Het is reeds acht jaren geleden sinds Metallica Death Magnetic uitbracht, een album dat dankzij producer Rick Rubin terug aansloot bij de eerste vijf platen en de band verzoende met zijn fans van het eerste uur. De drie nieuwe singles die op ons afgestuurd werden klonken alvast nog beter en lieten verhopen dat een nieuwe klassieker in de maak was. Wordt dit dan dé plaat van 2016?

Het grote verschil met Death Magnethic is dat de muzikanten deze keer meer rustig konden werken, zonder een Rick Rubin die hen achter de veren zat. Hij daagde hen voortdurend uit om het nog gekker te maken, waardoor ze de songs ondersteboven haalden, wat resulteerde in complexe composities. Deze keer wilden ze het tegenovergestelde bereiken: korter, strakker en rechtlijniger.

Na de enthousiaste reacties op de eerste single, verklaarde Ulrich dat Hardwired geïnspireerd was door de promotie van de heruitgave van Kill ‘Em All. Door het live spelen van de overwegend snelle en korte nummers, kregen ze zin om terug naar de roots te gaan en weer simpelere rechttoe-rechtaan-nummers te brengen. Toch geeft dit een verkeerde indruk van het nieuwe album, want er staan slechts twee thrashsongs op, meer bepaald de opener en de afsluiter.

Atlas, Rise! klinkt old school met Iron Maiden-gitaarwerk in het refrein en Moth into Flame is een geweldige headbanger met heerlijke thrashversnelling en dito solo. Now That we’re dead is gebouwd op een groovende riff, met toffe ‘tribal’ percussie van Lars, in de lijn van Load. Dream No More kon dan weer op The Black Album hebben gestaan (Sad but True). Het is een zwaar gedrocht dat zich voorsleept voor bijna zeven minuten. Daar mocht gerust de schaar in.

Halo on Fire is een broeierige powerballade met krachtige finale, vol spetterende solo’s. Confusion begint met een marsintro, gevolgd door een aanstekelijke Iommi-themariff. Een sterke song, maar mocht ook wel iets korter. ManUNkind heeft zijn naam niet gestolen, met de mensonvriendelijke, zware riff. Het evolueert tot een beukende midtempo-song met veel groove.

Here comes revenge kent verscheidene ritmeveranderingen, een rustig fragment, maar dan valt de heerlijke riff – als een rode draad door het nummer – terug in en zing je het sterke refrein “Revenge, just for you, revenge, an eye for an eye, tooth for a tooth”. Am I Savage?: doet in refrein aan Am I Evil? denken, maar heeft verder geen overeenkomsten. Het komt nogal gekunsteld over; niet alle puzzelstukken passen hier gestroomlijnd in elkaar. Zeker dat dit geen overblijfsel is van de Death Magnetic-sessies? Murder One is een eerbetoon aan the man in black Lemmy Kilmister; toch hoor je hier geen Motörhead-compositie.

Spit Out the Bone: het snelste voor ’t leste zullen ze gedacht hebben. Wanneer je twijfelde of ze het nog kunnen; eindelijk een uptempokiller, die verplicht in de liveset moet opgenomen worden. Niet zomaar drie minuten, maar dubbel zo lang, met heerlijke bassolo in het midden, waarna Hammett zijn soleertrukendoos opentrekt en ze zowaar nog een versnelling hoger gaan. Na een minuutje vol ritmeveranderingen leek het nummer uit te doven, maar dan gaan ze weer, Metal Militia nog aan toe!

Net als op Kill ‘Em All werd de plaat geschreven door het duo James Hetfield en Lars Ulrich, met de overige bandleden die hun klemtonen er aan toevoegden. Kirk Hammett mag dan wel zijn iphone verloren hebben, met al zijn ideëen en riffs en bijvolg slechts een bijrol gehad hebben op deze plaat; hij is heel geïnspireerd in zijn gesoleer en geeft geregeld een verrassende twist aan de songs. Integenstelling tot vorige keren, heeft hij deze keer de solo’s niet voorbereid en heeft hij zich laten leiden door de ingeving van het moment.

Het is een hard en meedogenloos album geworden, minder dynamisch dan zijn voorganger. Producer Greg Fidelman zorgde voor een heldere productie, met een opener, minder gecomprimeerd geluid dan op Death Magnetic. Van de beloftes om snellere, kortere nummers te maken, komt op dit dubbelalbum weinig in huis; de meeste zijn mid-tempo en rond de zeven minuten. Op de twaalf songs zijn er een paar die uit de toon vallen (Dream No More, Am I Savage?). Wanneer je deze weglaat en hier en daar inkort, kom je tot een geweldig werkstuk dat refereert zowel aan hun roots, als aan The Black Album. Geen plaat van het jaar dus, maar het overklast duidelijk zijn voorganger.

Ga voor de Deluxe Edition, daar vind je op de derde disc naast knap livewerk – luister eens naar de verschroeiende liveversie van Hardwired – ook een drietal covers, eerbetonen aan Rainbow, Deep Purple en Iron Maiden. Opmerkelijk dat je deze hier los van de specifieke tributeplaten terugvindt. De originele versies hebben een heerlijke Metallica-behandeling ondergaan, met de nodige tempoversnellingen. Lords of Summer, het nieuwe nummer van twee jaren geleden heeft gelukkig de gewone editie niet gehaald. Dit klinkt niet gestroomlijnd genoeg en is dan ook eerder een b-kantje.

Tracklist: