Bjorn Wielockx

Een band moet niet noodzakelijk in het Engels zingen om populair te worden in het buitenland. Denk maar aan bands als Finntroll en Kvelertak. Beide bands bleven (grotendeels) zingen in hun moedertaal, maar wisten toch heel de wereld te overtuigen van hun kracht. Het debuutalbum van Perikato, Kuka Hyötyy, is van hetzelfde laken een broek. Trouw aan de moedertaal probeert de band met zijn eerste full-album heel Europa te overtuigen.

Hard, onstopbaar, onvermoeibaar, intensief en agressief zijn enkele trefwoorden die me spontaan te binnen schieten tijdens het beluisteren van dit debuutalbum. Perikato omvat zowat alles wat ik graag in mijn muziek verwerkt zie, het feit dat ik nauwelijks iets versta van wat de mannen proberen te vertellen lijkt me eerder bijzaak. De power die deze band met zich meebrengt is universeel.

Het lijkt wel of de band een teletijdmachine heeft gevonden en daarmee probleemloos naar de jaren ’80 terugkeert waar punk en hardcore nog één geheel vormde. Extreem snel en zonder enige stop knalt de band zo’n klein kwartiertje uit je boxen. In die tijd zijn er achttien nummers de revue gepasseerd.

Mensen die hun hardcore graag een versnelling hoger hebben en net dat tikkeltje puurder dan het grotendeel van bands tegenwoordig, zullen hun gading vinden bij Perikato. Ook al zullen er maar weinig mensen begrijpen waarover de band zich druk maakt, toch voel je de energie die de band zo met zich meedraagt. Benieuwd of ze ook echt zullen doorbreken in onze contreien.

Tracklist: