Metalrockx

Eindelijk nieuw werk van hardrockformatie Alcatrazz, die furore maakte midden jaren tachtig en de carrière lanceerde van stergitaristen Yngwie Malmsteen en Steve Vai. Of neen, dit is het debuut van Graham Bonnet Band met een paar ex-Alcatrazz-leden in de gelederen, die dezelfde muzikale lijn verderzet.

Bandleider Bonnet werd ontdekt door Ritchie Blackmore en kreeg de onmogelijke taak om monument Ronnie James Dio op te volgen bij Rainbow. Zijn debuut op Down to Earth uit 1979 betekende een koerswijziging naar meer toegankelijke, hitgevoelige hardrock. Graham was een vreemde eend in de bijt met zijn roze kostuum en korte kapsel, maar met zijn unieke strot bewees hij een aanwinst te zijn voor het genre. Meer dan één album duurde zijn avontuur niet en daarna probeerde de zanger een solocarrière met bescheiden succes.

In 1982 zag Michael Schenker zijn MSG uiteen vallen en werd hij de zanger op Assault Attack. Het publiek heeft ze nooit samen weten optreden, aangezien beide karakters elkaar niet lagen en een dronken bui later werd Bonnet alweer vervangen door voorganger Gary Barden. Ditmaal zette hij een eigen hardrockband op poten, rond een stergitarist en sterke keyboards, met de blauwdruk van Rainbow in gedachte.

Alcatrazz was zeer succesvol in Europa en Japan met twee sterke albums No Parole from Rock’n Roll en Disturbing The Peace, met glansrollen voor de virtuoze gitaarsolo’s van respectievelijk Yngwie Malmsteen en Steve Vai. Beide gitaristen stonden aan het begin van een onwaarschijnlijk succesvolle loopbaan. Op de derde plaat bleek Danny Johnson niet in hun te grote voetstappen te kunnen treden en deze misser betekende het einde voor de band.

Anno 2016 bezit Bonnet nog steeds dat sterk en typisch stemgeluid en heeft hij op plaat nog niets aan kracht ingeboet. Naast Alcatrazz-toetsenist Jimmy Waldo vinden we hier ook Mark Zonder terug, de technisch sterke ex-drummer van het progressieve Fates Warning. De line-up bestaat verder uit de onbekende Beth-Ami Heavenstone op bas en Conrado Pesinato op gitaar.

De snarenplukker wordt in de bio voorgesteld als een Zuid-Amerikaanse gitaarsensatie; een boude uitspraak, gezien de gitaarlegendes waarmee de zanger werkte in het verleden. Vergelijkingen worden alvast gemakkelijker gemaakt door de covers op cd2, waar een sterke selectie songs staat uit zijn Rainbow-, MSG-, Alcatrazz-, Impellitteri-periode. Een goede zet van Frontiers, want veel fans van voormelde formaties worden hierdoor aangetrokken en de aanschaf is alleen hiervoor al de moeite waard.

Ik moet toegeven dat de tweede cd ook op mij een grote aantrekkingskracht heeft gehad. Eyes of the World en Lost in Hollywood zijn de meest stevige songs van Down to Earth en deze worden iets sneller gespeeld en het is pas bij de soli dat je merkt dat hier geen Blackmore speelt. De solopartijen zijn iedere keer het punt waarop Pesinato verraden wordt; de snelle arpeggio’s van Malmsteen, de warme melodieuze soli van Schenker of de gek/geniale ingevingen van Vai zijn dan ook zo uniek en moeilijk getrouw na te spelen. De verzameling covers is een mooie best of van voornoemde bands en geeft een schitterend repertoire om uit te kiezen bij live-optredens.

De muziek op de eerste schijf is typische melodieuze hardrock, met pakkende riffs en machtige zangarrangementen. Into The Night had zo op Disturbing The Peace kunnen staan, met zijn harde gitaarlijn versterkt door keyboards. Uitschieters zijn verder de rockers Dead Man Walking, Strangest Day en het titelnummer. De songs klinken niet exact als dertig jaren geleden, maar toch herken je duidelijk de dominante zangstijl. De frisse, levendige heropname van de klassiekers krijgt van mij een acht en het nieuwe werk een zeven, waardoor het album een zeven en half verdient.

Graham Bonnet Band: