Waarom liggen al die grote zalen aan de verkeerde kant van de respectievelijke steden; althans vanuit mijn oogpunt bekeken dan. Die donderdagavond werd het alweer het overmatige verkeer trotseren om in het hartje van Brussel te geraken om – en dit maakt veel goed – grootheid Opeth te aanschouwen.

Sahg zette, toen ik de zaal betrad, Blood of Oceans in; een betere timing had ik mij niet kunnen voorstellen. Blood of Oceans staat op de sterke laatste plaat, Memento Mori, van deze riffmeesters en is hieruit mijn favoriet. De Noren slagen erin om de sfeer in dit nummer perfect over te hevelen naar een podium en deze zelfs nog te versterken. Knap.
Jammer genoeg bleek dit ook het laatste nummer van supportact Sahg te zijn; de timing was achteraf gezien toch niet zo perfect.

Tijd om zowel de innerlijke mens als mijn kleerkast aan te vullen om zo de noodzakelijke bijkomstigheden achter de rug te hebben en klaar te staan voor een twee uur durende Opeth-marathon. Laat maar komen…

Sorceress mocht het feest openen. Het lijkt er zelfs meer en meer op dat sommige “latere” Opeth-nummers geschreven zijn om live volledig tot hun recht te laten komen. De logge doomgitaren  op de titeltrack van de nieuwste schijf klinken fenomenaal. Ook al stond het geluid in het begin nog niet optimaal afgesteld, waardoor de zang een ietsje boven de muziek uit kwam. Een minuscuul probleempje dat snel werd opgelost.

Het stond in de sterren geschreven dat dit een memorabele avond zou worden, te beginnen met de setlist: een goede combinatie tussen hard en zacht, oud en nieuw. Van Ghost of Perdition  en Demon of the Fall over Face of Melinda en In My Time of Need naar het eerste hoogtepunt Cusp of Eternity. Alles werd, naar gewoonte, met een bovenaardse perfectie gebracht; aan elkaar gepraat door – ook naar gewoonte – droge komiek Mikael Åkerfeldt. Hieruit bleek dat hij en de mannen heel erg blij waren dat ze nog maar eens in deze fantastische zaal mochten optreden. Waarschijnlijk zeggen ze dat overal, maar de nostalgische bui bij de frontman leek mij te steunen in deze gedachte.

Over naar de orde van de dag (de oldschoolfans mogen per direct naar het naschrift): zoals eerder vermeld doen de nieuwe nummers het live veel beter dan sommige oudere. Dit omdat deze tracks meer geschreven zijn met (in gedachte) wereldgitarist Fredrik Åkesson. De solo’s in The Wild Flowers en Cusp of Eternity zijn fenomenaal en zijn perfect gebald voor een aanvaardbaar, en interessante live-uitvoering. Veel beter dan sommige langere stukken waar sommigen liever een babbeltje slaan dan te luisteren tijdens de kalmere stukken. Zelfs bisnummer en publiekslieveling Deliverance heeft hier last van – men moet eerst tien minuten van gepengel aanhoren om tot het hypnotiserende einde te geraken. Even een babbeltje slaan dan maar.

Er lacht Opeth een muziekale toekomst toe: optredens met alleen maar stampende rockers en fantastische solo’s, tot in de perfectie gespeeld. Een occasionele Ghost of Perdition of Grand Conjuration mag altijd natuurlijk. Wij kunnen ook enkel blij zijn met een Opeth in topvorm zoals op deze avond; één van de betere optredens van Opeth die we reeds mochten aanschouwen.

Setlist:

1. Sorceress
2. Ghost of Perdition
3. Demon of the Fall
4. The Wilde Flowers
5. Face of Melinda
6. In My Time of Need
7. Cusp of Eternity
8. The Drapery Falls
9. Heir Apparent
10. The Grand Conjuration
    Encore
11. Deliverance

Naschrift: In geval van die eventuele toekomst van Opeth: de oldschoolfans verwijs ik graag door naar de dvd’s The Roundhouse Tapes en Opeth in Live Concert At The Royal Albert Hall (Opeth creëert geen death metal meer en dit al zes jaar of drie cd’s; get used to it).

Met dank aan: AB Brussel en Yngwie Vanhoucke voor de foto’s.