Een spatje regen of een vlokje sneeuw heeft er ons nog nooit van weerhouden om voor een optreden thuis te blijven. Zo ook niet op deze toch wel erg druilerige vrijdagavond, wanneer er in De Verlichte Geest in Roeselare een toch wel prima package met vrouwelijke inslag geprogrammeerd stond. Een mens zou al van minder warm krijgen. Dat er jammer genoeg weinig onze mening deelden en dit concert links lieten liggen, was jammer voor hen, want wij konden alvast genieten van enkele prima bands die zich voor de volle 100 procent gaven. Een impressie van de concerten van Elysian Gates, Diabulus in Musica en headliner Serenity kan je hieronder lezen.

Deze vrijdagavond had ik eigenlijk makkelijk praten. Het was in feite bijna een thuiswedstrijd voor me, want de zaal ligt voor mij slechts op een tiental minuutjes rijden van bij me thuis. Anderen zullen zich misschien laten afschrikken hebben door het gure weer en op het laatste moment beslist hebben thuis te blijven. Feit was dat er bij aanvang slechts een handvol aanwezigen toeschouwer waren bij het aanvatten van het eerste optreden van de avond. We raakten met wat mensen in discussie over wat hier door oorzaak van kon zijn en kwamen tot slechts één conclusie – en dat is dat er de laatste tijd waarschijnlijk veel te veel te doen is op te korte tijd en de fans dus logischerwijze hun prioriteiten gaan zetten en hun budget voor muziekaankopen en concerten meer gaan spreiden.

Als eerste band deze avond stond het Luxemburgse femalefrontedgezelschap Elysian Gates geprogrammeerd. Female fronted dus, maar ook female winged, want deze symfonische metalband heeft ook een gitariste in de gelederen. Met Crossroads brachten ze eerder dit jaar een nieuw album uit, dat hier op de redactie niet zo bijster enthousiast ontvangen werd. We vonden de symfonische metal met progressieve toets net iets te veel op Nightwish lijken en het ontbrak de band op plaat aan dat tikkeltje meer. Maar van bij het begin van zijn optreden, wist de groep met de mooie verschijning van zangeres Noémie Leer vooraan, wél onmiddellijk mijn aandacht te grijpen. De muziek klinkt live energieker, steviger en pakkender dan op plaat en werd met veel overgave gebracht. Ook de sound zat wel goed en de frontvrouw deed er alles aan om alle mogelijke zieltjes te winnen, wat haar met haar combinatie van zuivere zang en sporadische grunts uiteindelijk ook wel lukte. Songs als Crossroads en Human Infection deden het goed en muziektechnisch is dit zeker ook een prima formatie. Het enthousiasme van de bandleden werkte aanstekelijk, wat er uiteindelijk toe resulteerde dat haast elke aanwezige na de show op de foto wilde en mocht gaan met de bandleden. Verrassend optreden, in de positieve zin. Elysian Gates heeft bij mij wat puntjes teruggewonnen.

Hierna was het de beurt aan het Spaanse Diabulus In Musica, een evenzeer femalefrontedband, die vandaag in Roeselare de release kwam vieren van zijn vierde volwaardige album Dirge for the Archons, dat op diezelfde dag uitgebracht werd door het Napalm label. Iets waar de bandleden overigens wel – terecht – trots op waren. Gesterkt door dat nieuwe, overtuigende album waren onze verwachtingen deze avond dan ook wel hooggespannen. Voorafgaand aan de show hadden we een interview met de band (wat je uiteraard ook nog te lezen krijgt) en daaruit bleek dat er tijdens de komende shows wel veel materiaal uit die nieuwe plaat gespeeld zou worden. Laat dus maar komen, dachten wij. Aan de inzet van de band zal het allicht niet gelegen hebben, want net als de eerste band ging Diabulus In Musica er voor het volle pond voor. En ook niet aan de engelenstem van meesterzangeres Zuberoa Aznarez niet, want die was loepzuiver. Grote euvel tijdens het optreden waren vooral de mindere sound (te prominente drums, te weinig keyboard en gitaar) en de technische problemen (gitaarversterker) die roet in het eten kwamen gooien, waardoor alles er minder indrukwekkend uit kwam dan hetgeen we op de cd wel kunnen horen. Een beetje het omgekeerde als met Elysian Gates dus. Niettemin kregen we echter een prima uitgebalanceerde set te horen, waarin de bandleden allemaal afzonderlijk bewezen technisch hooggeschoolde muzikanten te zijn. Gorka Elso, de toetsenist van de band, mocht zijn vrouw nu en dan vocaal bijstaan met zijn grunts en wist ook wel zijn enthousiasme te teleporteren op het publiek. Een publiek dat trouwens nadien helemaal ingepakt werd en de nieuwe songs zoals Eartly Illusions, Invisible (de voorafgaande single aan het album) en Ring Around Dark Faries’ Caroussel in dank aanvaardde. De aankonding dat er een nog niet eerder live gespeeld nummer van de vorige plaat gebracht werd, maakte de pret enkel nog maar groter. Voor mij een wat gemiste kans deze avond, maar ik ben er zeker van dat we deze band in optimaler omstandigheden nog grootse dingen gaan zien doen. Met een dergelijk nieuw album in de baggage moet dit zeker lukken.

Headliner Serenity bracht eerder dit jaar, ook al via Napalm, zijn nieuwste album Codex Atlanticus uit – dat overal op goeie kritieken kon rekenen. Wie het allemaal een beetje volgt en vaak naar optredens gaat, zal deze band de laatste tijd zeker al wel eens ergens aan het werk gezien hebben. Voor mij was het vanavond de eerste keer echter dat ik ze mocht zien afsluiten als hoofdact. Na twee femalefrontedbands was het nu de beurt als bandleider Georg Neuhauser en zijn gezelschap om het orgelpunt van de avond te zetten. De muziek die Serenity speelt, is voor mij ook wat lichter verteerbaar dan hetgeen de twee supports ons voorschotelden. Iets toegankelijker zeg maar. En duidelijk ook melodieuzer. Het aanwezige publiek troepte samen voor het podium en sloot de rangen om die het ganse optreden lang gesloten te houden. En de band was best tevreden met die geboden respons want ook zij knalden met volle goesting. Toen ook nog eens zangeres Tasha het podium kwam opgesprongen, was het feest helemaal compleet. Songs als Royal Pain, Spirit in the Flesh, Serenade of Flames en Velatum gingen erin als zoete koek en werden door velen meegezongen. Dat Neuhauser enkele dagen voordien ziek was en er enkele shows moesten afgelast worden, viel er niet meer aan te merken. De man maakte grapjes tussenin, sprak het publiek meermaals toe en aan (toen de barvrouw naar zijn mening te veel met haar smartphone bezig was) en bracht zelfs een song vanaf de toog in de zaal zelf ten berde. De gratis Jägermeister die de fans tijdens de show kregen was natuurlijk ook een plus. Kortom, de band deed er alles aan om het publiek te vermaken. Wat hem gelukt is, want voor mij was Serenity tenslotte toch de winnaar van de avond. De wisselwerking was er en het extra dat Tasha bracht (zowel vocaal als visueel) zorgde voor de topping op de cake. Legacy of Tudors, één van mijn persoonlijke favorieten werd bewaard voor de toegiften. Ik kon niet anders dan met een smile huiswaarts keren.

Kortom, voor de aanwezigen was dit unaniem een geslaagde avond. Aan de ene kant is het leuk om eens niet te moeten dringen voor een plaats voor het podium of aan de bar, als fan dan wel. Aan de andere kant is het jammer voor de bands en voor de mensen die tijd, geld en moeite in het organiseren steken dat er dan uiteindelijk ook wel eens minder volk opdaagt.

Met dank aan Mike De Coene (foto’s), Napalm Records en De Verlichte Geest.