Waar Dark Tranquillity vorige week nog erg sterk uit de hoek kwam met hun nieuwe telg Atoma, is het nu de beurt aan hun Zweedse broeders en stadsgenoten. Beide bands brachten sinds begin jaren 90 met de regelmaat van een Zwitserse klok nieuw werk uit. Dark Tranquillity is echter, onterecht, steeds het kleine broertje van In Flames gebleven. In Flames evolueerde in de loop van de jaren naar een flink uit de kluiten gewassen act die in het metal wereldje stilaan tot de allergrootsten mag gerekend worden. Hun sound kende vanaf Reroute To Remain uit 2002 een zware ommezwaai en werd moderner, gladder en commerciëler. Er werd gekozen voor meer compacte songs met kop en staart en makkelijk meezingbare refreinen. Het legde hen geen windeieren, al zijn ze ondertussen helemaal vervreemd geraakt van hun fans van het eerste uur. Wij bij Amped-Up kunnen zowel genieten van de oude als van de nieuwe sound. De vorige plaat Siren Charms werd door velen met de grond gelijk gemaakt, maar wij vonden dat er op het album een aantal erg sterke en pakkende songs stonden. We zijn twee jaar verder, en de Zweden zijn met Battles aan hun 12^de album toe.

Een nieuwe In Flames is toch altijd iets speciaals. Van de ‘jongere’ lichting is het toch één van die bands die in staat moet zijn in de nabije toekomst een festival te headlinen. Daarom werd er hier toch wel uitgekeken naar Battles. We stelden ons vooral de vraag of ze een nieuwe stap naar boven zouden zetten.

De vooruit geschoven singles beloofden echter niet veel goeds. The Truth kwam met zijn kinderkoor, euh, nogal kinderachtig over en het was een al te gemakkelijke hapklare brok. The End was dan gelukkig een stuk beter, al konden we er niet naast luisteren dat de riffjes toch al eens op eerder werk waren te horen. En hoorden we daar in het refrein niet weer die kinderkoortjes? Dan wel iets subtieler in de song verweven maar toch… Het lijkt wel de nieuwe trend, kindjes inzetten om het grote publiek te bereiken. Bij ons pakt dat echter niet, integendeel. We dachten in de aanloop naar de nieuwe plaat ook nog Through My Eyes gehoord te hebben. Dit blijkt uiteindelijk de snelste song van Battles te worden. Verder is er echter weinig opzienbarends aan. Vierde vooruit geschoven song Save Me, bevatte nogal veel elektronica en bliepgeluidjes maar was desondanks nog de beste van de vier.

Wij laten ons echter niet zo makkelijk uit ons lood slaan, en begonnen vol goede moed naar de rest van de plaat te luisteren. Tenslotte hadden we nog maar een derde van de songs gehoord. Het voordeel van de twijfel, weet je wel.

Albumopener Drained biedt meteen een mooi contrast tussen hard en episch. Het refrein heeft echter weinig om het lijf. Geef ons dan maar die hakkende en afgemeten riffs in de strofe. Problematisch wordt stilaan de opbouw van de songs: korte aanzet, vrij snel naar het refrein dat nog een drietal keer wordt herhaald, en dan een korte gitaarsolo om te eindigen met de strofe. We kennen de formule ondertussen wel. Nochtans, bij Siren Charms werkte dit nog perfect. Veel, zo niet alles, had natuurlijk te maken met de sterke songs, die op Battles helaas ontbreken. Like Sand glipt ons als zand door de vingers en werkt zelfs irritaties op door het storende effect op de zang. Heren, laat die tenen krullende effectjes voortaan maar achterwege!

In My Room bestaat in de aanloop uit een gitaarriff die wel van de song Crushed van de laatste Parkway Drive lijkt gepikt. Verder gebeurt er weinig spraakmakends, of het zou de mooie gitaarsolo moeten zijn. Before I Fall pakt gelukkig een stuk interessanter uit. Hier werken de achtergrondkoortjes wel, en houdt een tegendraads ritme ons bij de les. De titelsong is meteen ook de beste van het hele album. Er is een mooie drive, een fel aangedikte muur van gitaren in het refrein en vette riffs en interessante drumpartijen in de rest van het nummer. Dit klopt! Het moet trouwens gezegd dat nieuwe trommelaar Joe Rickard zich uitstekend van zijn taak kwijt. Toch niet evident na de jarenlange trouwe staat van dienst van Daniel Svensson.

De finale wordt ingezet met Here Until Forever. Een tegelplakker waarin frontman Anders Fridén helemaal tot het uiterste gaat en alle uithoeken van zijn stembanden verkent. Underneath My Skin komt na dat relatieve rustpuntje een stuk harder uit de hoek. Deze springt er toch wel op een positieve manier uit wegens de iets andere aanpak op muzikaal vlak en dan vooral in de strofe. Het refrein is dan weer typisch ‘nieuwe’ In Flames. Wallflower is het ‘speciaaltje’ van de plaat. Het begint met een rustige opbouw in de stijl van Tool, om dan te spelen met contrasten van robuuste gitaren, rustige stukken en elektronica. De zang valt naar In Flames normen nogal laat in. Anders Fridén zingt hier met een lage, donkere stem. Pas voorbij de helft van de song komt het refrein voor het eerst langs. Daarna passeert er een mooi sfeerstuk wat de variatie zeker ten goede komt. Naar het einde toe barst het refrein helemaal open. Mocht In Flames de songs wat meer op deze manier aanpakken, het zou een heel verschil maken!

Fans die pas met de laatste platen hebben ingepikt zullen hier ongetwijfeld weer een vette kluif aan hebben. Wij blijven echter achter met een gevoel van onbehagen. De inspiratie, enkele uitzonderingen daargelaten, lijkt wat zoek. Het zal de heren waarschijnlijk worst wezen, want ze gaan gewoon stug verder met het veroveren van de wereld. Wat wij schrijven zal hen ook de koude kleren niet raken, maar we moeten kritisch blijven. Dat is onze plicht. Hier zetten we nog maar eens de nieuwe van Dark Tranquillity op.