Een avondje rock ‘n’ roll van de bovenste plank, we keken er al weken naar uit. Twee bands, uit het juiste hout gesneden, die samen op tournee gaan en om de beurt headlinen. Een interessante formule dachten we zo en dus trekken we naar het, voor ons althans, verre Vosselaar. Eén en ander verloopt niet zonder slag of stoot want zoals we ondertussen wel gewoon zijn, is het weer doffe ellende op de Vlaamse wegen. We betreden echter nog net op tijd de Biebob en missen zo gelukkig de eerste noten van de Amerikaanse ‘all star’ band The Dead Daisies niet.

Jukebox

We staan nog onze blaas te legen als de intro uit de boxen knalt.  Een mix van Whole Lotta Love en War Pigs brengt de zaal meteen in de juiste sfeer. Er wordt afgetrapt met Long Way Home, de openingssong van de uitstekende nieuwe plaat Make Some Noise. Het publiek gaat meteen een eerste keer uit de bol en het refrein wordt luidkeels meegezongen. Ook het volgende nummer is een openingssong, namelijk Mexico, van het vorige, eveneens uitstekende Revolición. Het publiek gaat nog meer tekeer. Het lijkt dus al aan het begin van de show een gewonnen ‘match’ van de Amerikanen.

The Dead Daisies – Elsy Roymans

Wat volgt is een bloemlezing uit hun twee laatste platen. Het debuut wordt volledig over het hoofd gezien maar niemand die erom maalt. Opvallend is het grote aantal covers. Blijkbaar voelt de band zich nog niet sterk genoeg om een hele set met eigen materiaal te vullen. Best eigenaardig voor een groep waarvan de leden tonnen ervaring hebben. Het kan natuurlijk ook zijn dat het een bewuste keuze is, kwestie van de sfeer erin te houden. En we kunnen er natuurlijk niet naast kijken dat Midnight Moses van Alex Harvey op Revolución staat. De schitterende vertolking van Fortunate Son van Creedance Clearwater Revival is te vinden op Make Some Noise, alsook Join Together van The Who. Van de vijf covers die gebracht worden, springt Fortunate Son er toch wel uit! De hele zaal komt namelijk in vervoering. Join  Together is dan weer de grootste meezinger. Verder krijgen we nog Helter Skelter (op de ep Face I Love te vinden) van The Beatles en We’re An American Band van Grand Funk Railroad in de maag gesplitst.

Circusartiesten

De sterren hebben er duidelijk zin in! Bassist Marco Mendoza heeft sowieso al veel charisma maar door het constant opzoeken van contact met het publiek, wekt hij nog meer sympathie op. Het hoogtepunt houdt hij voor het einde. Ineens duikt hij het publiek in en doet een rondje door de zaal, ondertussen vrolijk verder spelend. En dat minuten lang! De fans weten niet wat ze zien. Gitarist Doug Aldrich speelt een weinig opvallende rol en houdt zijn spel sober. Toch kunnen we Doug wel appreciëren. Hij heeft geen 1000 noten in een minuut nodig. Hij speelt in functie van de song met hier en daar een welgemikte solo.

The Dead Daisies – Elsie Roymans

Drumsolo’s, we kunnen er ondertussen boeken over schrijven. Elke band met enige jaren op de teller heeft blijkbaar de behoefte om midden in de set de drummer even zijn kunnen te laten tonen. Wij horen eigenlijk liever nog een goede song. Toch moeten we even naar adem happen. Wat Brian Tichy namelijk laat horen is van een ongekende klasse. Zelden een drummer bezig gezien die zo hard zijn vellen beroert. Tichy is een echte geweldenaar. Geen wonder dat hij in het verleden reeds met grootheden als Billy Idol, Whitesnake, Foreigner en Ozzy Osbourne het podium mocht delen. Zijn drumsolo ligt in het verlengde van zijn spel: ongemeen hard, meedogenloos en met veel show. Zo speelt hij een spelletje stokjes gooien met zijn roadie, ondertussen geen fractie van een seconde afwijkend van zijn ritme. De stokken vliegen in het rond, maar Tichy drumt lustig verder. Een circusacrobaat, een ander woord kunnen we er niet voor vinden. Hulde!

The Dead Daisies – Elsie Roymans

Zanger John Corabi, in een ver verleden nog de microfoon in handen gehad bij Mötley Crüe, doet wat van hem verwacht wordt. Met zijn ruige stembanden geeft hij de ranzige rock ‘n’ roll de juiste toon. Corabi is niet het type om wild in het rond te springen maar zijn verschijning alleen al maakt veel goed. Bovendien richt hij zich ten gepaste tijde naar het publiek, dit echter zonder te overdrijven. Daarvoor hebben ze immers Marco Mendoza al.

Het siert de band dat ze na hun sterke en intense show ook nog eens de tijd vinden om het publiek te bedienen met een handtekening sessie.

Rillingen en tranen

Na een korte ombouw pauze is het de beurt aan het Noord-Ierse The Answer. We zagen de sympathieke jongens al eens het beste van zichzelf geven op het Alcatraz Metal Fest.  We zijn echter erg nieuwsgierig wat de jongens er, met een nieuw album op zak, van zullen terecht brengen in een kleine club. Meer dan anders wachten we vol spanning af, want het nieuwe album Solas laat toch een andere wind waaien in het The Answer-kamp. Na vijf degelijke platen vol rock ‘n’ roll met de wortels in de jaren ’70, wordt er op Solas namelijk duchtig op los geëxperimenteerd. Wij waren direct fan, maar anderen hebben er toch moeite mee, getuige de wisselvallige recensies. De vraag vooraf was: zou de band na het knallende The Dead Daisies voor de veilige weg van de ‘oudere’ songs kiezen, of zouden ze het aandurven om het accent te leggen op de nieuwe plaat? Dat ze lef hebben, hadden ze trouwens al bewezen op Alcatraz. Daar sloten ze immers hun set af met twee nummers van het album Solas, dat toen nog moest verschijnen.

The Answer – Elsie Roymans

Waar bij The Dead Daisies de Biebob zo goed als vol zit, mag The Answer aan zijn set beginnen voor een nagenoeg halfvolle zaal. Toch wel een kleine domper op de feestvreugde en erg jammer voor een band van dit kaliber. Ze gingen tenslotte al mee op grote tournees met Whitesnake en AC/DC en live bewijzen ze keer op keer hun waarde. Het is weinigen gegeven. De vier laten het echter niet aan hun hart komen en starten verrassend met Solas en Beautiful World, het openingsduo van de nieuwe plaat. De sound klinkt van de eerste noot kraakhelder. Een open, luchtig en gedefinieerd geluid (net zoals op hun laatste werkstuk)  wordt de zaal in geslingerd. Bij het losbarsten van het refrein in Solas lopen de koude rillingen over ons lijf, en het is nochtans broeiend heet in de Biebob! Met Beautiful World, een bloedmooie song, pinken we zelfs een traantje weg. Zoveel emotie in je muziek kunnen leggen, dat is enkel voor de allergrootsten weggelegd!

Een band met ballen

Toen we op Alcatraz Metal Fest een gesprek hadden met gitarist Paul Mahon en drummer James Heatley lieten ze al weten dat Solas staat voor ‘licht’. En dat mochten we gerust letterlijk nemen. The Answer had het licht gezien en had besloten zijn muziek in een andere richting te duwen. Dit besluit wordt tijdens dit optreden wel heel veel kracht bijgezet. Maar liefst negen van de elf songs die op Solas staan passeren de revue. De set bestaat uit veertien nummers; dat zegt genoeg zeker? We wisten al dat ze lef hadden, maar zoveel lef? Dat hadden we in onze stoutste dromen niet voor mogelijk gehouden. Vermits Solas al zoveel afwisseling tussen de nummers bevat, is het niet te verwonderen dat dit ook geldt voor de show. Het openingsduo bracht ons reeds  naar een andere wereld, maar het akoestische tweeluik In This Land en Thief Of Light doet er nog een schepje bovenop. Magisch, er is geen ander woord voor. Being Begotten brengt ook zo’n zalig rustpuntje. Een bluesy deuntje, met in de hoofdrol het subtiele gitaarwerk van Paul Mahon. Wat is die gast zwaar onderschat!

The Answer – Elsie Roymans

Vroeger in de set hadden we al van het aan Led Zeppelin verwante Demon Driven Man en het gevoelige Tunnel mogen genieten. Daar net voor werd het gaspedaal even ingedrukt met een ‘oudje’, het fel rockende New Horizon van de gelijknamige plaat. Uit die plaat spelen ze ook nog het swingende Spectacular. Uit een nog verder verleden voert de groove het hoge woord met Waste Your Tears en het bescheiden hitje Under The Sky, beiden van het album Revival. Oudste song van het optreden is Demon Eyes van het album Everyday Demons. Van Solas worden verder nog het wat mysterieus aandoende Untrue Colour gespeeld. De set wordt afgesloten met het semi-akoestische Battle Cry, inclusief een stukje gospel zang. Een prachtig einde van één van de beste en vooral meest gedurfde concerten van het jaar.

Working class heroes

Zanger Cormac Neeson zet een topprestatie neer en mag zich zonder moeite rekenen tot de beste zangers van zijn generatie. Naar het einde van de set toe doet hij de stunt van Marco Mendoza eerder op de avond nog eens dunnetjes over. Cormac duikt het publiek in, dolt wat met de fans, en loopt dan tot helemaal achterin de zaal, ondertussen natuurlijk gewoon verder zingend. Drummer James Heatley, trouwens een slagwerker van het principe ‘overdaad schaadt’, vertelde deze zomer al dat de sfeer in de band erg goed zit. De leden wonen allemaal in hetzelfde kleine dorpje, net buiten Belfast. Enkel Cormac Neeson heeft niet kunnen weerstaan aan de lokroep van de stad en is naar Londen getrokken. Verder had James het over de moeilijkheden die ze vroeger hadden om in een stad als Belfast, met al zijn muren en waar het gevaar steeds om de hoek lag, muziek te maken en in een band te spelen. Het vraagt dan ook ieders respect wat deze doodgewone jongens vanuit die situatie hebben bereikt. En het zijn al die jaren later nog steeds gewone, zelfs iets wat bedeesde jongens gebleven.

The Answer – Elsie Roymans

De band werkt trouwens keihard. Als ze niet op toer zijn, werken ze aan nieuwe songs en nemen ze platen op. Nummers maken doen ze nog op de ouderwetse manier, namelijk samen in het repetitiehok. Nadien sturen ze de songs op naar Londen waar Cormac er dan zijn zanglijnen op zet. Op de vraag hoe ze dat harde werken toch blijven volhouden, antwoordde Paul deze zomer al dat ze niet anders kunnen om te overleven. Ze kunnen maar net van hun muziek leven en er schiet dus niet veel over.

Hobby: drinken!

Na de show zien we tot onze grote verbazing dat de bandleden zelf hun materiaal opruimen. Van toewijding gesproken! En na dat vervelende werkje zoeken ze hun toerbus niet op of gaan ze zich niet eerst wat verfrissen, neen, in de plaats daarvan mengen ze zich tussen de fans voor een praatje. Aan de verkoopstand delen ze met plezier handtekeningen uit aan ieder die dat wil. Ondertussen genieten ze van een biertje. Wat dat is wat ze doen als ze niet aan het werken zijn: drinken! Althans, dat zegt James ons toch. Terwijl James nog nuchter is, vragen we hem snel even of hij tevreden is over de reacties op Solas. Hij zegt dat de reacties bovengemiddeld goed zijn en dat ze dus een goede keuze gemaakt hebben met een nieuwe weg in te slaan. James laat nog vallen dat ze heel gemakkelijk een zoveelste plaat konden maken in de stijl van het vorige werk, maar dat het voor hen geen uitdaging meer was. Kortom, The Answer is een band die koppig zijn eigen koers vaart. Een band die we een grote toekomst toewensen, want dat verdienen ze!

Dank aan Elsie Roymans voor de foto’s.