Stany Criel

Het Zuid-Californische Lightning Strikes begon zijn wel heel kortstondige carrière in 1985 als lid van de toen zinderende L.A. metalscene. De band kwam echter niet verder dan de release van een 7” single en geplaagd door opeenvolgende bezettingswisselingen werden de boeken al vlug toe gedaan. Dik dertig jaar later komt de band met zijn debuutalbum aanzetten, een release van Pure Legend Records.

De band werd op initiatief van stichter en drummer Karpis Maksudian dus nieuw leven ingeblazen met als eerste toevoeging origineel bassist Cat Tate. Als snarenplukker werd Rob Math (Leatherwolf) aangetrokken en op aanraden van producer Roy Z kreeg de Braziliaan Nando Fernandes de baan van vocalist toegewezen. Voor de meeste nummers dan toch want er vallen ook vocale gastbijdrages te beluisteren van ex-Black Sabbath frontman Tony Martin en de mij verder onbekende Noah van de Japanse rockers Avanchick. Nog enkel een toetsenist inlijven dus en die werd gevonden in niet minder dan de persoon van Derek Sherinian.

Roy Z en man van de master Maor Appelbaum werkten in het verleden al met bands zoals Judas Priest/Halford, Bruce Dickinson, Helloween, Yngwie Malmsteen en Anvil. Met dit indrukwekkend rijtje namen krijg je dan ook meteen een goed idee waar deze band om draait : enerzijds 70’s geïnspireerde heavy rock met een voorliefde voor Rainbow en Deep Purple en anderzijds 80’s klassieke (power)metal.

Laat ons maar eerst met het minder goede nieuws beginnen. De toevoeging van die Japanse rakker Noah heeft totaal geen meerwaarde voor dit plaatje. Gelukkig is hij enkel te horen op het eigenaardige niemendalletje Doki No Sakura en het daaropvolgende clichématige Kamikaze dat gelukkig nog enigszins wordt gered door het soleerwerk van Rob Math. Een onbegrijpelijke keuze dus, zeker als je een klasbak van een zanger in de rangen hebt.

Nando Fernandes blijkt namelijk over een gouden strot te beschikken. De ene keer klinkend als een Dickinson zoals in opener Victim, een nummer dat een Priest/Maiden-achtige riff combineert met een neo-klassieke interlude van het evenzeer schitterende team Math/Sherinian. Ook Can’t Cross The Rainbow heeft bij het begin een hoog Maiden-gehalte met een zeer herkenbare Harris-ritmiek en galopbeweging. De overgang naar een vlugger gedeelte brengt ons dan weer in Rainbow/Dio-achtige sferen waarbij het stemgeluid van Nando zeer dicht aanleunt bij Ronnie James Dio. Het spetterend soleerwerk van Rob Math begeleidt ons terug naar de galopbeweging van het begin.

Het Oosters geïnspireerde 301 AD Sins Of Our Fathers is de eerste gastbijdrage voor Tony Martin. Een sterk melodieus nummer met een zeer memorabel refrein, niet alleen op het lijf geschreven van deze zanger maar ook eentje waarop een Doogie White zich in zijn sas zou voelen. Prachtig omgeven door aandoenlijk mooi en afwisselend soleerwerk van Math en Sherinian. Het Martin-momentum wordt even onderbroken door de powerballad Fear met weer flinke Dio-achtige vocals.

Ook de tweede intrede van Tony Martin mag er wezen, een lekkere uptempo kraker waarbij Rob Math weer flink van jetje geeft. Nog graag een extra portie Rainbow/Dio op je bord gehad ? Uw wordt op de wenken bediend met Bermuda Triangle.

Eventjes twee nummers skippen om de Japanse mini-invasie te omzeilen. Stay With Me is de tweede ballad op dit schijfje met referenties naar het betere werk uit de Joe Lynn Turner-periode van Rainbow. Een ode aan en een cover van Deep Purple is er onder de vorm van Our Lady, niet meteen het bekendste Purple-nummer, afkomstig van de Who Do We Think We Are-plaat. Niettemin een leuke manier om deze nog eens te herontdekken want deze versie sluit heel dicht aan bij het origineel. Tenslotte mag een onvervalst meezingrockanthem niet ontbreken op deze plaat en deze krijg je gehaaid in de vorm van We Don’t Rock Alone.

Laten we dus even de minder geslaagde Japanse insteek terzijde schuiven want het zou jammer zijn om om die reden deze plaat compleet links te laten liggen. Wat overblijft is een straf staaltje heavy rock annex klassieke metal die vooral de liefhebbers van voornoemde bands zeker zal bekoren. Niet alleen wordt er individueel voor heel sterke vocale en instrumentale momenten gezorgd maar ook collectief staat deze Lightning Strikes als een huis. De bliksem slaat nooit tweemaal op dezelfde plaats in maar we hopen toch op een uitzondering deze keer.