Jurgen Callens

Het Franse Nightmare moet één van de langst meedraaiende bands zijn in de scene aldaar. De band is al actief sinds 1979 en bracht al heel wat materiaal uit. De groep verdiende zijn strepen met prima power / heavy metal en tourde al met grote bands als Sabaton. Het laatste wapenfeit dateerde uit 2014, toen men The Aftermath uitbracht. Meteen ook het einde van het tijdperk van de Amore broers en tijd voor een nieuw tijdperk en een nieuwe wind. Die nieuwe wind wordt onder meer geblazen door onze eigenste Maggy Luyten. De nieuwe plaat Dead Sun is er vanaf 25 november via AFM.

Nightmare is groot in eigen land, maar heeft het daarbuiten eigenlijk nooit zo makkelijk gehad. In de jaren tachtig bracht de band wat albums uit, waaronder het debuut Waiting For Twilight uit 1984, maar verdween nadien uit beeld. Tot in 1999 de band opnieuw aan het firmament verscheen met Astral Deliverance. De band, met basis in Grenoble, tourde en releaste nadien nog frequent en bleef volharden in de boosheid. In 2014 verlieten de zanger en drummer echter de band en dan kwam Maggy Luyten (Beautiful Sin, Beyond the Bridge, Ayreon,…) op de proppen. Maggy is een gerespecteerde naam in het metalmilieu en is zonder twijfel één van de beste Belgische metalzangeressen. Dat ze ook goed thuis is in het powervolle werk, kunnen we nu ook aanhoren. Het album start namelijk overdonderend met Infected, dat soms haast tegen de thrash metal aanleunt en meteen laat horen waarom Luyten de juiste keuze was voor deze band. Met haar ruige, powervolle stem is ze een toevoeging voor het totale bandgeluid. Tangled in the Roots is een voorbeeld van het feit waarom deze band tot de Franse top gerekend wordt. Krachtige power metal zonder veel franjes, maar wel gespeeld volgens de regels van de kunst. Ook Red Marble Gold staat bol van de heavy, haast thrashachtige riffs met opnieuw een glansrol voor de nieuwe frontdame. Op Icarus durft ze er zelf al bijna een een growl uit te persen. Echter, hoe verder ik op dit album belandt, hoe minder ik de neiging heb om enthousiast te blijven. En dan mogen er nog leuke solo’s of sterke vocalen zijn, het had allemaal wat pakkender gemogen. Wat meer melodie of herkenbaardere refreinen hadden wel gemogen. Is het daarom dan niet goed? Nee, er staan hoegenaamd geen slechte songs op dit album, maar ook geen rasechte krakers. Geen klassiekers die de band een divisie hoger gaan doen spelen, zeg maar. Maar al bij al is dit een heel genietbaar heavy / powermetalalbum. Voor mij mocht Nightmare gerust meer songs in de lijn van Seeds of Agony gemaakt hebben bijvoorbeeld: een track met meer gevoel en afwisseling en ook melodischer. Let ook even op het koortje in dit nummer. Voor Serpentine is er een video gemaakt en daarin krijgt de band bijstand van Kelly Sundown Carpenter, die we kennen van onder meer Firewind.

Dead Sun is voor mij het interessantste album in de carrière van de Fransen geworden. En daar heeft vooral Maggy Luyten veel mee te maken. We mogen al eens fanatiek zijn, nietwaar? Maar voor de rest is dit gewoon een prima heavy / powermetalalbum geworden. Waarschijnlijk zien we de band in onze contreien ook wel weer geregeld aan het werk.

Tracklist: