch best stevige Passing Through, dat meteen de toon zet voor een leuke show. De meeste ‘commerciële’ track van de nieuwe plaat ook trouwens. Het geluid is hard, maar goed in balans en dit is voor een Evergrey-optreden toch wel essentieel. Met het navolgende The Fire komt het album Hymns for the Broken aan de beurt, om daarna met Leave it Behind Us even terug te grijpen naar Glorious Collision. Persoonlijk niet mijn favoriete plaat, maar de song paste goed tussen de rest van het materiaal. Een eerste hoogtepuntje kwam er met Black Undertow, ook al uit het vorige album. Een meeslepende song, die het live goed doet. Op In Orbit neemt Tom alle zangpartijen voor zijn rekening, bij afwezigheid van Floor Jansen en omdat de band de stem niet op tape wou laten meelopen. Met Broken Wings en A Touch of Blessing volgen nog een tweetal ‘oudere’ songs om dan over te gaan naar het hoogtepunt, en tevens het orgelpunt, van de show: het machtige King of Errors. Dit nummer mochten ze van mij gerust een keer of drie herhaald hebben. Kortom, we zagen een Evergrey in een gezonde vorm, met veel goesting en in een prima setting. Mensen die deze band opgegeven hadden, mogen hun mening herzien. Hopelijk zien we de mannen snel terug voor een eigen headlineshow met dan misschien wat meer werk van de eerdere albums ook. Nadien zagen we de band verbroederen met de fans rond de bar. Altijd leuk om te zien dat muzikanten toch soms ook nog steeds benaderbaar zijn en oor hebben naar de mening van hun fans.

Evergrey@Trix 2016

Tegen dat het concert van de Nederlandse femalefrontedsensatie Delain begon stond de zaal intussen toch goed vol. Niet uitverkocht weliswaar, maar gezellig druk, zonder dat je over tenen moest trappen om een biertje te kunnen gaan scoren. Just the way we like it. Als het op femalefrontedbands aankomt, durven wij nogal eens kieskeurig te zijn. Maar de show op Graspop deze zomer had ons al helemaal over de streep getrokken. Reken daar nog eens het fantastische nieuwe album Moonbathers bovenop, en je begrijpt dat wij met heel veel zin en verwachting naar Trix afgezakt waren. Visueel zit het alleszins goed: Charlotte Wessels had haar mooiste glitteroutfit uit de kast getrokken en voor de gelegenheid het kapsel in zwart en lila getoverd. Ook de kleine gitariste Merel Bechtold mag er natuurlijk wezen. En zeg nu zelf: zoveel vrouwelijke gitaristes zie je nu toch ook niet tussen de grote jongens staan nietwaar? Intussen draait Delain ook al zijn jaartjes mee in de scene, en is met elk nieuw album alleen maar belangrijker geworden. Nu is er het voorlopige hoogtepunt Moonbathers, dat vanavond gelukkig uitgebreid aan bod zou komen. Heel veel show was er niet voorzien, maar een efficiënte lichtshow en de muzikale en vocale exploten op het podium waren voor ons al genoeg om ons omver te blazen. Een Delain in vorm is echt een genot om naar te luisteren en te kijken. De Nederlanders openen met Hands of Gold en de single Suckerpunch van het nieuwe album en gooien er meteen ook maar het schitterende Glory and the Scum achteraan. Met Get The Devil out of Me wordt een eerste keer in het verleden gedolven. Via Pendulum gaat het dan naar publiekslieveling Army of Dolls en nog steeds staan we met open mond te kijken. De band wisselt gewoon oud en nieuw werk perfect af tot een haast greatest hitsconcert. Want zo klinken die songs van Delain toch: als potentiële radio-hits? Zelfs de ruige zang van bassist Otto Schimmelpenninck kan niet verhelpen, dat zelfs je niet-metalvrienden dit ook wel eens heel leuk zouden kunnen vinden. Verdere hoogtepuntjes voor mij in de reguliere set waren The Hurricane, The Gathering en Pristine. Maar dat het Trixpubliek geen genoegen zou nemen hiermee was al snel duidelijk en dus werd Delain het podium op geschreeuwd voor nog wat songs. Het waren Mother Machine, Don’t Let Go en We are The Others die een heel ferm concert mochten besluiten. Delain timmert heel hard aan de carrière en doet dit vooralsnog voortreffelijk en nog steeds in stijgende lijn. We zien de band dan ook in de festivalrankings ook wel hoger op de bills stijgen, want in het femalefrontedgenre is dit gewoon een Champion’s League band. Wij hebben er van genoten en de rest van het publiek duidelijk ook aan alle happy gezichten achteraf te zien.

Delain@Trix 2016

Delain@Trix 2016

Het gebeurt niet zo vaak meer dat een hoofdact nog wat leuke supports bij zich heeft, die zelf ook een hele show lang weten te boeien. En dit was hier vanavond duidelijk wel het geval. De mensen aan de bar zullen wellicht eens een kalmere avond beleefd hebben omdat iedereen tijdens de shows respectvol in de zaal bleef staan. Hier en daar zag je er wel eens eentje over en weer hollen om een biertje, waaronder wij trouwens. Een zo hoorde het ook: een prima avond metal, een drankje en een heel hoge amusementsfactor. Dat het de maandag gewoon werkdag was, namen we er dan maar met de glimlach bij.

Bedankt aan de mensen van Napalm, AFM  en HardlifePromotion voor de prima regeling. Bij deze ook nog een high five voor Krullie voor de ontvangtst. Je weet wie je bent!