Jurgen Callens

Je hebt zo van die bands die geen introductie behoeven en daar is het Finse Sonata Arctica er één van. In het powermetalgenre hebben deze jongens furore gemaakt en The Ninth Hour is intussen het negende studio album in het zeventienjarige bestaan. De opvolger van Pariah’s Child ligt intussen al een tijdje in de rekken en zal door de fans intussen zeker al opgepikt zijn. Door achterstand in het bos der vele releases zijn wij er nu echter pas toe gekomen er zelf een mening over te geven. Maar dat Sonata Arctica de fans nooit ofte nimmer teleurstelt is een statement. Nuclear Blast zorgde dat het album overal netjes verkrijgbaar is.

Ik kan me niet voorstellen dat er één iemand is, die powermetalfan is en geen album van dit Finse instituut in de kast staan heeft. De band stond mee aan de wieg van de Scandinavische beweging en mag tot het kransje vaandeldragers gerekend worden. In de loop der jaren evolueerde de groep van een klassiek powermetalcombo naar een meer progressieve richting. Op het vorige album Pariah’s Child greep de band nog eens terug naar de sound van de begindagen en kwam men nog eens met een meer powermetalalbum voor de dag. Op The Ninth Hour gooien de mannen het echter opnieuw over een andere boeg en wordt er een combinatie geboden van het vorige album en hetgeen uit het post-Unia-tijdperk. Een geluid waarin wij ons hier best wel kunnen vinden. Een heavy plaat is het niet geworden, wel een werkstuk met veel gevoel, donkerder dan wat we van de groep gewoon zijn ook. Want waar de band muzikaal vroeger gekend stond om toch wel happy-gezind over te komen, gaat het geheel nu toch wat meer richting doemdenkerij. Frontman Tony Kakko is namelijk heel bezorgd om de evolutie van deze planeet en laat dit in zijn teksten blijken en dat heeft zo ook zijn weerslag op de muziek zelf. The Ninth Hour werd opnieuw geproduceerd door de band zelf, maar gemixed door Pasi Kauppinen. Het opnameproces startte in april al, in de diverse thuisstudio’s, om afgerond te worden in Studio 57. Wij vinden de nieuwste telg van de band een goeie evolutie in de carrière van de band. Het niveau van de band waardig. Maar we gaan The Ninth Hour wel niet uitroepen tot het ‘opus magnus’ van de heren. Daarvoor denken we te nostalgisch terug aan vroegere hoogdagen. Maar opener Closer to an Animal is al een goed begin van de plaat, en zolang de jongens songs als Fairytale (wat dan wel tot het kruim van het werk van de band gerekend mag worden) weet te schrijven, dan zijn wij al lang tevreden. Er zit veel diepgang in de teksten van Kakko, die weer meesterlijk zingt trouwens, en op Fairytale merk je trouwens ook een link naar de actualiteit: er wordt duidelijk geknipoogd naar de Amerikaanse verkiezingen in deze song. Life, dat eerder als single uitgebracht werd, klinkt dan uitzonderingsgewijs weer meer happy. Voor mij hadden er wel wat meer nummers als dit op het album gemogen. White Pearl, Black Oceans Pt.II is een succesvol vervolg op de voorganger, die op Reckoning Night stond, terwijl Candle Lawns de obligate ballade is. Die zal het wellicht goed doen bij velen, maar ik blijf bij deze song toch wat met een dubbel gevoel zitten. Ik ben toch net dat ietsje meer fan van de snellere tracks.

Sonata Arctica heeft de lijn van Pariah’s Child dus helaas voor de echte powermetalfans niet doorgetrokken, maar levert wel een kwalitatief en meteen zijn donkerste album uit de loopbaan af. Vroeger en vandaag worden als het ware één gemaakt en zouden dus het totaalspectrum van de fanschare moeten weten te plezieren. Wij zijn er zeker van dat de band hierin geslaagd is en kijken nu alweer uit naar de komende liveshows.

Tracklist: