Jurgen Callens

Het Zweedse Sister komt aanstaande vrijdag met zijn nieuwste album op de proppen. Stand Up, Forward, March belichaamt zowat het motto van de gecorpspainte rockers uit Stockholm en gaat gewoon verder waar de vorige twee albums ophielden. De band is eigenlijk een fenoneem te noemen, dat zowel het volle pond geeft in clubs van 50 man als op een mega festival als Sonisphere. Dat het gezelschap niets aan toom inboet, zal je zelf kunnen ondervinden op de nieuwe plaat, die verdeeld zal worden door het legendarische Metal Blade.

Sinds 2006 schopt dit zootje ongeregeld al tegen heilige huisjes. Met een mengelmoes van punk, metal, sleaze, glam en hard rock werkt het viertal gestaag aan een opmars. Sister is ook een stevige live-act, die van de show een waar feest weet te maken. De cocktail van rauwe, energieke, heavy punkmetal leent zich daar dan ook uitermate goed toe. Velen beschouwen deze band ook wel als een kruisbestuiving tussen Misfits en Guns ’n Roses, maar na hetgeen wij al hoorden durf ik hier gerust nog bands als Backyard Babies, Mötley Crüe en Crashdiet bij te vernoemen. Glam, sleaze en hard rock zijn namelijk nooit veraf. Vooral dat opwindende van dat genre wordt perfect vastgelegd. Alsof je de Crüe in hun jonge begindagen weer bezig hoort en imagineert. Het agressieve en de rauwe sound van het eerder werk heeft men op dit -belangrijke- derde album weten te behouden, alleen klinkt die sound nu misschien net dat ietsje grootser en de refreinen nog pakkender. De opener Destination Dust is een heerlijke stamper, gekruid met alle Sister lekkernijen. De single en video Carved in Stone hebben jullie wellicht zelf al gehoord of gezien, terwijl Lost in Line een heerlijk melodieuze rocker is die met wat aan Crashdiet doet denken. Bij die laatste band haalde Sister trouwens ook bassist Martin Sweet. Unbeliever zit ik zelf bij het beluisteren zo keihard mee te brullen dat iedereen rond om mij er vandoor gaat. Let it Bleed is donker als de hel, doet vrij horroriaans aan en sleurt je zo door de diepste hellekrochten heen. Het bevat minder tempo dan de rest van de songs, maar is heerlijk slepend en in de vuile Sistertraditie. Jamie Anderson heeft ook de perfecte stem voor deze muziek, die op dit album een geslaagde brug slaat van moderne heavy rock naar nostalgische old school sleaze en punkvibes. Alleen Carry On valt wat uit de boot. Van ons had dat nummer er van tussen gemogen. Al kan ik me inbeelden dat deze song het live dan wel weer beter zou kunnen doen.

Sister deelt met Stand Up, Forward, March opnieuw een paar ferme kopstoten uit, die een breed publiek van punks, metalheads en (hard-, sleaze-, glam-)rockers zal weten aan te spreken. Wij vinden het nieuwe album alvast top en kunnen het iedereen blind aanbevelen. Fans van het eerste uur zullen niet teleurgesteld zijn. Liefhebbers die de band nog niet kennen en de vermelde bands wel lusten, zullen van Sister zeker smullen.

Tracklist: