Jurgen Callens

Metal is universeel en overal aanwezig. Zo ook in Oekraïne, waar Defiant vandaan komt. De band speelt melodische power metal, bestaat sinds 2008 en bracht al drie ep’s en één full length uit in het verleden. Time Isn’t Healing is de opvolger van het in 2012 verschenen Masquerade en wordt op 25 november uitgebracht via Ferrrum Records. Dit album is onze eerste kennismaking met een band, die in het verleden al wel eens durfde te rommelen in de line-up. Of de ideale bezetting intussen gevonden is, kan je hieronder verder lezen.

Defiant is Oekraïens, maar zou evengoed uit Duitsland of Zweden gekomen kunnen hebben. Zo klinkt de muziek toch alleszins. Aan de ene kant is alles vrij melodisch, met scherpe riffs, strakke tempo’s, ondersteunende en begeleidende keyboards en soms een vrij gespierde attitude. Aan de andere kant spelen de nummers soms ook in op het gevoel en slepen ze je mee. Het album zelf bestaat uit elf volwaardige songs en één intro. De opener Milestones of Time is veelbelovend. Het is een sterke up-tempo powermetaltrack die meteen een statement maakt. Maar staar je hier echter niet op blind, want de band durft vaak te wisselen met tempo’s, zoals je kan horen op het mid-tempo According to the Facts. Muzikaal ligt het allemaal een beetje in het straatje van bands als Helloween, Sinner en Primal Fear. Een song als The Jericho is ook leuk en wordt gestuwd door de baslijnen. Het nummer nodigt me spontaan uit tot een potje headbangen. Maar zoals je misschien als las had ik het voorlopig alleen nog maar over het muzikale. Nu komen we weer op het punt waar het schoentje wringt en zoals zo vaak moeten we dit opnieuw op vocaal gebied gaan zoeken. Time Isn’t Healing is het eerste album met de nieuwe zanger Stanislaw Proshkin en dit is nu net niet die gouden wissel gebleken. De stem past gewoon niet bij de muziek die de band zelf brengt is in vergelijking maar van een zwak niveau. Vooral in kalmere songs als The Grief komt dit pijnlijk tot uiting. Ik ben eens benieuwd hoe anders prima en sterke melodische songs als Time Isn’t Healing geklonken zouden hebben met een navenante vocalist. Nu scoort de totaalplaat hierdoor zeker drie punten minder als dat het gekund had. Want dat ze band een goede song kan schrijven, bewijzen doorheen het ganse album wel. En ik zeg nu wel zanger, maar eigenlijk is dit ook best wel muziek die op het lijf van een powervolle zangeres zou kunnen geschreven zijn. Ik hou deze groep echter wel verder in de gaten, want ik vind het namelijk ook interessant dat ze wat plaatselijke invloeden durven te verwerken, zoals te horen is op Soul is Burning.

Kortom, dit is een album dat veel hoger kon gescoord hebben dan nu het geval is. En dit ligt enkel en alleen aan de vocalen. Voor de rest is dit gewoon een prima powermetalprodukt met een hoge dosis melodie en technische kunde. Mocht je je echter over de stem kunnen zetten, dan is het misschien toch goed om het album even te checken voor je het aanschaft.

Tracklist: