Stany Criel

Dario Mollo is wellicht het meest bekend om zijn samenwerking met Tony Martin voor het drieluik van The Cage-albums en met Glenn Hughes in Voodoo Hill. Maar het begon allemaal voor deze Italiaanse gitarist en producer in 1981 met de band Crossbones. Deze formatie bracht in 1989 één studioalbum uit maar wordt nu opnieuw tot leven gewekt met als resultaat Rock The Cradle, een release van het Frontiers-label.

Voor het nieuwe Crossbones-schijfje werd terug beroep gedaan op origineel drummer Ezio Secomandi en aangevuld met bassist/keyboardspeler Dario Patti. De vocalist werd aangereikt door Don Airey (Deep Purple) en die komt in de persoon van Carl Sentance (Nazareth, Don Airey Band, Persian Risk, Krokus). Rock The Cradle brengt ons een evenwichtige mix van nummers uit het klassieke hardrockrepertoire met grote invloeden van Deep Purple en Rainbow enerzijds, nummers die meer aanleunen bij het moderne melodische hardrockgenre anderzijds en toch ook wel songs die meer refereren naar zijn samenwerking met Tony Martin.

Dat maestro Mollo een aardig stukje kan spelen dan wisten we al en ook voor deze schijf laat hij zich weer van zijn beste kant zien. Toch wel dé grote invloed op deze plaat is Ritchie Blackmore. Luister maar eens naar de openingsriff van Red en de debuutplaat van Rainbow springt meteen in gedachten. Het blijft echter bij de openingsriff want het nummer evolueert naar een modern Purple-nummer waarbij het Blackmore– en Morse-universum mooi versmolten geraken.

Het uptemponummer Take Me High heeft dan weer grote Spotlight Kid-allures, vocaal een kolfje naar de hand van Carl Sentance. Het catchy refrein en dito soleerwerk van Dario Mollo maken dit een heel aantrekkelijk nummertje. De enige ballade op deze schijf is Gates Of Time maar zeker het vermelden waard. Het strijkersarrangement en de vocals in octaven doen me een beetje denken aan Use Your Illusions Guns ‘N ‘ Roses. De klagende en Oosters geïnspireerde gitaarklanken van Dario Mollo geven dit nummer een bijzonder cachet.

Nummers zoals I Got This Feeling en Running From The Shadow gaan qua sfeer meer naar het Tony Martin-kamp overhellen en alhoewel ik een grote fan ben van het vocaal werk van dhr. Martin moet ik toegeven dat Carl Sentance in zijn geheel een voortreffelijke prestatie neerzet en best geknipt is voor de nummers die hier worden gepresenteerd.

Speed is weer onmiskenbaar gebouwd op een Blackmore-achtige riff, nog meer in de verf gezet door de ondersteunende orgelklanken en met nog meer referenties naar The Man In Black door de mooie klassieke sequensen die in het nummer opduiken. Het blijft voor mij liefde op het eerste gehoor met ook hier weer een glansprestatie van Carl Sentance.

Dit plaatje heeft zijn naam niet gestolen want het rockt als de pest. Vooral liefhebbers van klassieke hardrock met uitstekende vocals en spetterend gitaarwerk zullen Rock The Cradle ten volle weten te appreciëren. Als je hiervoor een boontje hebt dan is aanschaf quasi verplicht.