Rotthier Peter

Het Italiaanse Be The Wolf zag in 2011 het levenslicht in de stad van Juventus. Het Turijnse trio debuteerde vorig jaar met Imago op Scarlet, dat nu ook opvolger Rouge in de winkelrekken heeft gedropt. De keuze voor een Franse titel van het album is een hommage aan de slachtoffers van de Bataclan vorig jaar.

Muzikaal zit Be The Wolf in het straatje van de seventies hard rock met een moderne touch waardoor het geluid dat ze produceren toch netjes past in deze 21° eeuw. Wat vooral opvalt is de stem van zanger/gitarist Federico Mondelli wiens vocalen, in de stevigere rockers, zeer opvallend is. Iemand met zo’n stem zou je eerder verwachten bij een symfonische powermetalband. Het geeft zeker in de opener Phenomenons een zeer bevreemdend gevoel. Wanneer het er rustiger aan toe gaat zoals in Down To The River of Blah Blah Blah, klinkt Federico totaal anders. Toch zingt hij vrij meestal vrij hoog, wat het totaalplaatje van Be The Wolf toch sterk beïnvloedt.

Be The Wolf is zo’n band met heel veel commercieel potentieel die het niet zal moeten hebben van de die hard metalfans, maar die het eerder zal moeten gaan zoeken bij het publiek dat commerciële rockbands graag in de armen sluit. Rouge op zich is een leuk album dat lekker wegrockt, voldoende rustpunten bevat en ook songtechnisch goed in elkaar zit. Toch zal het in eerste instantie moeilijk voor hen worden om de echte heavy rockers in de lage landen voor zich te winnen, tenzij ze vandaag of morgen een single in de hitlijsten krijgen, want aan gebrek aan potentiele kandidaten ontbreekt het zeker niet op hun tweede album.

Tracklist: