Met het overlijden van Lemmy Kilmister eind 2015 kwam er een abrupt einde aan het instituut Motörhead en dat betekende ook dat de twee overgebleven leden andere horizonten zouden moeten gaan opzoeken. Mikkey Dee heeft ondertussen de drumstoel ingenomen bij Scorpions, gitarist Phil Campbell breidt nu een vervolg aan zijn All Star Band. Omgedoopt tot Phil Campbell And The Bastard Sons brengt hij ons een eerste ep, een release van UDR/Motörhead Music.

In een onlangs verschenen interview gaf de gitarist echter grif toe dat een pensionering lange tijd hoger op zijn verlanglijstje had gestaan. Het afscheid van zijn vriend en illustere frontman was emotioneel een bittere pil om te slikken geweest en tweeëndertig jaar samen in een band, het is niet niks. Maar ook in de meest moeilijke periodes blijkt het muzikale bloed te willen kruipen waar het niet gaan kan.

Zijn coverband Phil Campbell’s All Star Band trad in het verleden tijdens de zeldzame rustigere Motörhead-periodes wel eens op en werd op het Wacken-festival officieel omgedoopt tot Phil Campbell And The Bastard Sons. Deze band is dan ook een grotendeels familiale aangelegenheid, want zijn drie zonen Todd, Dane en Tyle spelen samen met vaderlief, aangevuld met vocalist Neil Starr. Ondertussen zijn ze ook al volop aan het toeren met een setlist die bestaat uit deze nieuwe nummers, aangevuld met enkele Motörhead-krakers en covers van onder andere ZZ Top, Black Sabbath en Hawkwind.

De aanwezigheid van deze jonge wolven zorgt er dan waarschijnlijk ook voor dat deze ep geen doorslagje van het Motörhead-repertoire is geworden. Wat Phil Campbell ons met deze band presenteert is ook deels no bullshit rock ’n roll maar minder rauw dan zijn vorige band, meer gepolijst en gevarieerd.

Opener Big Mouth is een stevige uptempo rocker die nauw aansluit bij het Foo Fighters-repertoire. Spiders wijkt al helemaal af van wat we van hem gewend zijn, met een zeker doomrockgevoel gecombineerd met enkele vette knipogen naar Metallica. Dat de beste man ondertussen ook weer zijn goesting heeft teruggevonden mag blijken uit het lekker solootje dat wordt gepresenteerd.

Take Aim neigt net als de opener terug meer naar alternatieve rock, maar hier hoor je voor de eerste maal toch wel even een Motörhead-riffje opduiken. Met Turning Back krijg je wel de volle honderd procent Motörhead in de strot geramd. Het veelzeggende “you know there’s no turning back, you can’t break me because I’m already a broken man” wordt vergezeld door een riff die we al zo vaak hebben gehoord maar nooit moe schijnen te worden. Life In Space brengt ons nog een verrassende afsluiter, een Led Zeppelin-geïnspireerde akoestische southern rock-ballade.

Phil Campbell heeft gelukkig de moed teruggevonden om na het Motörhead-avontuur een nieuw hoofdstuk aan te boren met respect voor zijn verleden maar ook open voor andere invloeden. Voor ons is er dan ook geen reden om nu al de gitaar aan de haak te hangen.

Tracklist :

1. Big Mouth
2. Spiders
3. Take Aim
4. No Turning Back
5. Life In Space