Omdat er op een zondagavond toch nooit iets te beleven valt voor de buis én we een zaterdagavondkater weg te werken hadden, vonden wij het ideaal dat VZW Strike in samenwerking met Biebob Concerts op deze miezerige zondag een drietal leuke bands in de aanbieding had. Veel mensen vonden ook dat dit een niet te missen kans was wat op de maken viel uit de zo goed als volle zaal. Hoofdrolspelers deze avond waren de New Yorkse legendes van Life of Agony en Madball, terwijl de Belgische up-and-comer Bark de spits mocht afbijten. Voor de Amerikanen was het de laatste show van de tour en dus besloten ze er samen nog maar eens een groot feest van te maken.

Harde muziek in West-Vlaanderen leeft. Op een relatief kleine oppervlakte zijn er heel wat organisaties actief die concerten of festivals organiseren en er meestal in slagen om een mooie opkomst te bewerkstelligen. Zo ook de jongens van het Torhoutse Strike, die trouwens in de nabije toekomst nog wat mooie evenementen gepland hebben staan. Ook de zaal – De Mast – is een prima locatie met alle nodige voorzieningen. Tel daar nog eens bij dat er voor een goeie klankinstallatie en dito sound gezorgd was en je kon er donder op zeggen dat dit een geslaagde avond zou worden.

Bark, een relatief jonge band uit het Antwerpse, stond als eerste geprogrammeerd om kwart voor acht. De groep, die uit wat ervaren muzikanten bestaat, stond deze zomer trouwens ook al op Graspop en maakte daar een goeie indruk. Het verdient respect dat de band zijn opmars in een snel tempo verderzet en de plaats op deze bill was dan ook heel gerechtvaardigd. Frontman van de band is Ron Bruynseels, die vroeger brokken maakte met de hardcoreband Hard Resistance. De sympathieke kleine zanger heeft een dijk van een strot en bewees dit vanavond nog maar eens. Wat een power en wat een uitstraling ook. De muziek zelf laat zich niet zo makkelijk omschrijven, maar in West-Vlaanderen noemen wij het ‘vette paté’, wat zoveel betekent als heavy, zwaar en moordend hard. De sound is vrij riffgericht met vrij veel groove. Alsof je wat kletsen tegen je kaak aan het incasseren bent. De interactie tussen de gitaristen Martin Furia en Rui Da Silva is perfect en de bas en drums van de broers Ward en Jorn Van Der Straeten timmeren elk gaatje toe. Het was als het ware een wall of sound die je bij je kraag greep. We kregen een groot deel van de songs van Voice of Dog te horen en die komen live nog beter over dan op plaat. Je moet deze band er gewoon bij zien, want op het podium geven ze zich volledig. Zo volledig dat er net voor de laatste song zelfs een versterker sneuvelde en het laatste nummer met één gitarist diende afgewerkt te worden. Ik ben er zeker van dat Bark deze avond weer veel zieltjes gewonnen heeft en dat met zijn harde, donkere metal met core-invloeden in de toekomst nog meer zal doen. Een geslaagde doortocht in West-Vlaanderen, wij waren onder de indruk.

Madball, één van de vaandeldragers van de New Yorkse hardcorebeweging, is een legende. Het viertal heeft niemand nog iets te bewijzen en biedt de fans steeds weer wat ze willen. De band met uitgangborden Freddie Cricien en bassist-tientonner Hoya Roc is een ware machine en weet telkens live weer voor een groot feest te zorgen.

Ik, als niet-hardcorefan, kan hier zelf heel prima van genieten. De songs zijn kort en to the point en nodigen uit tot woeste taferelen voor het podium. Frontman Cricien staat ook geen moment stil en holt, springt en host over het podium van begin tot eind, tussendoor even zijn publiek aansprekend. Hij lijkt me ook een metamorfose ondergaan te hebben, want het hardcorekapsel werd ingeruild voor langere lokken. Toch bezitten de mannen nog steeds diezelfde motivatie en ingesteldheid als pakweg twintig jaar jaar geleden, toen ze furore maakten met albums als Set it Off. 

In het milieu zijn er heel veel bands die nog niet aan de schouders reiken van dit Madball en het ziet er naar uit dat dit nog wel een tijdje zo zal blijven. De band sloot zijn tournee in Torhout op gepaste en overtuigende wijze af met de leuze Hardcore Still Lives, wat wij na hetgeen we te zien en te horen kregen alleen maar kunnen beamen.

Het was een hele poos geleden dat ik Life of Agony nog eens in een zaal bezig gezien had. Natuurlijk, ik was erbij tijdens de passages op Alcatraz en Graspop, maar dit is gewoon een band die nog het best tot zijn recht komt in een zaal. Dat zanger Keith Caputo intussen niet meer Keith heet, maar wel Mina weten we intussen al wel en hier is intussen al meer dan genoeg over geschreven. Maar wat zijn wij blij dat dit fenomeen terug in de band zit. Het lijkt wel alsof de stem van Mina met de jaren alleen maar beter wordt. Zoals oude wijn zeker? Ook op het podium is het een waar schouwspel om te aanzien, want zeg nu zelf: zo alledaags is het toch niet hé?

Wat ook opvalt: dit is een puur Life of Agony-publiek, dat de band onvoorwaardelijk steunt in alles wat de band en haar leden beslissen te doen. Ondanks het feit dat de groep al heel lange tijd geen nieuw werk meer uitgebracht heeft, weet men nog steeds een heel enthousiaste massa op de been te brengen. Wel komt er volgend jaar, eindelijk (!), via Napalm Records een nieuw album aan, waarvan er vanavond trouwens al een nieuwe primeur gegeven werd (Dead Speak Kindly). Het nieuwe album gaat trouwens A Place Where There’s No More Pain gaan heten. Zoals goeie wijn, zei ik dus al. Maar noem het vanavond gerust grand-cru, want dit was werkelijk de beste keer dat ik Life of Agony al live aan het werk zag. Alles klopte gewoon, en vooral de setlist kon me heel erg bekoren.

Er werd namelijk een hele boel songs uit het debuut River Runs Red gespeeld, en daarmee kon het eigenlijk al helemaal niet meer fout gaan. Dit zijn natuurlijk nog steeds de nummers die de meeste fans het liefst willen horen en die de band klassiek gemaakt hebben. En wat belangrijk is: Caputo was enorm goed bij stem en had erg duidelijk veel zin in. Zijn bewegingen zijn nog steeds typisch en wat uitdagendheid is ook nooit veraf. Maar het blijft een ongelooflijk performer. Ook de wisselwerking tussen gitarist Joey Z (die tijdens het optreden trouwens nog op taart getrakteerd werd voor zijn verjaardag) en bassist Alan Robert is een win-win combinatie. Feitelijk zijn ook zij gezichten van de groep en weten elk met hun eigen zanglijnen extra punch te geven aan het geheel.

Het publiek ging massaal los op de vele hits die het volk in gecatapulteerd werden. Tot ver in de zaal werd gemosht, gesprongen, gecrowdsurfed en gedanst op nummers als River Runs Red, This Time, Other Side of the River, Love to Let You Down, Respect, My Eyes en Bad Seed. Op publieksfavorieten Method of Groove, Weeds, Lost at 22, Bad Seed en Underground ging het er zelfs nog een tikkeltje fanatieker aan toe. Dit was gewoon Life of Agony zoals we ze willen zien: in topvorm en met alle leden die er veel zin in hadden en er voluit voor gingen. Zo kan de band nog jaren voort, al zijn we wel heel benieuwd wat het nieuwe album zal brengen. Ik vond het nieuwe nummer namelijk een beetje de vreemde eend in de bijt. Dat de band op de zomerfestivals te zien zal zijn, staat zo goed als een paal boven water. Alleen wordt voorlopig nog geheim gehouden op het welke. Prachtig optreden, en een super afsluiter van deze tour!

Verder willen we nog een pluim geven aan de organisatie van Strike, die alle details deden kloppen. Wij zien jullie dan ook graag op jullie volgende evenementen terug.