Amper twee weken na mijn vorige optreden in Trix Antwerpen tekende ik op 5 november 2016 weer present in deze gezellige zaal; deze keer voor de Impericon Never Say Die Tour 2016. Dit rondreizende metalcore/hardcore/deathcorecircus kwam die dag de zaal met de grond gelijkmaken. Maar liefst zeven bands tekenden present en headliner van dienst was het deathcoregezelschap Whitechapel. De afwezigen hadden ongelijk, want het werd een knaller van een avond!

Even een korte opmerking richting de organisatie: zeven bands op amper zes uur? Sommige bands speelden slechts 25 minuten, wat net genoeg is voor vijf nummers en dan snel het podium af. Waarschijnlijk zal het wel iets te maken hebben gehad met het buurtlawaai, maar programmeer dan één band minder, zodat de rest toch wat meer speeltijd krijgt.

Maar nu genoeg opmerkingen, we waren tenslotte niet naar daar gekomen om alleen maar te bekritiseren. Zo kregen de critici met het optreden van het Engelse hardcore-ensemble Polar meteen een stevige vuistslag te verwerken. Deze band kreeg welgeteld 25 minuten om het beste van zichzelf te geven, en dat deed hij meer dan prima. Al vanaf het tweede nummer werden er kleine moshpits georganiseerd en vlogen de pinten in het rond. Precies wat we nodig hadden om meteen wakker geschud te worden.

Het Australische deathcoregezelschap Make Them Suffer was de volgende band op het drukke programma. En wat een show speelden zij zeg! Knallen van begin tot einde, muziek van de bovenste plank en oud en nieuw mooi afgewisseld. Een donderslag in de oren van alle aanwezigen die nog lang bleef nazinderen. En de eerste echte circlepit van de avond was een feit, echter wel na meermaals aandringen van de zanger. Ook zij kregen slechts 25 minuten speeltijd, maar meer was er niet nodig om een uiterst positieve indruk op mij na te laten.

Band nummer drie die mocht aantreden was Fallujah. Nee, niet die stad waar IS lang heeft gezeten, hier hebben we het over een Amerikaanse band die net zoals zijn twee voorgangers op het programma 25 minuten kreeg. (Verdorie, nu ben ik toch bezig met bekritiseren). Maar de band stoorde zich er allerminst aan en speelde de pannen van het dak. Enkele nummers uit hun nieuwste album Dreamless werden naast oude klassiekers gespeeld, en het publiek ging volop mee in de muziek. Een van de publieksfavorieten van de avond, maar wederom spijtig van de beperkte tijd.

Yes, eindelijk eens een band die langer mag spelen, moet elke aanwezige hebben gedacht toen de Canadezen van Obey The Brave de tent nog wat verder kwamen afbreken. Man, die gasten hebben pas talent! Zij weten hoe ze hun fans moeten verwennen van de eerste noot tot aan de laatste. Breakdowns werden afgewisseld met razendsnelle stukken en loeiharde riffs, wat op moshpits en rondvliegend bier werd onthaald. Als de andere bands zo goed waren als OTB, dan stond ons nog wat te wachten.

De band waar ik persoonlijk het meeste naar uitkeek was Carnifex. Dit Californische deathcorekwintet bracht onlangs Slow Death uit, en vanzelfsprekend werden daar ook nummers uit gespeeld. Zo openden ze met Drown Me In Blood, maar ook de titeltrack knalde door de luidsprekers. Alle bandleden hadden er enorm veel zin in, Shawn Cameron ramde zijn drumvellen bijna doormidden en Scott Lewis schreeuwde de ziel uit zijn lijf. Een show die nog lang in mijn geheugen gebeiteld zal staan.

Thy Art Is Murder mocht als subheadliner opdraven. Veertig minuten lang werd er geknald, geknald en nog meer geknald, wat duidelijk naar de zin van de aanwezigen was. De pits werden steeds groter en groter, de nekspieren werden nog wat meer op de proef gesteld gedurende de zware nummers, om daarna weer losgegooid te worden tijdens de snelle nummers. Deze band behoort al tot een van de groten in het genre, en heeft duidelijk nog meer in huis.

Whitechapel was zoals al eerder gezegd de headliner van dienst. Mark Of The Blade is de naam van zijn nieuwste plaat, en de titeltrack was meteen het eerste nummer van de show. Phil Bozeman en de zijnen waren duidelijk in hun nopjes met de headlinerpositie, want ze speelden zelfs zo goed, dat het publiek na de show om nog een nummer vroeg. Hun gebed werd aanhoord: The Saw Is The Law was een knaller van een afsluiter van de avond. Spijtig genoeg was het daarna huiswaarts keren, maar gezien het vele nek- en hoofdgewrijf zal niemand er kwaad om zijn geweest.

Photo credit: Dean X Photography