rising_steel_-_return_of_the_warlord_cover_1400x1400_pixels1

Jurgen Callens

Rising Steel – niet te verwarren met het gelijknamige platenlabel – is een Franse band uit Grenoble, die in 2014 al debuteerde met een ep. Volgende week, op 18 november, is het het Deense Mighty label die het eerste volledige album Return of the Warlord op de markt mag brengen. De Franse band opereert in het heavymetalgenre en noemt invloeden van de NWOBHM-periode met referenties naar vaandeldragers als Judas Priest en Iron Maiden. Of de band muzikaal zelf ook zo een topper is, kan je hieronder lezen.

Meestal is de job van reviewer wel leuk en aangenaam. Je leert steeds nieuwe dingen kennen en je hoort muziek die je anders nooit te horen zou gekregen hebben. Vaak zitten daar goeie en interessante dingen tussen en kan je je eigen horizonten vaak verbreden. Dit klinkt als een promopraatje voor de site? Wel, we kunnen inderdaad nog wel een paar reviewers gebruiken. Maar we wijken af. Soms zit er ook dikke bagger tussen. En ook die prullen moet je dan natuurlijk gaan doorstaan. Het lastigst is echter om een hele rit uit te zitten van iets waarvan je na een half nummer al hoort dat het helemaal niet goed gaat komen. En dat heb ik nu voor met Rising Steel. Aan het begin van het album viel het nog een beetje mee. Toen zat ik nog wel wat met mijn vingers mee te tappen bijvoorbeeld. Maar al snel vroeg ik me af naar wat ik hier eigenlijk aan het luisteren was. Dit rammelt gewoon heel erg. Rising Steel speelt old school heavy metal, waar er vooral bij wat andere bands leentjebuur gespeeld is (op een flauwe manier dan nog wel). Zo hoor ik bijvoorbeeld zelf invloeden van Metal Church, Savatage en Vicious Rumors. En in een song als Rising Steel wordt heel hard geprobeerd om zo geforceerd mogelijk op Iron Maiden te lijken. Wat een aanfluiting. Net als Evil Master trouwens, dat zelfs pijn doet aan de oren. De productie kan je ook vergelijken met een gammel, oud busje. De zang, die van gematigd niveau is, zit veel te hard in de mix, de riffs en solo’s zijn simpel te noemen en de drummer zou ik nu ook niet direct als de beste in het genre bestempelen. Het lijkt of er de dag van vandaag wel met platencontracten gestrooid wordt, en elke band die er eentje wil er maar eentje hoeft te gaan halen. Het is gewoon heel erg enerverend hoe die zang bijvoorbeeld ook op de zenuwen gaat werken. Maar plichtsmatig als we hier zijn, hebben we braafjes de hele trip uitgezeten, meer dan een keertje zelfs, om ons te overtuigen van ons eerste standpunt en hier uiteindelijk de bevindingen voor jullie genoteerd.

Conclusie is dat dit gewoon tot de zwakkere dingen behoort die ik dit jaar gehoord hebt. Er zijn honderden betere releases uitgekomen de laatste tijd, zodat je deze met een gerust gemoed links kan laten liggen. Ik kijk ook niet uit naar een eventueel volgende plaat.